Alle inzendingen over volle maan

Er is geen dieper verdriet dan zielenpijn, en jij hebt het dat weet ik uit jouw schrijven toen ik niet thuiskwam lag je in bed met een ander een man zonder naam met een weerloos gezicht wat jouw brief vertelt is het verhaal van een man zonder naam zijn geest lijkt ouder wijzer door ervaring accepteren van verdriet zijn ziel wordt…

eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte alleen pijn voelbaar in afgrijzen, alsof er bomen op de maan…

De halve maan dwaalt eenzaam over zomervelden zwerft in stilte over onstuimige zee onze meest mooie dromen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat alle schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan een glorievolle letterloze waan dwaalritme van de halve maan.…

in de donkerte een koppel smienten, ruggelings gekeerd naar licht mijn zicht getrokken tot het wit hun buikjes glanzend en gericht naar mij de aardling, die slechts ziet dat aarden aan mijn voeten ligt in zichtloos duister, nu de zon haar weggetrokken werk verricht maar waar ze is… ik weet het niet…

Als woorden Te veel zijn, Niet meer worden Verstaan door Hem voor wie Ze bedoeld zijn Dan dragen de Klanken van jouw Muziek de woorden Woordenloos van Verzender naar Ontvanger - Te gek man!…

zolang als ik mij kan herinneren voel ik me verwant met de maan ik ben haar nacht in het zwart-witte weefsel wanneer eerste wolken over daken lopen dan denk ik aan een wiegelied zing stil over alles wat ik wil teruggeven aan de wind aan de bladeren aan de jonge vogel die overvliegt hij weet niet hoe bijzonder zijn vleugels zijn…

met commercieel belang Vrij naar: 'The Old Man and the Sea' van Ernest Hemingway…

De man gemuilkorfd ervaart een kloof Hij vindt slechts troost in zijn geloof. Hij weet hij is eenzaam maar niet alleen. Zoals hij zijn er honderdduizenden In het vrije marktsysteem.…

Ik ben een oude man die nooit een keus heeft willen maken. Dat is mij nooit in dank afgenomen. Ook de liefde heeft mij nooit echt kunnen raken. Ik weet niet hoe dat zo is gekomen. En geen vrouw in duizend bedden heeft mij ooit tot houden van kunnen bekoren. Noch mijn dwaze trots kunnen verstoren. Was het enkel om mijzelf te redden?…

Het stille vertrek van lente in afscheid van een droom zou jij willen meemaken valt te begrijpen uit jouw brief terwijl je met woorden aan de haal gaat alsof samen zijn slechthorend is ontneem je het geloof haar natuurlijke charme en het vragen blijft verzwegen achter de horizon van jouw geluk verschuilt de maan zich in jouw stilte…

We dronken gister bubbels bij ’t ontbijt En ook de lunch was stevig overgoten We hebben van een goed diner genoten Maar wat we daarbij dronken ben ik kwijt Vanochtend staat Mark Rutte in mijn kamer En speelt zijn nieuwe rol: Man met de Hamer…

De vieze man, zonder medegevoel. Een vertrapte straattegel in de zondagse regen. Leven doet hij zo nog wel, maar wie zal voor hem zijn voeten vegen?…

Een vrouw gemaakt uit een rib van een man Een vrouw ontroostbaar en rukt een rib uit haar lichaam Nu is de eeuwige vlam uit van die man waar die vrouw zoveel van houdt…

Over genegenheid weet ik door zomerse nachten onder maanlicht van het muggenland bij het meer alsof ik ergens in een verte een brief moet schrijven plotseling een vreemdeling zonder adres op de oevers in diepte van het ogenblik, in romantiek zo divers onder wolken die als slagschepen regen bezorgen op het hoofd van mijn personage in een droom…

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

staren naar bomen verklaren onze dromen in het niemandsland staat een schaal met rottend fruit stilleven, vergankelijkheid verdriet in eenzaamheid wind waait emoties over het hart vreemde maan, vertrouwde wol om te verlangen in het leven.…

De lucht wordt donker, de tegenwind maakt me moe – was er maar een maan.…

Ik ben een man, waar is mijn speer Ik mis de oude rituelen Zie hoe de jongens zich vervelen Ik stel me met een boek te weer Als ik het voor het zeggen had Dan stelde ik weer in de riten Machines kunnen zo verdrieten En de kantoortuin maakt zo mat Een ruimte om te mediteren Een plek voor zang, dans en lawaai En elke maandagochtend zweten…

Mijn mannelijke wortels, ondervoed, Die leefden in Noord-Israël weer op Een cursus vechten kreeg ze uit het slop Ze werden stevig en ik had weer moed In Frankrijk zag je vroeger het duel De pub was een arena voor de Britten Als je in de VS het niet ziet zitten Dan schiet je; zet je levens op het spel Waarmee kon je de jager in je temmen…

Bevindt zich een man op een zuil die zich alleen door God in zijn hart laat kijken. Hij is die man van het nu, maar ook van een devoot verleden. Zijn hart vindt pas rust als er voor de eeuwigheid kan worden gebeden. Zijn lot is dat van de wereld op de klassiek gebeeldhouwde pilaar. Waarbij iedere zoutkorrel in zijn wonden loutert.…

Onder het licht van de maan. Onder het wassen van het witte licht in reflectie. Weerkaatst het licht in de duisternis als een nachtwaker op zijn post in een connectie. Een connectie die de aarde goed is gezind.…

De jonge man volgde de rivier Zijn aderen Zijn bloed Gehuld in een pantser Hij toonde moed Dat was toen vroeger Nu een oude man net voor zijn dood krijgt hij een visioen Hij begreep die vluchteling wel Luisteren naar zijn verhaal Gaf hem terug zijn vroegere moraal…

Voetbal postzegels platen mannen zijn piraten Op hun eigen schip Met avonturieren bloed een vrouw voor het goede gemoed de passie bovenaan de lijst dat houdt hem gedeisd van de straat Een man is een piraat Een eigenwijze avonturier als de banden te veel knellen worden het rebellen Laat ze vrij hun weg bevaren dan worden het geen…

Ik kijk naar de maan voor troost, maar ze schuift verder – zo troosten manen.…

de hand is waar het om gaat is geloof open je hart voor de liefde voor onszelf, de maan, de wind, de sterren.…

Er komt een man die zijn luie stoel verlaat, zich kalm verheft, zich naar believen kleedt, z’n baard herschikt en zich verdiept naar eigen traktaat en met zijn hand de uitstoot van het jaar behoedzaam van de rode mantel slaat, hij maakt zich even vrij om een nieuwe gesp aan zijn broekriem te maken, elk jaar komt er een gaatje…

Een man in de woestijn. Soeverein maar toch alleen. Hij denkt alleen maar aan vandaag. Hij wil niet aan morgen denken. Gisteren is hij reeds vergeten. Hij zit gevangen in het hier en nu. Een man in de woestijn. Soeverein maar toch alleen. Hij denkt aan een rivier die stroomt. Hij denkt aan de groene bomen.…

'n paar vragen voor wonen op de maan...!…

Inkomende raketten sirenes loeien de ogen wijd open vol afschuw om ‘t geweld in Jeruzalem Zoete schoonheid roos van Sharon gouden stad van herinnering met de man op de ezel die hier de poort binnenreed Och Jeruzalem stad vol leed indien ik u vergeet zo vergete mij mijn rechterhand Zo sprak het Woord in dit Heilig oord…

, in een mistroostige eetgelegenheid brak zij het brood en schreef in het avondschrift woorden over het nachtwoud: Bomen van het nachtwoud staan in duisternis samen onder sterren van de nacht jonge takken spruiten naar de hemel onder het spaarlicht van sterren gefemel tekenen van tijd, samen bij het water waar in spiegelbeeld, de maan…