Alle inzendingen over was geketend

geketende jongens die gebroken hoofdbrekens dragen zonder zin. Zeg je kinderen dat zonde erg jammer lijkt als ze is begaan.. gevuld met leven gokken, spijkerbroek breien en bezonnenheid .…

Die ijskoude hand hield de luchtweg in zijn greep door zout water overmand lag ze laveloos op de valreep Geketend door de zwaartekracht Het onvermogen tot bewegen Brand als het hellevuur van de hogere macht Vormt littekens voor het leven Zie daar, voor het oog zo klein de resultaten van het rouwproces Gewist in het uur van de maneschijn…

Ontstaan uit zelfbedrog verstoren duivelse machten wreed het koninkrijk waar vrede altijd heerste Daar strijdt haar angstig wezen innerlijk verscheurd door opgelegde keuzen Ooit onschuldig en vrij geboren om te leven werd geketend en onthand het echte gebroken Maar eens de oorlog uitgewoed verschijnen glanzende muren spiegels van…

hij wist het donker als geen ander te bespelen stapelde kleuren in vage vormen verstikkend op elkaar geen uitweg omdat stilte echode zonder weerkaatsen niets om te raken weer contact met jezelf te maken geen rode draad om terug te keren naar leefbare sferen een zombie die geketend zichzelf niet meer ziet alleen de gordel…

In dit land zijn we vrij Maar iedere avond komt het nieuws voorbij Dat er zoveel oorlog is in zoveel landen Dus hoe kan ik dan vrij zijn Hoe kan ik me vrij voelen Als ik weet dat jij Geketend en gewapend bent Gevangen en verkracht bent Hoezo ben ik dan vrij Hoezo ben ik vrij Als jij en zij en ik en hij Als we allen Eén zijn Hoe kan…

jij schrijft me door het raam een stil leven van vage vlekken aan elkaar geketend waar ik als dichter sterf buiten het zicht van lege bomen en uitgestorven vuur vreemd lachend hoor ik spotvogels schateren met afgerukte bladeren en mijn grijsomrande huid want alles wat ik onderweg schreef was de adem van warmlicht verlangen…

zo schiep ik chaos in de orde gedragen op de brede vleugels van een adelaar, was ik omgeven door geklapwiek van slagpennen ik hield me schuil in roversnesten inhaleerde luchten van onbeminden, geketenden, verdorden de gieren vlogen op de lijken af en pikten van de weke resten ze stegen krijsend op het vlees was woord geworden…

Glorieus verheven door de lucht Gaan de zwanen in hun vlucht Sierlijk piepend krakend wit Hun halzen golvend in gelid Reikend naar een hun bekend doel Een nabij gelegen sloot of poel Of verder noordwaarts buiten zicht Naar gronden waar hun toekomst ligt Als zielen reizend wonder wetend Zelfverzekerd aan queeste geketend…

een verfstreek is het de dagen kleurend die tong verend fluitend zijn gezang van jong tot oud tot aandacht lokt stok geketend om attentie vragend zit hij kort gewiekt in goud gevangen verveeld gekooid zijn noten snavelend krauwend snauwend vermaakt hij het publiek kaatsend echoënd wat het gehoor kletst zich stilletjes vragend wie…

Geketend in een droom, Gezegend met een gedachte, Gevuld met zacht gefluister Om de leugen te verzachten. Het strelen van de wil, Door ongeduld vergaan, Het bevaren van je liefde In een leeggelopen oceaan. Verstrengeld in kille woorden, Gebroken door het weten; Om verlost te zijn van de pijn Zal ik jou moeten vergeten……

zeg het aan niemand dat morgen dit blad onbeschreven zal zijn de dood komt immers mijn handen binden aan ‘t hoefgetrappel in de nacht waar zweepslagende doden stormen over natte straten en lichamen verraden, naamloos geketend aan de zwarte adem van de stad zeg het aan niemand dat ik morgen onbewoond zal zijn wanneer een…

ik vlucht met het gelaat onder najaarsbladeren; de ongenade in jaren diep wanneer de jaskraag van een nog trage lente de scheefgezakte stilte bedekt op mijn mond en onbetoverd luistert hoe ik adem en sterf achter alle bomen; geketend in wind door de schaamte die maar nachten blijft slaan, geschreid, in het huiverend schaduwhout…

ik heb in mijn leven nooit echte vleugels gekregen wilde het aardse ontstijgen om elders dicht bij mezelf te blijven ver weg van de heersende meerderheid met hun democratisch gelijk gelukkig kan ik ontkomen aan hun dwingende macht met mijn geesteskracht waarin ik leef en lach in de vrijheid van mijn zelfgekozen dromen geketend…

Zwarte leegte koude eenzaamheid tranen van ijs vallen op een gebroken hart Een beving, een rilling een windvlaag door mijn kille lichaam Starend in het niets snakt mijn ziel naar adem gevangen voel ik mij Geketend in de boeien van het alleen zijn kruip ik diep in mijn schulp Tijdloos en kleurloos een gapend gat is mijn gemis smachtend…

De lont spuit vonken Een stroomstoot in het middenrif Frivool en vederlicht Als een gekarteld herfstblad Twijfelend tussen val en vlucht Een ogenblik dwarrel ik bedwelmd In het nu dat zwanger opwelt De koekoek aan een springveer geketend Hupt twaalf maal uit zijn kooi In een wijde kleurenwaaier Ontplof ik Een seinlampje schiet door open…

uit het halfduister doemde zijn silhouet op: mijn geketende vader dichterbij kon hij niet komen de doos van Pandora boordevol met onmogelijke verlangens bleef hermetisch gesloten het leed zou te groot zijn we stapten over de valkuilen van onze zwijgende harten in een beschermende stilte vloeiden we samen ik kwam hem zoveel later…

Ik verga in tranen opgezweept door een schor verleden Onder grafzerken rukt mijn hand aan vertroebelde geesten Door onbegraven gehuil splijt de hemel zich in de donkere lucht Geketend aan het marmer sterf ik onbeweend in een tergende vlucht Te diep geworteld draag ik mijn gebeente onder de holle treden Verduisterd zal mijn…

Bekijk mij niet als mijn grimassen spiegels breken als ik me wend en keer naar venster, wand in slapeloze nachten als zelfs de lakens zuchten Of hoe ‘k mij voorwaarts tast blind geketend aan mijn pijn (want zelfs van die kun je nog houden) enkel te zijn als ik mijn verzen lees Ooit was er slechts één woord van jou genoeg om mij te laten…

Niet geketend of vastgeroest. De vrijheid van de wind, die waait waarheen hij wil. Ongetemde krachten op weg naar het land van beloften. Onzichtbaar gedragen door Gods Geest. Met haar zweeft ze voort. Alles met elkaar verwevend opdat er in alles leven is. Niemandsland wordt iemands land! Geboortegrond, stad van leven.…

ik trommel weer het ritme van de geesten in mijn hoofd de beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose…

Schrijf mij vrij, schrijf mij blij ken en herken mijzelf een versleten ontevredenheid geketende geest in alledaags lichaam innerlijke eruptie´s leiden tot inzicht verkeerd begrepen overdracht het lijden door het leiden van onbegrip naar begrip het leren door belering met de handen om te straffen te zegenen en lief te hebben het opgeheven…

Mijn hart, onrustig en vermoeid en door de tijd steeds meer bezeerd, van jou opnieuw de liefde geleerd en in vrijheid geketend en geboeid. Mijn hart, zo arm en nooit ontloken en in de tijd zo zeer verhard verworden tot een harteloos hart jij hebt het pantser doorbroken.…

De wind hield zijn honden geketend. Haas is een hartslag op lopers, een springveer door hoepels van licht. Ik liep. Ik zag niet de strik. Ik werd wakker in de handen van stropers. ------------------------------- uit: 'De hertog en ik', 1989.…

een kale boom maakt dreigende gebaren: als jij niet aan mij hangt heb ik geen nut en word ik omgehakt de woeste golven van de zee brullen mij toe: laat je door ons omarmen we zijn al leeggevist voed jij ons met je lichaam de dag is niet veel lichter dan de nacht we leven als de dieren in de bio-industrie geoormerkt en geketend door amorele…

verdwaalde mensen in de stad werpen hun schaduwen op straat geketend aan een doelloos pad bewegend in dezelfde maat diep bedolven onder vele smarten hebben zij zich in een waan gehuld die de leegte in hun dorre harten slechts met vluchtige verlangens vult ik lees de wanhoop in hun holle ogen en voel de pijn van hun verloren strijd terwijl…

ik jaag en jacht daal in de wereld af voel kilte van spelonken waar naamloos vuisten op de muren bonken geketend zonder licht probeer de hemel soms te raken in het ontwaken van genot om in overgave eens mezelf te vergeten in het schuldbewuste weten ik wil uren huren om gisteren te verdringen morgen weer te zingen de toekomst is…

had ik al gezegd dat ik jou mis in de zwaartekracht waar liefde onmiskenbaar geketend is aan macht en duiventillen wit uitslaan door stront wat men zo veracht ik kan niet houden van, want telkens als mijn node jou hoereert spreekt mijn gestoelte in onrust, sneeuwt het loze beloftes en drijft de nacht op verachtelijke gewoontes draverijen…

Een gebaar van haar zijde Nauwelijks zichtbaar Maar een vloedgolf raakt me Alle geketende emoties komen vrij Zij wenkt Niet meer dan een luchttrilling Voor mij een orkaan die alle remmingen optilt neerzet als machteloze brokstukken van een overwonnen verleden Voor altijd verdwenen Zij glimlacht Op haar gelaat verdekt Ik zie een overweldigend…

Maar handen maken weer begin van haar: LAIS verrijst, het buigt diep en ’t staart maar, het wordt aan riemen in’t galei geketend. O maan: op nachtzee deint het git van haar. ’t Wil verdrinken in haar die zich ontkent.…

In  de nare tombe van het bestaan waar mufte heerst en van de nijd het kwaad verzegeld met de letters van de waan, geketend aan de regels van de haat, komt plots weer leven vrij.…