Alle inzendingen over vloed en eb

Raven op mijn schouders om me de weg te wijzen en mensen te roepen om hen te ontmoeten De jongen die op het strand tekent met kleurige keien, tweemaal daags en ze natelt voor hij weggaat wetend dat de vloed komt met golven die langer zullen leven dan hij De man in de kamers vol tafels met kwartsen uit de landen waar hij zocht naar heiligheid…

Hier welt slechts empathie, 'n heuse vloed aan vredige zinnen waar ik gevraagd en ongevraagd de dagen mee ga beginnen.…

zijn zuchten langs de tocht die nog zijdelings om ronding schuilt naadloos neemt het nauwelijks deel Flinter maanlicht raakt verstrikt maast zich tussen schaduw door schoort onthulling rank van waas likkend glans aan scheuten zinder Wadend in fluweel vertekend aan wellend wasem amper damp sleept de sluier langs haar einder Teint d`r vloed…

ik neem jouw hand en volg het spoor laat golven rollen proef het zout van het verleden tel de zandkorrels van de toekomst het kasteel gebouwd door kleine kinderhanden opent gedachten, ontsluit de poort, stroomt water naar open zee een vloed van woorden laat het zand wegebben zoute tranen stromen langs kinderwangen…

Je schrijft op het gedroomde meer waar zand je diepste waarheid leest Verwijten spoelen monddood aan verdronken in je vloed van woorden Je telt van nul tot éénmiljard Maar welke nullen tel je dan? Zet mij, als nul, daar maar eens naast Denk je dat ik voor je val?…

Het wordt vloed. Vogeltrek naar de dijk. De ziel weet een open raam. ------------------------------ uit: 'Groeiringen', 2002…

Ons leven is een ebbe en vloed van ooit bereiken van wat de ziel vervult en leven geeft. Na één moment van pure zaligheid zal blijken dat wat ons draagt en blijvend toekomst heeft voor weemoed en verdriet hier spoedig weer moet wijken, - opdat ons hart nog meer gegeven leeft?…

Ik zuig mijn longen vol Ik kijk en consumeer de zee De duinen drukken op mijn rug Nooit meer wil ik terug Mijn stappen sporen in het zand Iedere stap iets minder zwaar Het koude water groet mijn voet Het wordt donker, het is vloed Niet één keer kijk ik achterom Want achter mij valt niets te zien En ik moet verder bovendien De golven…

zoals de wegtrekkende zee in snokjes stuiptrekgewijs afstand neemt van strand en vasteland zo neem ik afstand van jou: de vloed is uitgewoed de tsunami van passie passé tijden van ebbe strekken strand tot arena voor verbaal gevecht beslecht in afweer en afkeer in ijzige kilte ontvouwt zich beklijvend besef van schrijnend gebrek aan…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

De zon brak langzaam door de wolken heen Ik voelde haar warmte teder op mijn gezicht Wat is de wereld toch mooi in zulk stralend licht En wat voel ik me intens gelukkig hier alleen Vorig jaar juni, ik weet het nog goed De telefoon ging, ga jij vanavond mee we gaan vannacht met een groep naar zee zwemmen want het wordt op zeker vloed Tuurlijk…

Nu stijgt verlangens lauwe vloed Ter lippen... en gij zijt er niet. Gij zijt hier niet... ik luister stil Naar 't suien van de wind der nacht, Die stadig uit het duister wil Verschijnen... waar ik op u wacht. Maar 't ondoorgrondelijke zwart Kiert nimmer open voor uw voet.…

geleerdheid, oudere cahiers, het hoofd, je kussen het ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds meer van waarde mee hoe schrijf je vriend, als naam in zand nadat vloed…

met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het naar buiten gericht, een innerlijk ontsnappen enkel voor de plotse bliksem gezwicht soms trekt een schaduw twee paarden teugelloos in het gemoed woorden verliezen hun waarden, verdwalen dan in een ontembare vloed…

Van wàt er aamt in veld en vloed Heeft niets een schoner, zaalger leven Dan 't vooglijn, dat met frisse moed, In duizend liedren, onder 't zweven, De schepping groet. Of zo het diertje u vrolijk schijn', Omdat het Vleuglen heeft ontvangen. . . Gij vliegt zo goed als 't vogelijn! Laat maar de dankbaar-blijde zangen Uw vleuglen zijn.…

Het water wil ons wijze lessen leren, van storm en vloed, van gaan en wederkeren, maar is er iemand die dit echt wel wil verstaan of moeten eerst nog duizend schepen er vergaan?…

Geen zuchtje wind, de zee is spiegelglad in ‘t Oosten krijgt de kim een gouden gloed het doodtij hunkert al weer naar de vloed de maan heeft het op één haar na gehad. Wat grutto’s zitten spetterend in ‘t bad zeehondenmoeders passen op hun jongen een bruinvis maakt wat dolle dwaze sprongen de kiekendief is ook al vroeg op pad.…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

steeg in de dorpen en gehuchten drong in de stallen waar het vrezende vee aan halsters en touwen rukte muren stortten in, zolders en balken raakten los van hun ankers, dreven met mannen, vrouwen en kinderen als wankele platbodems naar grijpbare strohalmen en takken die als bedrieglijk reddende handen omhoogstaken uit de ontzaglijk ziedende vloed…

ik zie hoe lippen nippen aan het glas waar mijn emoties in gaan stikken je breekt het nonchalant neemt en passant mijn glimlach mee kijkt naar het zand dat strand is voor de zee wat je denkt golft langzaam bij me binnen in scherven kom ik eindelijk weer bij zinnen jouw vloed is op haar hoogste punt het strand is smal en ik…

* Vanaf haar terp beziet zij deels de Waal Zij denkt aan klokgelui en magazijnen Kaars, zandzak, schop, het hele arsenaal Dijk van een wijf, oervrouw, Eva van staal Geen vloed zal ooit haar moed laten verdwijnen *iemand afwijzen…

breder verband het blijven voortbestaan van dichters - misschien is het evolutionaire voordeel wel dat het de dolfijn in staat stelt van tijd tot tijd aan de oppervlakte te komen boven het water uit te springen en een blik te werpen op de blauwe of sterren- of wolkenlucht en de kust --------------------------------------------- uit: 'Bij eb…

Ik ben verlangen, lust en passie, woedende, ziedende extase eb en vloed. Luister naar de woorden van de Oude goden, goedgunstig, gretig, gul, welwillend, wild en wijs, benaderbaar als Cerridwen, Cernunnos, Artemis, Dionysos, Nerthus, Thor, Bastet, Seth, Kali, Shiva, Danu, Donn, Tara, Ganesha, Aphrodite, Pan.…

Altijd zal ik van je houden. Ik wil je nooit, nee nooit meer kwijt. Want wat er tussen ons gegroeid is, dat trotseert de eeuwigheid.…

Je slaat je armen om me heen je hebt me in je macht en ik heb een vreemd gevoel als je je witte tanden blootlacht Je armen als touwen hebben me in je macht Je ontneemt me de adem en ik verlies al mijn kracht Je vingers glijden langs mijn keel en je laat ze pijnlijk prikken Straks ontsnapt mijn laatste adem Je hebt me laten stikken.…

Het is een schoonheid Waar ik alle dagen naar mag kijken Naar de wonderen van dit heelal Ik zie en ben verbaasd--- Wat zich allemaal laat zien aan mij--- En aan alle mensen. Met wat zich allemaal voordoet--- In de wereld De zon hoog aan de horizon De maan die stilaan tevoorschijn komt De sterren die zich laten zien De vogels hoog in de bomen…

bij het meer die ene keer een zwaan dobberde kalm het water zo glad als een spiegel de volle maan scheen de wolken versluierden de maan de wereld was stilletjes aan het vergaan maar die zwaan die blijft eeuwig in mijn herinnering bestaan…

Ik ben geweest zonder de pot met goud te zien slechts een regenboog verwijderd van mijn oude botten huil ik geen vocht meer het is de herfst van mijn leven De traan die ik zal laten daar de goudpot er niet meer is zal moeten vallen in mijn half gevulde whiskyglas van herfst wil ik niet weten geboren word ik een avond oud Hark mijn lompen…

Luid schreeuwende gedachten doelloos dwalen ze door de mist heen zoekend…

Luid schreeuwende gedachten doelloos dwalen ze door de mist heen zoekend…