Alle inzendingen over wentelen

Even nog, heel even, misschien dat ik dan ga, ik wentel me in je leven, zodat je weet, dat ik besta. Verlangen is zo pijnlijk, niet weten waar en hoe, tekort, de tijd, waarschijnlijk, zelfs denken is taboe. Even, echt heel even maar, het leven één geheel, seconden lijken uren daar, het verlies, is mij teveel.…

ik zou de hemel willen pellen binnenstebuiten keren zien in smaragdgroene ogen van ongewisse goden verborgen in hierna gewichtloos wentelen langs waaiers licht, mijn hoofd in wolkenstof, handen dopen in kraterwater, macht en ontij vernevelen draaiend kolken naar een schoongeveegd later oh, als ik dat zou kunnen was ik vast…

Wentel mij in de weelde van je dauw teken mij in het tasten van je leden tondel mij met de warmte van je blik zegen mij in de volte van je gloed rooster mij in de hitte van je kracht balsem mij met de mirre uit jouw kelk stijg met mij naar het hoogtij van je vuur droom met mij in de holten van je rust gloor met mij…

De blaadjes waaiden Langs alle wegen, De blaadjes draaiden In kringen rond - Ik liep te drentelen En kwam ze tegen, Ik zag ze wentelen Over de grond. Het was oktober, Wanneer de blaren, Rood als rood koper, Of geel van kleur, In dichte scharen Neer komen strijken - Ik liep te kijken En snoof de geur.…

Wentel mij in tedere gevoelens. Ik proef je warmte ook al ben ik nog kwetsbaar. Ik kan je vertellen dat ik teder van je hou. Je hebt me voor eeuwig losgemaakt om te geven te ontvangen en te leven. I'll find my way home.…

Over jeugd en vroeger spreken ontlokt steeds een vleugje poëzie om herinneringen los te weken en zalig te wentelen in nostalgie.…

gelatenheid in doffe ogen omsluiert verdriet waar dromen vergaan verdwenen is tijd zal nimmer bekoren wat toekomst blijkt vervult haar met angst maar wentel in de streling van fluisterende woorden omhels de troost die ik schenken mag denk aan momenten in toekomst verborgen waar ik zachtjes een lach aan jouw ogen ontsteel…

verdwaalde zielen dwarrelen om mij heen verdrongen zinnen dompelen onder in verdriet verwrongen gezichten weerkaatsen in mijn geest vergeten geliefden wentelen zich om in mijn hoofd verwenste gedachten gebeiteld in steen verbloemde gewoontes gedijen in wat je ziet verlate excuses verlangen nog het meest verzonnen epistels verjagen…

Ik wentel in water Zo warm om me heen Een veilige wereld Voor mij heel alleen Dan duwen plots krachten Mijn lijfje er uit Wat mij staat te wachten Is kou op mijn huid Een stem: ’t is een meisje!…

Ik laat ze niet meer toe, al die emoties-niet-van-mij overdosis aandacht maakt me moe leed en lief met jou staat wel op het menu behoedzaam hou ik hart en longen open geen zoete broodjes meer voor mij gevuld met desillusiepijn ik zoek aloude wijsheid op die spirit wakker houdt en wentel mij erin, met kussen uit mijn hart…

tot drijfvlucht gedreven en nét buiten de roedel inmiddels volwaardig zowaar, vooraanstaand zelfs gesluierde drijfveren, klaar voor ontleding, ontbinding in donkerpaarse wolken boven niemandsland lentestorm, ontworteling revolutie zonder wenteling het klinkt heel raar en het oogt zwaarlijvig sterker nog; tijd voor verlossende…

Maar aan het einde van de gebaande paden stond ik opnieuw oog in oog met Koning Winter; ik gaf mij over, wentelend door de sneeuw werd ik vanzelf een sneeuwen marionet.…

ik doe dit op gezag van Notre Dame de Paris beweert zij en ontbloot haar beide borsten tepelhof wordt hostieschotel wijn verandert zij in water ik zwem naar haar toe zij vangt mij in het eenmazig net en ik wentel mij in de gewijde maalstroom van haar maanloze meer en wanneer wij aanspoelen in de kleine kamer van het Bel-Air bidt…

ik wentel in water zo warm om me heen een veilige wereld voor mij heel alleen dan duwen plots krachten mijn lijfje er uit wat mij staat te wachten is kou op m’n huid een stem: ’t is een meisje!…

ik kijk naar je voel ontoereikendheid in aards communiceren zie planeten en verre melkwegen op hun zonnewindenwaai jij in je laatste zwaai van vurig licht tot het zwarte gat je dicht in enkel energie ik kan niet zijn waar jij nu bent voor mij ongekend wentelen kosmisch uit elkaar ieder in zijn eigen draai op zoek naar…

O, moedertje aarde wat een rust om alleen te zijn want onbewust te wentelen in dag en nacht Uw bloemen nooit meer gezien door mensenogen uw bomen met hun wortels in de grond onopgemerkt alleen omringt door sterrenpracht Rivieren en de grote zee verlost, alleen gelaten ochtendlicht en ondergaande zon Aardse schoonheid spiegel…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een espenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het hart, tonen van een groene synergie van stilte.…

we wisten nog geen namen, we waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid…

Begraaf mij maar onder een oude boom het allerliefst een eeuwenoude eik Maak een precies passend diep gat wentel mijn dode lichaam in doeken gemaakt van vers geschoren schapenwol en vertrouw me zo toe aan de aarde Zo natuurlijk mogelijk wil ik mijn lijk in de natuur laten begraven Dan zal mijn geest natuurlijk aardig en vol hemels vertrouwen…

Soms zie ik in gedachten op een lange ijzertrap Die wentelend omhoog gaat naar Elysisch wonderwel Mijzelf op treden treden als een gave oesterschelp Ik voel hoe in verborgenheid in mij de parels rijpen Langzaam puur ik korrels zand die landen op mijn tong En in het duister oergeweld van weekdierengedachten Dring ik langzaam dieper door tot…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

Lichaam, wentelend al-leven.…

Handen doorwoelen een witte wolkenlucht, de lijven wentelen van zij op zij. De zang komt los, het schrille is berucht. Het spreekt zich uit en alles is voorbij.…

de aanranding is ingezet je zegt - ik brand je breekt de borden wentelend zeep en gifgas zijn ontstoken je toont een blote hand waarmee je mij in stukken hakt en achterlaat mijn zeeën raken uitgelopen ik heb geweend een grote man een landschap in mijn palm dat je een stalen bekken maakt de padden op hun hurken zet en met een mot mij…

Drie bladen wentelen rond de as gelijkmatig zuigen ze wind in de gestroomlijnde koker door een kluwen van kabels verbonden met fijne mazen het net dat verdeelt Groene stroom is verwekt in vallei of poldervlakte De baron die zich wentelt in blauw bloed zeurt over de vervuiling van de horizon de meeuw die zijn vleugels zou schenden Hij…

Het mysterieuze ontastbare totdat het de tijd acht Strelende oogopslag, een blik van herkenning Ogenblikken waarop men elkander wilt leren kennen Zovele vragen, wentelend in onwetendheid Doch wetende dat de tijd antwoorden zal op vragen Doelgericht, tastbaarheid maakt zich meester Gevangen in het mysterie Gevoel mist nimmer zijn doel…

in het amsterdamse bos van alle mensen los daar is een slootje en ik weet waar de brasem paait in een modderpoel met rotte bladeren bellen uit de bagger uiteen spattend we zullen stil zijn wachten je ziet het wentelen reuze grijze vissenlijven heel enge waterschuddingen tot overstromen toe nee zal ik zeggen ze eten geen mensen…

kleine huizen aan het eind der akkers, hun wakkere bazen strooien met water, waar het veld te droge halmen draagt zie de kraaien hoe ze wentelen van oud naar nieuw, de vleugels wijdgespreid op wieken van een warme wind het zomerkind ten top dat bovenal haar wiegje vindt, een baldakijn een zachte wolk een toermalijnen page lichtvoetig…

Ik was jouw zwarte zon die hen bescheen, van aarde wenteling, tot jij verdween en nu ik niets omhanden heb, jouw maan zich oplost in de naam die ik beween, nu hark ik hén die hel in míjn bestaan.…

groene kralen krioelen op mijn bord kronkelen door de gaten van mijn ogen in een even van onachtzaamheid vervloeien ze tot soepig viscoos groen wentelend en kerend in langgerekte wervels wringt zich een bruisend kolken binnen worden elementen weer atomen gisten elektronen hun kansen schoon onafgebroken trillend zoeken naar nieuwe…