Alle inzendingen over vliegen

Op veertig lichtjaar vliegen vanaf hier, Ontdekten Belgen laatst een stel planeten, Wellicht bevolkt met slimme alfabeten, Of leeg, zelfs geen eencellig dier. Maar Belgisch bier dat is er zeer beslist, De nieuwe ster heet daarom nu Trappist.…

De CO2 gaat even in de kast Want stikstof zorgt nu voor nog meer problemen Door Lelystad zal het flink toe gaan nemen 1,1 procent verwordt tot last Schaamt u zich ook wanneer u wilt gaan vliegen? Ik schaam me dood…maar ik kan heel goed liegen…

Ze vertelt toen ze dacht, dat ze een engel was, en waarheen ze ging vliegen zich niet meer kon herinneren.…

Miljoenen nota's vliegen om je oren Red de natuur Mark, nóg is niets verloren!…

die voorbij vliegen vergroten de afstand van dood naar leven voort ga ik met mijn bestaan En de gedachten die tollen voeden mijn gevoel soms de leegte maar ook kalmte en besef Want zo gaat dat in het leven van alledag waar smart en vreugde samenkomen in een hart dat weent…

Zo vlieg ik dag na dag, jaar na jaar onvermoeibaar mijn vleugelreizen. Ik wil het bestaan er hoog om prijzen dat ik beleef wat diep is en waar. De mens? – ach, ik kijk er wat op neer zijn wereld is beslist niet beter, al is hij een onverbeterlijk weter.…

Handig als je moet vliegen in een droom om op tweehoog hoog te blijven. Handicap voor wie bouwt aan een deur voor de dieren. Zwart om ze te leren vliegen in de nacht, wit om ze tweehoog hoog te doen vergeten. En het dak, ach dat valt niet zolang zij ontwaakt. -------------------------------------- uit: 'In duizend stukken', 1995.…

het betongrijs kwam na het kantoorgrijs wou hij wegvliegen op reis had hij nergens naar toe te vliegen in dit bureaucratenland zijn aktetasje in de hand zijn paraplu met straalmotor openklappen als om te stuntvliegen wou hij vliegen en ijl in de lucht zonder promotor of vluchtsimulator steeg hij op naar de maan een masker opzettend in de…

mijn bed uit maak een danspasje op mijn leeftijd gaat me nog goed af en vlieg de trap af voor een plas als ik weer in bed lig denk ik nog na die verrekte snotneus…

Doelloos vlieg ik door mijn kooi. Zonder uitzicht. Zonder raam. Dag Pallieter, grote man, je stem zegt in ons hart: Sta op. Begin opnieuw. Het leven is niet zwart. Ja Pallieter, vrije vogel, trek de ketting van mijn poot. Open onze kooi en schreeuw: VLIEG dan! Leef toch groot!…

Tijd om terug te vliegen, langs al het blauw te scheren, alle kleuren nieuw te leren. Vlieg. Zoek, en voel. Voel de warmte op je huid. Wees weer zuiver, als kind, verloren blij. Het is zo puur. Zo eerlijk, en uitsluitend, alleen, maar mij..…

Een lekker stukkie vliegen met anderen om mij heen er even tussen uit zijn heel even niet alleen. Maar dit zal nooit gebeuren ze laten mij niet gaan daarom bestaat mijn leventje uit op mijn stok te staan.…

Ik zie vlinders vliegen hoog in de lucht. Eén van die vlinders is stiekum gevlucht. Hij heeft zich genesteld diep in mijn buik. En heeft nu mijn lichaam stil in gebruik. Soms opeens kan ik hem voelen. En voel hem verliefd mijn buik doorwoelen. Het beestje ontwaakt alleen als jij me aanraakt.…

Een vlieg loopt van de rand naar het midden van het tafelblad en weer terug, volgt enkele centimeters van de zijde, steekt de leegheid van het vaalwit weer in, probeert opnieuw wat ik niet weet en vliegt dan op. --------------------------------- uit: 'Tramontane', 1996.…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

richt alle spiegels naar de zon en geef dat licht je fluisteringen mee verf dan de veren van de vogelman tooi hem met gouden ringen en laat hem vliegen over zee tot waar de grote vissen zingen daar zal een zuil van zonlicht zijn daar is de wereld zonder pijn dankzij die fluisteringen…

het leven in duizend dingen verborgen ze nestelen zich in hoeken om ook weer uit te verdwijnen als een hond blaft het naar mij ik neem geen nota om alles te onthouden mijn dingen vliegen ook weer uit als een wild konijn ontglippen ze in alle onzekerheid het verdwijnen bevrijdt me van mijn verleden van dingen die voorbij zijn en verloren…

wanneer ik nu het land bekijk dan vliegen de raven niet meer op alsof ze thuis gekomen zijn verstommen de dagen vertraagt het denken in ijs de herinnering blijft boven een dun sneeuwtapijt verdwalen prille lentekleuren in een verwaterd grijs trekken daar jaargetijden tot een puntig gemis…

maak het niet open dat gat in de grond ongedierte wacht er om uit te vliegen besprenkel geurelixer weef er de spreuken die kommer en kwel uitéen doen vallen roep bij volle maan de uil aan en de havik doe dat dertien keer opdat de akker vrucht draagt…

dwaallichten ver broos, teer en wonderbaar met enkel één oogwenk daarbij ruimte latend vliegen vlinderlichten zacht fladderend daarheen waar ogen open gaan harten opengaan ongekend harten raken in het gastvrij onthaal…

Na twintig lange dagen Een tijd van eenzaamheid Kan ik nu verdragen De last die het dragen heet Gaan met het water Begaan met de lucht Drijf als een vlinder Vlieg met een zucht Oceanen hebben dieptes Als bergen dalen kennen Maar toppen boven alles Toppen toppen Evenwicht…

Ik stijg op wanneer ik wil Alle vrijheid Wat mij zo blij maakt Vele plekken beklommen Niets daarvan verzonnen Ik fladder overal heen Ik ben vrij Kan doen wat ik wil Dat is het grote verschil Jullie zijn een mens Voor velen van jullie blijft dit een wens Ik ben een vlinder Fladderend vlieg ik nu weer door…

ik was daar bij haar maar ben er nooit geweest altijd gebleven in het warme hart haar vurig bloed nam mij apart ik had geen oog meer voor de wereld om me heen leerde vliegen deelde vleugels samen op een vlucht in onze lucht twee stukjes eigen die bij elkaar in de sfeer van liefde groeiden naar een paar…

Over bergen en obstakels geen zee of meer die je vrijheid beperken kan vlieg over oceanen grote vlakten en woestijn naar waar je liefst wil zijn.…

voorzichtig noemt ze zacht zijn naam fluistert ze, wacht op mij kom dan, even dichterbij even maar heel langzaam vlieg je terug langs haar leven fladdert in haar haar aait zacht haar rug even maar kus je haar zachter dan ooit en laat haar achter ontroostbaar………..…

heel zachtjes kus ik mijn gedachten schilder ik jou in alle kleuren tegelijk lopen wij samen over zeeën bedwingen wij bergen zo hoog als eerder nooit gezien vrijen we tot aan het ochtendgloren vliegen wij vogels naar de zon…

zij fladderen om me heen pril van de lente maar ik kan ze niet vangen in vorm en kleur is ieder uniek dus achter elkaar lopen ze niet ik puzzel niet meer heb ze vrij laten gaan ze dartelen achter me aan vliegen tot een wolkje bijeen als de eerste rust in het licht vloeien zij samen tot dit gedicht…

De emoties vliegen Van links naar rechts Van binnen naar buiten En weer omgekeerd. Ze zijn oncontroleerbaar En beredeneerbaar Het maakt me in de war Waarom is niet meer Wat er altijd was Wat is er nu veranderd Ben ik dat Of is het iedereen en alles?…

ik zag je op de tak koppie wat scheef jij had alles wel gehad vleugels die niet wilden vliegen voortijdig gestreken door kaalheid en pijn de zin in het leven was je al even vergeten omdat slapen rustiger bleek dan ontwaken toch laat je nog het koppie niet hangen in een intens verlangen om bij ons te zijn…

In alle vroegte doen je dromen je ontwaken door met goud te strooien over het uitzicht vogels vliegen al kraaiend over want de stad is nog in slaap zacht kust de zon het aangezicht stilletjes golft het vochtige gras aangeraakt door de ochtendwind gaan sprankelende parels op in het grotere geheel…