Alle inzendingen over vingers op glas

op de zolder van het kasteel honderd stukjes glas in lood eeuwenoud kwetsbaar en dun één vergissing en je hebt al een barst kijk naar de zachte kleuren het getemperde licht dat door de ramen valt dit raakt aan iets hogers de liefde voor oude dingen de koestering…

Ik hoor de zee zoals ze tussen mijn handen reikt, stroomt met haar uitgestrekte adem door vingers van verlangen. Er is een droge bedding gevuld met overvloedige gedachten gedragen door een golf van zingende stormmeeuwen. Een lied van zuiver spinsel doorbreekt het glas met licht, wiegend in het blauwe schijnsel van water op ruis.…

stofjes dansen in de middagzon met op de achtergrond het ruisen van de populieren handen in je schoot vingers nog altijd snel met hun onvermoeibaar pluizen pakken spel soms helderen je ogen als herinneringen in gebroken glas hun scherven laten glinsteren je zit zoals je was sprankelend en transparant maar nu fragiel het zonnetje…

zoek al zo lang jouw waarheid in sluiers en draperieën naar het echte van woorden en zinnen vol passie en vuur brand ogen en vingers aan de verblindende kleur op je doek pas in glas heb ik je ziel voorbij de bodem gevonden jouw flonkerend kristal scherfde na vrije val dwars door mijn hart…

Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen. Straks stroomt het hongerige leger muggen toe maar dan ben ik al gesmolten.…

ik speelde met vlaagjes wind zand en wat water wist de zon in het blauw met zacht witte wolken ik kende haar hand die ik af en toe zag lange vingers gevuld met snoep of een glas hoorde haar lach boven het geruis van de golven uit keek om me heen alles vloeide ineen zuchtte zachtjes geluk…

met vingers van waskrijt heeft hij over haar kleuren een zwarte laag gezet nu krast ze met nagels en gebroken glas rouwranden en bloed haar kleuren zijn complementair rode zee groene schittering gele hemel paarse sterren vogels in blauw en oranje dan hangt ze haar leven voorzichtig aan de muur want als ze schudt wordt heel haar wereld…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

De rode wijn danst in het hoge glas. Je draait het in je slanke vingers rond, heft het voor een teugje naar je mond oh, als ik dat glas toch even was! Het onweer in de verte deert ons niet. We luisteren er met een glimlach naar onder het serredak voor jou gemaakt Een warme nacht ligt in het verschiet.…

Kort sta ik in het blikveld als door lauwe lucht vervormd begrijp ik niet waarom jij steeds verdwijnt in alles voor meer wil ik krassen als de pen wonen in de groeven van je huid, voelen hoe de scherpte tussen twee vingertoppen voortbeweegt in je woorden, meer niet…

oude sporen en stenen en ik tel mijn stappen aan de waterkant behoedzaam tussen het vertrek van geloof en schemering ik ga liggen vergeet alle woorden wanneer niets van waarheid begint, ook al wijst iedere richting naar de wind, haast leunend en onafgebroken uit de bomen valt het licht, nergens eindigend of beginnend en het uur breekt…

Wegzakken en zalig Dromen tot de dageraad Me wakker maakt, Me aanraakt met haar Vingers van rozen.…

zag het zacht toucheren van vingers hand en haar in subtiel proberen zo vonden wij elkaar in lach en ogen vooral het klein gedogen we kwamen samen proefden onze wijn pas na het antichambreren voelden we geborgen zijn…

Het is dinsdag De zon schijnt De oceaan is kalm Net als ik Ik zit in het appartement Heerlijk alleen De anderen zijn even weg Het geluid van de golven Is balsem voor mijn brein Mijn vingers dansen over het toetsenbord Buiten vliegt een meeuw luid krijsend voorbij…

haar huid was tanig zongebrand de vingers lang pezig gespannen aan haar hand zij lachte een paar tanden bloot kakelde wat woorden leefde op in aandacht waarvan zij genoot toch werkte ze onverstoorbaar door met noten en olijven vroeg ons nog te blijven voor een volgend glas zij was authentiek paste precies in het grieks orakelplaatje…

op je wangen hangt een blos nog van het blozen wat je doet sinds je kind bent jeugd die van je af te lezen is het vanzelfsprekend middelpunt, een leeg glas bungelt losjes tussen je vingers in je andere hand zie ik nu zelfs half gewikkeld in een briefje de felgekleurde lolly weer van een medeminnaar uit de straat, gelukkig roept iemand…

Handen door mijn haar, al even verward als het laken onder ons lief beminnen, dan weer hard tot op het bot en daar wil ik je steeds weer ontmoeten en verder afdalen naar gevlochten vingers gespannen lijven, dan weer los en terug naar de plek ..waar woorden maar half.., het bed te klein, een omgestoten glas..…

is er rust als ik in de spiegel kijk de schermen voor even zwarter zijn kan nu niet zappen van het grote gat waar ik vroeger veel contact mee had ik lach schaapachtig vingers zijn gevangen in een vrijheid die onwennig voelt praat tegen woorden die maar niet willen verschijnen op glas zonder lijnen dacht de wereld te kennen…

gisteren zag ik de groene ogen van mijn moeder weer, nog altijd onbewogen achter glas dat elk moment kon barsten ze rook naar gekookte was het moet maandag zijn geweest vader keek naar haar gezicht, strak als de lijnen op het bleekveld moeder zei dat hij op moest schieten werk gaat voor, kom, was uitwringen haar wijzende vinger blind…

Zacht glijden je vingers over het glas Geruisloos volgen je ogen mij Een genadeloze blik van passie Wild van genot in hongerende liefde Slechts de glazen wand is de afstand Aanraken is bijna mogelijk..…

luister goed nog niet opgestaan naar de gewrichten van je vingers rechtshandig die van de linker linkshandig die van de rechter zij je kunt uit je glas blijven nippen buig ze traag en geconcentreerd hou in stilte één tempo aan hoort den klik de weg komt vrij voor een kraak'righ geknisper tot je de palm toucheert uitsluitsel van langdurig…

wij spiegelden geen glas bekeken enkel hoe alles uit andere tijden was je vlamde toen ik uit jouw schaduw trad verblindde mij met schoonheid die je vroeger had nog spelen licht en donker hun afwisselend spel ooit zijn wij geboren maar zijn wij nu onszelf nog wel…

Kleurloos Helder Zien maar niet horen Transparant Kijken Glas…

Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Door eigen zwakheid zover opgetast Dat zelfs haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen…

Hier sta ik breekbaar als glas je trapt op me breekt me in duizend stukken waarom heb ik je verteld dat ik om je geef? Hoe kon ik zo dom zijn? Je blijft terugkomen keer op keer je trapt op mijn glazen hart en ik ga kapot je weet dat glas scherp is zeker als het stuk is en auw....het doet zeer…

Je schreef dat op de plavuizen waar wij de liefde bedreven - jij natuurlijk bovenop - een karaf van antiek Venetiaans kristal uit je handen gevallen was en dat je weken later nog de scherven en de splinters trof op onverwachte plekken Diezelfde avond antwoordde ik met een gedicht over bloeiende oleanders in uitbundig wit, rood…

In glas geblazen alleen de zachtste handen kunnen ver dragen…

Nooit was ik bang voor de mooie stilte Leegte rondom mij gevuld met rust Maar vandaag brengt ze enkel vreemde kilte Verdwenen de engel Ogen niet gesust Wie ooit een gast in mijn huis was jaagt mij nu in vreemd gebied Al waar ik in geloofde verandert in glas en maakt krassen waar niemand ze ziet…

Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

Geluk is o zo kwetsbaar, zo breekbaar soms als glas. Maar zou het nimmer breken, als het ook sterker was? Geluk is o zo vluchtig, zo vluchtig soms als gas. Maar zou het eeuwig duren, als het niet vluchtig was? Geluk kan o zo fijn zijn, iets waar je van geniet. Maar zou het geen geluk zijn, als wij niet kenden verdriet?…