Alle inzendingen over wentelen

geen regel zo beschreven dat het gedrukt staat geen beton zo gegoten dan de hardheid van de steen die met het wentelen van ieders rotatieas halverwege naar boven rolt zwarte gaten laten weinig over zichzelf los maar je moet toch ergens van uit kunnen gaan…

te vroeg wentelen dagen in lente het groen kwispelt en kruipt niets is het wat het lijkt winter kan nog maken één groot wit laken ze bewit het gras in een onverwachte omhelzing van sneeuw en verkruimeld vlokken in een bruisend spel…

weeklagend om de dode stronk dansen blauwe nevelvrouwen op klanken van een herfstsonate langs violen en bosgeesten vlechten zij schimmeldraden doorheen het vermolmde hout wentelend in bladerwater zullen zij mossig vergroeien in de plooien van het woud…

in het stiltegebied dat sprakeloos maakt wentelen woorden naar oppervlak. kwetsbaar. gedachten nog bladstil, moet ik wennen aan een wereld van breekbare zinnen, aan het platgetreden pad. in een ongebonden vlucht en de loop van verre sterren het eeuwig verlangen naar verleden.…

Hoe meer koetjes en kalfjes En crèmepjes en zalfjes Des te meer hoeft het blad Als de snoet van een kat Zich in dovemanskleuren En brandnetelgeuren Op visite bij neefjes Te wentelen in teefjes O hoe zalig kan het zijn Ramadans marsepein Maar zij doet bitterzoet Aan de lijn, Marjolein…

voorname bruine pracht je vleugels bevrijden je moeiteloos van de aarde je hoort wentelend wiegend en wendend in de blauwzilveren voorjaarsluchten vol beloftes stijgend en rijzend boven de sluimerende zachtgroene lentebossen tot je bent opgelost in de hemelkoepel…

zoals wulpse schelpspiralen zich lenig en conisch door kolkende zeeën wentelen zo wentelt zij zich bevallig en prachtig door kleurrijk leven van indigo blauw naar mysterie van wonderlijk naar warm zo telkens weer verschijnend en verdwijnend is liefde haar as…

Bladstil ligt ze breeduit te zijn in het blauwe uur dat schemert over haar ijzige lijf en alle geluiden lossen op in vallende duisternis hoe weinig er nu nog is van wat gisteren was zoals late zonnestralen over een nazomerterras hoe heb verwordt tot had en ik me wentel in de intimiteit van winter in de stad.…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

zij verliest haar lach in het dal der tranen waar de adem des doods wentelt, om haar heen en elke zucht overheerst in haar dromen telkens ontneemt dit leven een wens tot zij lachen hervindt in die liefde gekregen de wenteling breekt haar tranendal…

dans elke nacht in jouw toekomstdromen de tango naar morgen het ochtendballet gracieus in het heden door stijlvol begrip wentel jouw leven een pirouette waar de wolk der zuchten jouw lied bespeelt dans in die dromen het leven met mij…

ik wentel me in je woorden we praten, er is alleen je stem en ik hoorde je denken tussen regels door, zoals ik je ken jij hoort meer dan ik zeg en ik praat weer eens meer dan ik luister hoe of waar we ook de nadruk leggen het eindigt altijd met een glimlach en meer ruimte…

kerelings wend ik des dichters droom wentel ik mijzelve de zomer loom in een vermetel gebaar klaar ik verneveld geheel najaar deels, ijskoud versplinterd heb ik de pegels overwinterd vervolgens, neem ik met rente terugkerend, mijn eigen lente…

In wind wentelend gepeins.…

Je strooit stilte voor mijn voeten door duistere gedachtengangen slechts jouw licht schaduwt mij dat ene sprankje hoop vervliegt vuur en vlam zomaar gedoofd door het gitzwarte bestempeld hier tastende in het luchtledige mij wentelende om jouw as verwaai jij, mijn wervelwind…

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

als de vlucht van een zilvermeeuw zweef ik door dromen in een dans vol verlangen het zoeken naar mijzelf door het raken van jouw hart een streling, heel zacht tuimelen wij samen in die eindeloze val waar ik de wind zal wezen wentelen om jou heen sierlijk en gracieus in een dans zonder eind…

Zomaar hangt een blaadje daar wentelend in het rond.…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Eenmaal in zee, me zorgeloos wentelen in zilveren dagen van rust - wachten op de dingen die komen gaan. Is er een kans dat het zonlicht in mijn waterdruppel breekt en ik weer terug ben, onbevreesd weer al mijn kleuren ken?…

Zo prachtig, lavendel en licht Zo geurig aaneengedicht Een dromerige waas Vertelt het relaas van de vertrekkende zon En hoe het allemaal begon De fluistering van rood over een zekere dood Treurnis gegoten in oud hout Dansend gebladderte als vallend goud Een wenteling in natte geurigheid Versterving zonder spijt…

De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte. Hoe hard is het echt, hoe zacht was de zoen?…

als koningsvlinders elkaar raken hun kus in kleuren verdwijnt vermengen zij het dansen tot een sierlijk luchtballet in het wentelen rond een roos behoedzaam naar elkaar omhelzen zij dit leven hun groet naar de zon waar liefde zich laat voelen dartel om ons heen wij hand in hand verstrengeld dansen met elkaar…

Duizend doden sterven wanneer verleden verlamt bij het zachte ochtendgloren lijkt zelfs toekomst verkrampt onbegrensd over grenzen gaat alles wat ademt voorbij niets is vast te houden langzaam sterft er iets in mij oneindig is een utopie eindig de geest van de tijd geen speling voor de dood ooit wentel ik in waarheid…

telkens opnieuw de zee ’s nachts, traag voorbij mijn oog alleen al dit woord beweegt mijn armen naar de horizon gebouwd in schelpen; purperrood ik heb mijn huis nooit geweten noch het wentelen van de vlakte ik weet slechts dat ik drijven moet met de zee als wimpel aan het roer foto Robin ©…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

waar de ochtendzon in roodgele gloed jouw lach doorspekt met duizend kleuren elke tint mijn dromenregen omsluieren zal als deken der nacht wentel ik zacht in levenskleuren ga op zoek naar een toekomst hierna waar een liefde mij draagt in gevleugelde dromen mijn morgen breekt in de kleur van jouw lach…

het leven los van draad geen speld in die hooiberg het licht en donker in een verschrompeling de precisie vast geklonterd bengelend aan de buitenkant van de hemelrand wentelend in een raadselachtig spel maar ik… klop met mijn knokkels op jouw tere huid gewichtloos laat ik jou vluchten littekens en wonden likkend…

Waar diamanten tranen van herkenning aaneen geregen parelen, onzichtbaar verweven met draden van puur goud Waar bronzen klokken zonder wanklank hun helder geluid in echo laten weerklinken Daar kan ik mezelf zijn, ondergaan en bovenkomen, mij wentelen en keren, Geloven, vertrouwen, eeuwig op bouwen, omdat ik mezelf kan zijn in jou…