Alle inzendingen over wegkwijnen

Zoals een door onvervulde liefdesverlangens wegkwijnende, wegterende jonge god zich bijkans zieltogend uitstort in zijn laatste schone verzen, zo bezingt Rodolpho Valentino zijn stille geliefde in zijn zang...…

tyne cot we crepeerden in grauwrode modder onder vlaanderens loodgrijze hemel en dodelijk krijsend staal blind en bang voor pijn ijzer hels vuur gruwzame dood door gas groene lijkwaden om stikkend jong leven kinderen hulpeloos schreeuwend om geliefden wegkwijnend van verdriet tot onsterflijke helden gemaakt liggen we verminkt onder keurig…

Ik heb haar even mogen beleven Geschrokken van haar kracht Heb ik haar opgegeven Afgesloten van de wereld Heb ik mijn liefde doen verdwijnen Achter mijn muur verscholen Heb ik haar doen wegkwijnen En met mijn hart in mijn handen vraag ik: Mijn liefste waar ben je nu?…

Ik heb geprobeerd een vlinder te aaien hoe dom dat was zag ik pas toen ze daar met haar beschadigde vleugels reddeloos verloren lag Ik heb geprobeerd een vogel te vangen geen nuttelozer daad dan dat, ik besefte het pas toen ze wegkwijnend ineen zat, zielig en terminaal Ik heb geprobeerd mijn hart te vermoorden het was me bijna gelukt…

toen plots haar laatste oordeel werd geveld nog enkele luttele dagen waren haar geteld waarin zij nog het ergste zou moeten lijden het verdriet om van dierbaren te scheiden tussen vier muren in eenzaamheid gekneld zij leed al maanden aan ondraaglijke pijnen toen plots haar laatste oordeel werd geveld zij zagen haar in stille gelatenheid wegkwijnen…

in je verdriet Je anonimiteit Is je realiteit Je lach is schimmig Je leven ijzig De winden waaien Vanuit alle kanten Diep kijk je bij mij naar binnen Net of je weet van het hoe en wat Je weet er is altijd een omdat Een oorzaak een reden Voor de toestand in het heden Voor het verdriet Dat niet kan verdwijnen Dan maar in de samenleving wegkwijnen…

Wegkwijnend in verdiet, de fles in je handen. ooit bij iedereen zo geliefd, nu heb je alleen nog maar vijanden... Je koos ervoor anderen pijn te doen, en alleen nog maar om jezelf te geven. Je deed dingen die niet door de beugel konden, en nu heeft iedereen je opgegeven...…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart.…

Misschien wordt een boze domper gebracht; zij zal als gloeiend puntje wegkwijnen... Die nietige, rode stip trilt, krimpt in een, verlangt tenslotte geheel te vergaan. Een blusgrage zucht blaast er over heen... Daar komt een genadevolle adem aan, glijdt haast ongemerkt voort, maar wekt meteen: doet oplaaien, - tot nieuw leven opstaan!…

ontmoeting tussen zwartgeschilderde wolken en een veelkleurige regenboog viel een korte wonderlijke stilte toen een bloem haar knop opende om haar hart te tonen aan iedereen die de onschuld wilde beschouwen Op dat ogenblik werd zij geplukt uit eigen omgeving losgerukt om haar kleur alleen te vertonen aan enkele voorgeselecteerde ogen Wegkwijnend…

Langs de vijver wegkwijnende Hosta’s, Door bleek maanlicht beschenen een enkele Rudbeckia Fulgida en een wilde Aquilegia Vulgaris. Zelfs de Delphinium Grandiflora kleurt nog eenmaal op. Ik kijk naar mijn adem die wolkjes vormt langs vervagende borders.…

De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon. De tol die wij allen hebben betaald voor de hebzucht van wezens met een hart van steen die geen greintje gaven om het leven van hun medemens.…

De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon. De tol die wij allen hebben betaald voor de hebzucht van wezens, met een hart van steen die geen greintje gaven om het leven van hun medemens.…

Toch moet er leven worden gerekt, als een uitgestrekt fenomeen, maar dat de rek er al tijden uit is, ziet geen mens, alleen hij, die er niet mee om kan gaan, die zijn leun, zijn steun, zijn toeverlaat zijn vraagbaak ziet wegkwijnen in een hoopje niets, hij draait zich om loopt weg.…

Wegkwijnend naakt, dat lijdt aan verlangen Soepele lijnen, poëtische kleuren Hash, brandewijn, om zijn kijk op te fleuren En Montparnasse in zijn doeken te vangen Filosofie en gedichten aanhangen Verzen vergarend om zich op te beuren Tedere zuilen uit steen los te scheuren Steeds in gezelschap van Maldoror-zangen Zwijn zijnd plus parel…

staat en niet langzaam weg zal kwijnen Ik zoek ik in mijn ogen want de tijd die slijt Naar de kern van mijn ziel in het leven dat ik leid Ik wil mezelf doorgronden Mijn hart weer horen Eigen gedachten ontrafelen als nimmer te voren… Ik wil mezelf gelukkig zien Rustig en evenwichtig zijn Gaan waar ik voor sta voordat ik langzaam wegkwijn…

De lust en de drift drijven ons tot schaamteloze passie. het licht werpt zijn waaier op de dans der geile geesten en zorgt voor sfeer in de ochtenduren. zintuigen zijn de enige wachters van het hart. het is een wegkwijnende vlam die ooit het zwarte zal bereiken. de taak is eenvoudig; als jij mijn liefde maar kan ervaren…

I Het waren de hemeltranen of het wegkwijnen van het zieke kind Of het slapend geweten wat het licht niet zou zien Vader is mij een onbekende Hij is de dreun in mijn herinnering of de duistere schim in mijn ooghoek Maar nooit zag hij het kind in mij Die bloem mocht geen naam hebben, mocht nimmer bloeien Voor hem is het…

blad valt langzaam naar beneden De zon schijnt in het vallend nat spiegelt beelden uit het verleden Verloren gegaande dorre gebieden kwetsbaar aangetast door droog klimaat Geen water voorhanden, alzo geschiede meedogenloos in de zon gebraad Thans veranderd in onvruchtbare woestijnen duinen van zand schroeiend in de zon die wegkwijnende…

In ons leven samen heb ik aan jou zoveel beloofd Dat alles eens zou gebeuren heb jij lange tijd geloofd Langzaam heb ik dit geloof zien verdwijnen Nu zie ik ook jouw liefde voor mij wegkwijnen Ik ben niet meer speciaal, en ook niet meer jouw held Slechts een nietig man door zijn loze woorden geveld Soms heb ik moeten beloven Om te laten…

op mijn eigen tijd En ook al klinkt dat arrogant Toch wens ik dat en ik ben bereid om dat uitgebreid uit te leggen want stel nou eens voor, en voel met me mee, dat langzaam gestaag, maar heel gewis mijn denken vertroebelt in een warrig mêlee dat Alzheimer helaas mijn voorland is Ik stel me dan voor, zo heel assertief, dat ik langzaam wegkwijn…

(voor Pet Tideman) Je was volgens velen een rare man, zelfs je ouders wilden je krankzinnig verklaren en voor altijd in een inrichting doen wegkwijnen, maar dat je zo'n lieve, beeldschone vrouw als Betsy had verschoonde je van alle wanklanken en dwaze berispingen, want zij zag in jou toch de vermomde engel.…

gekwaak Soms lost het ego even op en kan ik mij bezinnen Hoe ik ook van die mooie woorden kan verzinnen Het ego stil maar voortdurend aanwezig Spiegelt mij iets voor en blijft altijd maar bezig Ineens wordt het binnenin mij stil Toch hoor ik in de verte een afschuwelijk gegil Laat die stilte los, laat hem verdwijnen, De stilte laat mij het ego wegkwijnen…

Mensen zeggen: dat deze pijn wel zal verdwijnen, Ik weet dat ik uiteindelijk zal wegkwijnen, Ik zou jou nog 1 enkele keer over jouw hoofdje willen strelen, Nog 1 keer willen kijken hoe goed jij voetbal kan spelen, Zeg nog 1 keer papa ... ik mis je 0 zo hard Zeg nog 1 keer papa ... ik heb pijn aan mijn hart Zeg nog 1 keer papa ... jongen…

Verscheurd door folterende pijn van een ongeneeslijke ziekte Tot stijgende morfinetroost wegkwijnend leed uitdooft? Leef, verteer of vegeteer je verstild in een mummificerende coma Geeft het droog uitdoen van de machine Een ultiem sein aan een stille zombie?…

wereld voor ons schuld en boete was iets van een vroegere generatie er was volop inspiratie Wat er echt was gebeurt hoorden we , konden we nooit echt weten we mochten het nooit vergeten Nu, wat is nog waar in de wereld en wat niet als echte sporen verdwijnen en mensen die veel hebben ervaren zwijgzaam en alleen achter de gordijnen wegkwijnen…

van het lijden door mensen wie je beter kan mijden De lange weg van vallen en opstaan klappen vangen en toch maar weer doorgaan De lange weg van het weerstaan van verleiding toegeven aan één lust zou leiden tot uitbreiding Mensen leven in één wereld maar als individu maar ook de collectivistische landen zijn te cru Sociale controle of wegkwijnen…

De littekens op je hart, die je voelde, deden telkens een indringend beroep op mij, laten het verleden stil wegkwijnen van ellendig verdriet, diep geraakt in mijn ziel. Het waren heftige momenten, geloof me toen je mij vroeg of ik ooit van jou hield, of ik je ooit lief had in mijn hart.. al was het ook maar een moment.…