Het leven als niets

Hij kan er niet mee omgaan, hij is zijn leuntje kwijt,
hij ziet haar langzaam afgaan, van heldere frisse meid,
naar iets wat haast geen naam heeft,
hij kan er niet mee omgaan, dat kleine hoopje mens,
wat langzaam weg teert naar iets wat niets meer is.

Toch moet er leven worden gerekt,
als een uitgestrekt fenomeen, maar dat de rek er al tijden uit is,
ziet geen mens, alleen hij, die er niet mee om kan gaan,
die zijn leun, zijn steun, zijn toeverlaat zijn vraagbaak
ziet wegkwijnen in een hoopje niets, hij draait zich om
loopt weg.

Weg van haar die zijn moeder was in wiens lichaam
hij werd tot wat hij was maar die nu geluierd en wel,
ligt weg te kwijnen, tot er niets meer is, zonder weet te hebben
van het feit dat haar zoon, zich aan haar bed verschanste,
het verdriet deed nog niet eerder zo’n pijn.

Leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 318