Alle inzendingen over wieken

Een windvlaag, een knal tegen het raam, kijkend naar buiten zie ik nog net, het beestje zijn laatste klap wiek slaan, dan stort ie ter balkon. Geen terreur maar domweg de storm.…

Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook.…

Ik mag niet wenen, niet klagen, Vannacht word ik omhoog gedragen, Op koninklijke wieken, trots en groot, Met koninklijke pracht ga ik in de dood.…

Ik was een kampioen in rietjes vullen Ze stonden voor mijn zaadjes in de rij Zo trok ik er een mooi zakcentje bij Maar hoor nu Wieke Paulusma eens lullen Mijn zaakje gaat door haar vast naar de kloten Al is mijn teelvocht vers en onbespoten…

in het park staat een man bij het monument hij prevelt namen achter hem op het gras blaast een kind bellen elke draagt een jonge dood boven het loof wieken vleugels verschrikt het luchtruim open…

Klap - wiek klap - wiek doet het vogeltje, toerend door de avondlucht. Zoekend naar een torretje, een mug, een mot of vlieg. Dit alles bij een zonnetje, dat afscheidsrood ter kimme neigt. Na het suizend zoeven langsboven dimmend licht, gaat ons kleine vogeltje - de trek gestild, de dorst gelest, op weg naar rust, naar vaste stek.…

het beroemdste levend standbeeld siert niet de straten van New York of de wandelgangen in Parijs maar weet het publiek te behagen met zijn luchtpriemende snater tussen de warme kragen langs duinmeer en moeras in het land van wieken en water…

in ontwaken slaan gedachten hun vleugels uit wieken als kleurige vlinders van bloem tot bloem buitelen in zomerse wind naar het licht drinken het nectars aroma in tijdloze rust laat je dromen niet slapen maar met de dag kennismaken…

Die met lichte vleugelslag Gewichtloos wiekend zweeft Naar haar eigen horizon Onzichtbaar in de verte Waarbij het wieken zelf Vele malen belangrijker is Dan het bereiken van het doel Raakt mij aan op deze Winterse morgen, en ontdooit Zonder dat ik het door heb Mijn chronisch bevroren gevoel…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

jij laat witte vlinders vliegen uit het zwart hebt ze aangelicht hun vleugels geschikt in letters doen ontwaken na het lange slapen op papier op zachte zinnen wieken zij de zon tegemoet in zwart staat hun boodschap als groet…

een waaier kleur van links naar rechts dan stilte en de vleugels vluchtparaat een fladder na voor evenwicht in oog en pootjespel de lange tong diept nectar uit de wel een wiek vooraf dan tuimeling van lijn en licht en weg ben jij uit zicht…

Sleurend leven onbuigbaar als spaken in draaiende techniek waar onder de draaiende zon je cellen energie doen inslaan; technische ondergrond je pad verhoudt tot een malende wiek, net alsof je onder die vaste kronkels dan te ver zult gaan.…

langs overbekende paden woelen mieren in mijn hoofd een vertrouwd gevoel in draaimaardoor nacht mallemolen, die maalt en maalt wirwarrend zwenken de wieken alles wordt fijngewreven op de steen van rond en rond kommerkorrels waaien weg als ik eindelijk inslaap…

de wilde ganzen zwermen door de koele nacht gakkende wilskracht de vlakte wordt zwart duizend snavels roepen kaw op de wieken nu ruisende vleugels in een donderwolk verpakt de wilde ganzen een goddelijke ganzennacht op het water door donker bedekt…

het groeit tot hoogtes, waar demonen wonen en een engel wieken vindt dag kind… ik mis je elke dag…

je liet met je sollen kreunen deed je, tollen reikhalzend naar nieuwe vlagen waai dronken, pronken met je volle wieken maar,...jonge wind wichten worden ook oud, alleen de wind heeft het eeuwige leven.…

Op daadkracht krijgt Dick Benschop veel kritiek Die hangjas spint als CEO goed garen Maar is bij crisis doodleuk aan het varen En Schiphol zwoegt met een verzwakte wiek Vliegt Dick eruit, of zit hij op de wip? Geen meelij, állang binnen is zijn schip…

Ik trok mij terug, windstil bezonnen, van alles en iedereen, gewoon alleen, onverwachts draaide weer mijn wieken, 'n zachte bries als nooit voorheen. Mijn wil, in mijn eigen kracht, niet 't leven maakt wie ik ben, ik zelf bepaal in wat mij toelacht, geluk en liefde, is wat ik nu herken.…

zo klein, zo teer, zo vol belofte nog bijna alles in 't verschiet zo hulpeloos en zo volmaakt toch hij maakt je blij als je hem ziet zo groot, zo weg, op eigen wieken de tijd een zuchtje in de wind juist daarom heel intens genieten van Milan, jullie kind…

Driehonderdzestig graden Was de omtrek van dat onwaarschijnlijk uitgespannen vlak Waarin een kleine prooi de wieken gespreid Zich vastvloog terwijl de spin de bloedbaan brak. ------------------------------------------------- uit: 'Een toren van geduld'.…

Ze malen tranen uit mijn ogen als ik het vlakke land bekijk worden wolken luchten bedorven als ik wandel op de dijk honderden witte zenuwlijders wieken door mijn vergezicht ook met zonneschijn en regen in het donker en het licht nergens heeft een oog nog rust straks ook niet meer op de duinen en aan hollands smalle kust.…

koortsig dwaal ik rond op deze hete dagen het lange lome komt met overspannen dromen wiek om koelte voor de schaduw die ik was ontheemd sluit ik me af met een been in het graf delirium krijgt realiteit in wartaal en wat spoken de lijn is niet gebroken rafels zijn er nog als waarschuwing van boven…

ik zie de vogels gaan zacht ruisen hun vleugels rust en vertrouwen een enkeling lijkt even stil te blijven staan om daarna te duiken in volle snelheid kwaadaardig te fluiten het is met jou gedaan nog sta ik met lege handen wieken zij in vlucht voorbij…

Voorbestemming na de nacht Inspiratie verwilderd gedichtje geschilderd Passie samen kracht Bevrucht in gedachten Winden vangen graan En wieken en torenas en kraan En Zoals ik het voel Schrijven doe ik zittend Wat kan ik liggend doen? Als het waar is Poëzie is springen Ik vind je leuk…

nog weinig rest maar zoveel meer verhaalt Hij gaat nog voor de wind de wieken nu stilgevallen Wind uit 't noordwesten blaast de krul uit m'n haar.…

voer haar zure regen en vissen worden uitgespuwd over hoofden en akkers bedek haar glooiende boezem met een oliejas haar buik zal onweer baren laat molens wieken op domme kracht wee de ribben van het jongste skelet offer zwijnen en ontvang parels uit een zingende diepzee…

Gelijk van ene meeuw, de wieken uitgeslagen, Die dan, vliegende, glijdt over de zee, Zo wijd en zijd zend ik mijn klagen, Klagende ach en wee. Mijn hartebloed bruist wild in mij, Daarom, gaat van mijne wegen, gaat; Want dreigend stijgt het kwaad in mij, 't Bittere kwaad van de haat.…

en tóch sta ik weer op de brug zie het diepe niet van de rivier noch de vele zilverschubben die zeewaarts zwemmen op haar rug het zwalkend zwerk is koud en vaag rillend doe ik mijn kraag omhoog spreid mijn armen en zie mijzelf wieken gelijk de raaf, oneindig traag…

Zwart zijn de wieken van het gedane. De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte.…