Alle inzendingen over wenkt

Ik zie in heldere dromen verre voorouders foereren in de getijden stromen toen de mensheid jong was en we onze vacht verloren De oeroude herinneringen in mijn genen geschreven doen me verlangen naar zee waar ooit het leven begon om er naakt te spelen met zand, water en zilte lucht onder het vuur van de zon We kozen voor ‘n landleven…

ben al blij jouw schaduw te dragen dan ben je tenminste bij mij heb geprobeerd met een gedicht je gezicht te belichten maar jij liep me stralend voorbij kan je houding en loopje dromen wacht op de vinger van je hand die mij wenkt te komen uit de schaduw stap ik dan naar voren in jouw ogen wordt een man geboren…

herlezen Zie daar, zij wenkt dat ik haar kussen mag…

een schreeuw wenkte mij hartverscheurend dichtbij verdriet stapte opzij vallende tranen langs mij ik verdween rust scheen te blijven en wenkte wenkte terug de stilte schreeuw ik…

Midden in het leven wenkt de dood. De dood wenkt bij het leven! Niemand wil natuurlijk dood. Een nieuwe dood staat niemand naar het leven.…

een ogenblik verder geldt er geen weg meer terug slechts eenzaamheid wenkt voor beiden zij hier hij aan de overzijde enkel een schemering van wat is geweest blijft hen nabij…

Ze wenkte Bewegen zag ik niets Maar volgen zou ik…

Wie beseft dat groot, klein kan zijn, en klein groot, is slim. Zij die groot denken, geloven in een nieuwe start. Biologen ontwerpen nanorobots. Mercedes een elektrische Smart.…

Een schitterend licht over de donkere Styx: wenkt de eeuwigheid?…

De ruime baai vol heuvelige eilandjes blaast zijn wijde adem de nauwe Fjord in wiens peilloze diepte zich vrijuit meet met hoge rotsen aan weerskanten waar geiten onbezorgd wonen op steile grashellingen. verre spitse bergtoppen omringd door nevels en mat zonlicht schenken vragende gedachten en opwekkende vaagheid die ieder tot zich wil…

zag je buiten staan een open blik ik stapte in je ogen jij kwam zo dichtbij wenkte met je wimpers mijn werkelijkheid voorbij een wenkbrauw opgetrokken wist me losgetrokken verloren uit realiteit danste zon en regenbogen langs de lijnen van jouw parelwitte lach nog heb ik niet je hand gevraagd mijn ring knelt iets te vaak…

Noem het geen leven, Noem het wat je wilt, Maar noem het geen leven - Immers, de donkerte wenkt Zoals het leven je wenkte Toen je werd afgedreven Van haar die je liefhad, Die je gekregen had En weer af moest staan, En nu aan de zijlijn Staat te schreien omdat Jij wat je ooit zonder Het te beseffen als geschenk Gekregen hebt…

Ze wenkte en toen op een dag, bleven de luiken en gordijnen dicht, ’t enige wat je nog zag, waren de plantjes die verkommerden. Ze wenkt niet meer, de grijns is verdwenen, net als zij, en wij missen het lachende mensje.…

Ik zie tot aan de sterren en van verre wenkt mij het hemellicht. Heeft iedere ster zijn eigen plaatsje die mij wenkt met een eigen gezicht.…

samen zongerijpt in zomertijd ons leven waar de herfst reeds wenkt dromen we lentedagen op godverlaten stranden…

lichtblauw, het zwerk wenkt naar een zon die denkt als ik opkom in het oosten werk ik me niet in de nesten maar ik zou zo graag eens opkomen in het westen…

als een ziel zich aan de winter schenkt is dat slechts schijn als zij even onzichtbaar wenkt lijkt het sterven doch ze draagt in duisternis dolende pijn…

Een lariks wenkt in de tuin licht buitelt binnen en buiten daar vliegen vogels stopt een bonte specht het hakken meer dan mooi verrast…

als vluchtig passant door verleden en heden wenkt mij de toekomst... zo is er nauwelijks een moment voor een pas op de plaats blijkt de tijd een uurwerk met een voorkeur voor haast…

'k Stond oog in oog met een haikùloog : hij wenkte mij voor een biertje met pit…

0 Zomer, die wenkt met handen op 't zonnig pad! Ik zie geen wenkende handen, 'k zie 't eikenblad rood in de jonge toppen... 0, wenkte dát? Ik ga de rulle paden 0, wat is dat? Dat zijn twee vlindervleugels, geen eikenblad. Twee rode vlinderwieken, die zeggen... wat? O, zie mij van zonnige hemel, Zomer, zo vreemd niet aan!…

eventjes liet ik je achter ik zocht de zon op aan de rode zee mij wenkte het land van de lagunes maar wees gerust in gedachten nam ik je met mijn schaduw mee…

Wimperbrauw wenkt wapperend, ogen knippen uit en aan het licht. Blikken blozen, dolen en zienderwijze verslecht het zicht. Beeldig troebelt de liefde blind.…

zweven leven vergeten tunnels licht onmondig stikken gevoelloos stromen oogverblindend zicht de verte wenkt zal zich sluiten als eindeloos geschenk…

Gordijnen gesloten een buurvrouw wenkt: vannacht en nog zo jong. Gesprek valt stil: er valt niets meer te zeggen. Morgen zwartomrand lees ik dan hoe nu het afscheid verder gaat.…

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

Hij wenkt naar mij! Met zijn tanden bloot. Maar 'k wil niet gaan. Al zie ik alles somber in... Gaan heeft geen zin. Ik wil verder leven en nog veel vreugde beleven!…

In deze veertigdagentijd wenkt de hemel wereldwijd in 't geschenk dat God ons gaf. In deze veertigdagentijd schemert licht over het graf.…

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…

ik ken nog het gevoel van golfjes op de zeebodem klei tussen mijn tenen waad door kreken zoek naar kwelders na de doorbraak met de brakke handen open, zodat ik vangen kan zie de stormvogel hij wenkt…