Alle inzendingen over weggedoken

Ik wil wel van deze wereld zijn, maar niet in het openbaar verscholen in schaduw, weggedoken tussen de jurken in mijn kast. Ik betast alle stoffen en probeer te raden welke mij het mooiste staat. Niet vandaag dan morgen.…

ik hoorde je lach langs de lichtgroene heggen fluisteren op de vlagen van wind en soms zag ik het zwart grijze haar van een schim verderop daar zat ik weggedoken zwaar ademend met kloppend hart oren en ogen wagenwijd open om jou te traceren in het doolhof waarin wij echt verdwaald waren maar jij zweeg ik keek naar opvliegende…

de noordenwind blaast koude lucht langs een teer vlinderskelet, waarvan de vleugels machteloos trillen in een spinneweb, de spandraad is gebroken, en arachne is verdwenen, stil zit ze, weggedoken in de koude holte van dit stalen hek de herfst spreidt nu zijn huiver, verblindt de wazige septemberzon, waarlangs het zwartkralen silhouet…

Granietgrimmige gezichten staren naar vuurvliegen van staal die levens doden naarstig bijeen gezochte moed stroomt door jagende bloedvaten en aders weggedoken achter summiere dekkingen op het avondplein der overwinningen.…

luidruchtig bruist het leven door een open raam gordijnen die in felle kleuren zachtjes meebewegen maar op de natte straat verschuifelt zat publiek ogen steeds ontwijkend voortdurend langs gezichten strijkend leeg en zonder lach handen in de zak niet beschikbaar voor een menselijk contact hun jassen grijs de koppen eigenwijs diep weggedoken…

Trillende stralen houden een hechte band met luid juichende lucht vol blije brand én op de grond weggedoken angstgezicht. Al stervend toont het koude, verzonken vuur gras en struiken in een helgele schijn, sterker dan op elk zonnig middaguur.…

De aarde lag, een weggedokene, En luisterde, en ademde verstild, In overgave naar het warende, Niet eindigende klankenwonder Gods. Dit was dus God, het in elkander over- Schuiven der verschijnselen, tot ene Rustigheid en onbedwingbaar Iets, Dat kolkte en kastijdde zoet en fel.…

Zo waren wij voor angst en weten veilig weggedoken. De schoorsteen van het ziekenhuis, in 't late licht begon toen dood'lijk donkergrijs en wit te roken, alsof het crematorium vlak onder ons was ingericht.…

Ik kom door het duister om bij je te schuilen en fluister, in de waaier van je haren weggedoken. Is het ooit voor jou zo uitgesproken? Striem maar zonder mededogen. Maak je expressie maar van staal. Laat van je lippen vooral geen taal die aantoont dat je ook kunt breken zolang het glanzen van je ogen maar van je gevoel kan spreken.…

Tintelende vormen van zachte melodieën golven voorbij als diepe wateren, weggedoken in de holte van het verleden. Waar zachter dan tederheid de wind al tikkend in fluistering de tijd meeneemt ver weg uit het heden, verschijnt rond haar bleke lippen een glimlach die de hardheid van haar blik in doorgroefd gelaat verzacht.…

Mopperend loop ik door de regen Plu op, weggedoken in m'n jas Snertweer, bah, kan er niet tegen Verdorie, alweer midden in een plas Brrr, m'n voeten voelen natjes Ik kijk eens even naar de lucht Dit is geen weer voor watjes En weer slaak in een diepe zucht Bijna ben ik waar ik wezen wil En op klaart mijn humeur Ineens staan m'n gedachten…

Gehurkt gezeten, ook een beetje weggedoken om de stilte in de lucht niet te verstoren, kijk ik al doordringend naar de spiegeling en fluister stil en zacht 'dank je wel': 't is door weg te dromen dat ik mijn rust weer ving!…

achter boerderijen weggedoken slingert de afgedankte buitendijk als groene sliert plots onderbroken door een vreemde kale plek waar zweet en vloek getijden deden springen waar groei van graan en biet de boeren deden zingen waar hun vruchten zwaar door handen van de knecht van wal in schip gedragen afgevoerd naar silo en fabriek…

Maar weggedoken zit de laatste vogel Thans in de takken en door de enge spleet Der halfgesloten blinden valt het licht Op ons, die treuren in 't verlaten huis. –…

Houdt zich iemand soms verstoken In die boom, die weggedoken Tussen 't groen, de blaadje plukt?... Langs het geurend rozenhaagje, Op het schelpenpad loopt Aagje, Met een lachje om de mond, Naar de bladerkens te kijken, Die al draaiend nederstrijken Voor haar voeten, op de grond.…

De koning spreekt: „Dat zijn mijn landen Ik ben de Heer, ik draag de kroon Dat zijn mijn bergen en mijn stromen Dat is het erfdeel van mijn zoon" De landheer zegt: „Deze velden waren Ons eigendom van overoud Mijn vader erfde van zijn moeder Die weiden en dat donker woud" Het knaapje toont de vogelkopjes Half weggedoken onder 't mos…