Alle inzendingen over vraagt

langzaam loopt ze naderbij los van moeder krijg klei boordjes een plastic mesje erbij ‘wil oom een koekje maken’ vraagt ze zacht ik heb kus, neus ster en mondkoekjes gemaakt haar neus en mondje en ze stond voor me ‘het moet lijken’ zei ik ze lacht zo ook haar koekjes.…

Zo is de nacht een palet en ben ik de schilder die wacht op de schilderingen en antwoorden die hij mag beminnen zolang de nacht hem niets anders vraagt.…

ik hou de leuning vast van de parkbrug hij geeft mij zijn roest een eend zwemt en vraagt om wat brood hij klaagt omdat ik niets heb twee witte zwanen glijden weg in late zon zij zoeken warmte de lantaarn spreekt mij toe in woorden van licht maar verdomd het helpt niks Ik spreek tot de vijver die rimpelloos luistert mij zijn…

Weer vraagt zijn vrouw naar zijn pensioen. En hij met noodweer nog op pad. Niet snik. 'Verkeerd bedraad.' Van Luther met zijn inktpot tot Feith, van Freud tot jou en mij geen mens die zijn stramien begrijpt. ---------------------------------- uit: Mijn naam is Legioen, 2012…

Soms twijfel je aan de dingen die je zegt of doet dan luister je naar je innerlijke stem die zegt doe ik het wel goed je vraagt om hulp en je krijgt adviezen voor wie of wat je nu moet kiezen je wikt je weegt even raak je uit balans en je wacht dan opeens is daar dat innerlijke stemmetje die geeft je een nieuwe kans en krijg je kracht…

Samen zijn ze volwassen geworden,ze kijkt hem aan en vraagt : nog een kopje ? Zijn lach is puur om hun samenzijn. De zachte blik in haar ogen, als ze naar hem opkijkt. Zij, die hem kent als geen andere vrouw ooit.…

Het is vroeg in de ochtend als zij aan de dood vraagt nog heel even te wachten bijna ademloos spreekt zij zijn taal vermoeid ritst hij de laatste dag ruimschoots open en bijna gekuild verschijnt helder een open gezicht als was in handen van moeder aarde sneeuw noch ijs deert deze vorst al jaagt hij in zijn nadagen menigeen de stuipen…

wanneer stilte jou niets meer vraagt het dwarrelen aan de bomen staakt herfst een steen keilt over het water onbeschermd en bedoeld voor later schrijf je dan nog in de taal van liefde of doe je, geveld, je dromen dicht windverloren door al wat griefde in de magerte van dit vergezicht zal winter koude stemmen brengen een rouwband dragen…

Meer dan duizend sterren in de donkere avond kou teveel om nog te tellen te verscheiden om indruk te maken op jou Ze schitteren en zweven zijn een geheel met de ruimte die hen draagt wat inleving en aandacht dat is alles waar het universum om vraagt Meer dan duizend kleuren daaruit ben ik gebouwd te divers om in een blik te vangen…

jij zegt “je hebt de ogen van Picasso ik zal je tekenen met gekruiste armen” ik weet wat ik zie en wat bij de leegte hoort je hoeft de regen niet uit te vegen in elke lijn van mijn hoofd jij vraagt dan waarom ik de druppels dragen wil het verdriet, onverwisselbaar zoals jij en ik ik antwoord “ik geef je eerlijke uren maar durf…

k voel mezelf meestromen met de schaduw die rond mijn hart waart hoe hij klotst, onderweg, tegen een leger wordende horizon nimmer thuisgeraakt door de wreedheid van de wind, in de avond gebaard jij beweegt naar rotsvaste gestaltes, waarin mijn lichaam vervaagt; zich niet vertonen kan omdat verdriet om ziltig vertrouwen vraagt wij verliezen…

Zo ’n vent die vraagt om aandacht en respons, Dus Edith gaf hem per direct de bons.…

soms voel ik me alleen verraden en bedrogen door iedereen voor mij geen wie goed doet, goed ontmoet alleen het gevoel dat je het nooit goed doet al doe je nog zo je best dan krijg je niets terug ja, een mes in je rug als je vraagt om wat liefde en respect dan wordt je alleen maar afgebekt en men weet je te raken met beledigen en af…

De berk treurt naast de wilg beroofd van hun laatste bladeren die langzaam liggen te vergaan tot humus voor het nieuwe jaar dat teert op oude resten Maar het gloren van het begin van wellicht een nieuwe lente ligt nog ver in het verschiet terwijl de ene bijna-dode voorrang vraagt boven de andere Niemand zei dat het makkelijk was maar…

Zoveel vragen zonder antwoord en niemand die vraagt hoe 't gaat. Daar zit je dan eenzaam en ontheemd. Jouw wereld bleef hetzelfde terwijl je van jezelf bent vervreemd. Stilte in je hart en pijn in je ziel zou zo graag, maar 't wil even niet. Ik schreeuw, ik huil ik ben er...maar ik besta domweg niet.…

Als zij haar ogen sluit hoort zij de zachte klop maar weet van geen pas geen fiat geen poort Hier entert iemand die niet om welkom vraagt en vrij van zin en ding ook buiten binnen staat De djinn die ontastbaar door haar nachten slentert en haar liefde dumpt in een cirkel zonder center Uit dood keert zij weer naar stad, huis, lijf…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Je houdt stil, hurkt en ziet dat zonder bestek of zichtbaar plan een stroom vormen van verbazing bouwt je vraagt om traagheid om te ontdekken welk spel het water speelt een draaikolk als antwoord lang zoek je naar de hand van de meester die uit druppels beelden houwt je voegt tranen toe ongebruikt vloeien ze derwaarts dan keer je de maalstroom…

nee, maar we hebben nog genoeg oude ideeën we zitten in een vliegtuig de violiste waar ik naar luister vraagt zich af hoe haar hand in elkaar zit maar ze gaat door het lijkt een struikelpartij maar het is wegrennen in slow motion de zee weerspiegelt de langzaam golvende wolkenlucht het vliegtuig bonkt door een luchtzak geeft niet:…

Meestal komt hij een dag voor of na zijn verjaardag Om zijn kado in ontvangst Hij vraagt er niet om Meer nog, ik vraag erom Zal ik je masseren? Dit keer op zijn verjaardag Ik geef mijn energie Hij de zijne Blij gaat hij weer weg Ik apte of de les goed ging Bedoelde de vioolles Hij apte daarop Ja prima!…

Het complot theoretiseren is voor mij hetzelfde als het geloof evangeliseren waar het luisteren het verliest van een andere levensovertuiging die die ander, de andere mens kiest de ruimte van een dialoog vervaagt woede, venijn en dovemansoren praten, praten, niemand die meer vraagt hun geloof zou mij kunnen redden van de hel met name…

Gij, mijn vriendinne Gij, tal van weken, In zorg verstreken, Gij toondet mij: Die zusterliefde, Die weinig vraagt; Dat innig streven, Om vreugd te geven Wie smarten draagt! Wie mag beogen Zulk rein genot, In 't aards gewemel Vindt zij een hemel . . . Haar zegent God!…

wetende van eindigheid trekken we onze grenzen zinnig praten over God is vanuit je ervaring en als je die Naam noemt moet je weten dat jouw betekenis van die Naam afwijkt altijd spreken over die Naam kan alleen als je God jouw God noemt wanneer je vraagt…

wij barsten niet in glazenland maar klinken vriendelijk gedragen op de vingers van één hand ze stelen ons ja volgens etiquette maar langevingeren te snel en graag naar bitterballen en kroketten dan is het glas verleden tijd en vraagt de maag om liefde die wordt bijgetankt en dan nog beter glijdt maar in het afdruiprek steken…

't Is ongelofelijk maar waar, Ettina 'k Dacht gisteren nog aan die toffe peer Z'n lintjes en dat zomers lenteweer 'k Ben ook gekruld van binnen, zegt Amina, Mijn lief in tegenspoed, me telkens weer Net als Annet en Kitty uit Cortina Maar 'k hef het glas op jou, miss Orangina Jouw Lenteliedje vraagt voorwaar om meer Dan…

ik verwacht... opnieuw de zon de wereld wordt alsmaar beter vraagt het aan moeder of meter of de pasroor, desnoods aan een non ja, ik verwacht... opnieuw die zon dat hoopgevend nieuw licht lach en zing, trek een blij gezicht zowaar, mijn naam is... leuke John…

na alles wat er is gebeurd en vraagt u zich af, waarom er tegenwoordig rond de kerst steeds meer wordt getreurd! Maar laten we het licht toch even schijnen in deze donkere dagen en nu eens niet om steeds meer welvaart vragen..…

ik schreeuw de tijden terug waarin ik leven voelde maar het geluid lijkt stuk de echo vraagt wat ik bedoelde er is geen brug die nog emoties draagt waardoor mijn woord in het ravijn vervaagt toch raakt het af en toe een bloem die groeit in kleine decibellen en bloeit in kleuren die gelukkigzijn voorspellen ik roep niet meer maar…

Je beseft weer dat een school discipline vraagt, en niet alleen van kinderen.…

Vraagt of er alstublieft nog vijf minuten kan worden gedaan alsof er geen fout in het systeem zit. Vervolgens wordt het scherm zwart. Daarom zullen computers nooit mijn vrienden zijn.…