Alle inzendingen over visioenen

Uren alleen, klein leven op een hotelkamer zonder dood te gaan gek te worden of voor altijd alleen achter te blijven zoals 's avonds op het podium hel en vagevuur Ik mis mijn kinderen hier naast me op bed, mijn lief mijn leven zonder drama zonder het beslissende einde waarvan het publiek wil leren begrijpen wat het leven is…

Op een draaistoel kijk ik rond de tijdcapsule van mijn hoofd vliegt en bedenkt verhalen van herinneringen en beelden die passeren, ik reis naar mijn geboorteland Het bestaat niet, nooit heeft het bestaan, het is soep van levenslang aan mijn voeten geplukte ingrediënten, gekookt in de pan van mijn schedel .....De verse soep van nu…

de nacht vandaag komt als beelden in draken visioen rood bijt wit de hals zo is het de mythe te doen om een vlag kan men niet rijmen zo verdwijnen teksten langs de metrolijnen en profeten hun tijd verdoen en verdwijnen klein klaar gedicht je zei wat maar verstond het niet hetzelfde altijd alleen…

met gesloten ogen heb ik een visioen: twee gouden cirkels een zwarte ondergrond in het midden ligt een half maantje met een gouden stip het zweeft en vervaagt oorsprong: toen ik mijn ogen open had, zag ik: een blauwe spiraal op gouden ondergrond een houdertje met brandend waxinelicht de zwarte pit Boeddha kijkt toe met…

maar Fritz zwijgt zoals altijd en tuurt net lang genoeg om de nachten te doen veranderen in koortsige visioenen net als je bedenkt dat het nog steeds een kwade droom is sta je in de kruidige keuken van de veldwachter die op grote grijze sokken aan komt lopen en vraagt wat er is “ik beken, ik heb Fritz vermoord hem de hersens ingeslagen…

Toen ik op een middag, in september 1975, Na het laatste uur, De boeken in mijn tas stopte, Sloot Agnes S. de deur van het lokaal, en kwam naar me toe. De hele les, zei ze, Had er een man voor het raam gestaan, En naar mij gekeken. Ik keek naar buiten maar zag niemand. Alleen zij had hem gezien, verduidelijkte ze; En nu was hij weer weg…

Lange laan omzoomd door berken Zonlicht speelt spel met schaduwblad Silhouetten achter stammen wijken als ik kijk, omringen me, meer dan dat Waarom doorgaan? Geen antwoord Oneindig plein, schitterende straten, paarse heuvels, witte wolkenluchten maar de zon - heeft hij me verlaten? Kijk daar, daar is hij zoals het hoort Klanken van…

Maar m'n ogen bloedden omdat ik nog visioenen had van brandende schepen. beelden als breipennen in mijn vizier en m'n oren hoorden de storm aankomen. schuin als een zinkend schip zou ik vergaan en ik schreeuwde als een leeuw, helaas maakte ik de indruk van een windvaan.…

Ik was dertien toen ik dit droomde, in het begin van de herfst, bij mijn grootmoeder in Aleksandrovo. -----Ik bevond me in een onbekende straat. -----De huizen stonden zij aan zij, -----als om zich aan elkaar te warmen. -----De daken staken in de hoogte -----als hoeden van middeleeuwse dames. -----De mat-gekleurde vensterruiten,…

't Was of in visioen ik zag Een wonder dat ik u nu mag Vertellen, zodat gij 't zult verstaan. Mij docht ik was uit spelen gegaan Met mijn gezellen in een woud, Toen ik zag komen uit het hout Een jonkvrouw, zonder honden, Die bracht gevangen en gebonden Een wilde Man. Daar ik haar kende sprak ik haar an En vroeg wat zij met hem woude.…

een ander wereld Wij ontmoeten onze nachtzijde waar onze zielen waken Als het vuur het gruis verteert dat onze liefde omarmt tillen we ons kinderleed moeiteloos over vulkanische erupties heen Intuïtief en doortastend wordt ons verlangen in talende gebaren hoorbaar vervult het al het verlorene als de sprekende stilte die visioenen…

Onmogelijk zijn aangezicht te zien Oogverblindend licht behalve aan de randen van zijn dag Zijn spiegelbeeld flonkerend in zee versplinterd, uiteen gerafeld in duizend glitterstukjes Zijn blik slechts te weerstaan getemperd door wimpers Hunkerend naar warmte, zoekend zijn bron, te fel, te wit, te veel voor mijn ogen - geloken om…

Ik zit tussen ruwe houten wanden ruik levende hars doop een stukje plumpudding in hete pruttelwijn boven levensmoede vlammen de kruidige damp zwelt doet me loom zweten is een dichte wijde nevel waarin een duister doornenveld vol scherpe keien spookachtig siddert onder suizende hemelstenen die zwak schijnsel geven elkaar wild verdringen…

Nadenkend kijken door schemerblauwe lenzen de wereld is overwoekerd door kronkelige stengels waarbij voortdurend bijengezoem klinkt zullen eens reusachtige planten en nietige diertjes de aardbol beheersen terwijl de gehele mensheid begenadigd elders in het heelal woont?…

Vanmiddag zag ik het Lam Gods. Dat was niet mijn idee, maar dat van regen, met bakken, en pal daarna weer volop zon. Als toerist was ik de enige die in de kerker bleef. Ik keek naar het paneel der musicerende engelen, maar zag veel meer, evenveel jou tenminste. Daarna, in een flits van eeuwen, zag ik ook mezelf, in mijn geheel: van hout…

Vanuit het droomland omringt door galm van warmte straalt de zonsopkomst.…

Op de top van de berg zie ik Naast bevergeile salamanders En scheervliegende zwaluwen Een piano zweven. Er zit een rusteloos meisje achter, Haar handen vastgeplakt Aan de toetsen. Ooit komt ze naar beneden En huilt ze om de modder Aan haar voeten, en om De gemorste bamislierten. Maar niet nu, nu twinkeltwankelt ze erop los En legt…

en denkend doe ik met u mee Ik vul u aan en vul slechts in ik ben geheel de uwe ik ben de ontvanger zoals bekend en dans op een dun koord Uw vragen, wensen en gedachten heb ik aangehoord Uw stem klinkt na en danst met mij mijn fantasie denkt uw gezicht en zingt een visioen…

Ik kon niet blijven, zonder escorte reisden we onder de zeven hemelen en pas later besefte ik dat daarboven de zielen wonen van Adam – verdreven net als wij Johannes en Jezus – de boodschappers Jozef – door zijn familie verstoten en Henoch – de levende leraar Aäron – nog steeds geliefd Mozes – de geduldige in de woestijn van ongeloof…

Het is een visioen Van natte asphaltstraten en plantsoen En een gevangenis voor wie het wagen, Te breken met hun wetten van fatsoen. Men noemt het stad en doet er daags zijn plicht En met een nette lach op zijn gezicht Spant ieder er zijn listen en zijn lagen.…

Op een vroege stille morgen In het licht van de maan Dansen op de vloeren Met visioenen van een land In het tranendal Een stevige omhelzing Zweverige stappen Een draaiende zwing Denkend aan het geluk Op de dans der liefde Een aards plekje Onder de maan Intieme gevoelens In een flitsende wals Onoplosbaar heimwee Door deze dans…

Dan maar de verbeelding geen godsdienst, geen visioen maar gewoon de magie van Beeldenrijkdom en één dag tegelijk, stap voor stap op weg naar waar het lot mij brengt, zonder al teveel gezeik.-…

Door herinneringen klopt hoopvol mijn hart die haar dynamiek in een visioen bewaakt. Getailleerd belicht tegen de schaduw gekoesterd in toonhoogte wat ons leven heeft gemaakt.…

Haar oude ogen zagen visioenen en keken over tijd en toekomst heen. Ze droomden van een kind dat kwam verzoenen wat eeuwenlang al onverzoenlijk scheen. Doordat zij aan haar hoop was trouw gebleven – al vonden anderen dit ongerijmd – werden de scherven van haar jong gebroken leven in één ondeelbaar ogenblik gelijmd.…

Hij was er met zijn gedachten niet meer bij, aan het oog onttrokken achter de heuvels van een afwezige blik, als zag hij een prachtig visioen, waarin zijn blik zich verloor; verloren geraakt in een stortvloed van licht: ik zag zijn ogen dichtvallen, uitgestrekt lag hij verlaten en ingeslapen; het was alsof hij zijn ontwaken afwachtte, om…

Als in een visioen zie ik, joden, moslims en christenen, samen bidden. Als in een droom zie ik ze, hand in hand, naar hun gezamenlijke vader gaan. Overal zie ik monumentjes verrijzen in synagogen, moskeeën en kerken. Ter ere van aartsvader Abraham.…

Door de waarheid ingehaald Vertrekt ze naar het land der dromen Waar visioenen binnenkomen En haar dwaallicht vredig straalt Voorbij de aardse woestenij Raakt ze lucide sterren Ziet de kosmos opensperren Schouwt planeten van nabij Maakt het gewillig brein Haar eigen creaties Restrictieloze impressies Die werken als karmozijn…

Even had ik dat spannende safarigevoel, maar er zijn veel meer mensen met nog mooiere visioenen (geweest) zonder ze te boekstaven.…

Met slapend dichte ogen droom ik ’t beeld van jou je pracht’ge slanke frêle lijnen tegen ’t licht geniet ik pose van je dans in ’t hemelsblauw je bent een visioen, een droom, een schoon gedicht.…

Wie nu de berg opgaat is als een oude pelgrim: de weg is lang en zwaar, maar 't loon na moeizaam zwoegen is een hemels visioen!…