Alle inzendingen over wieken

Ik hang mijn zonden aan de wieken en wil eerzaam sterven, verlost van het spleen. De molenaar schudt zijn kop -Wat moet ik met een martelaar, wat is dit voor land waar iedereen mag malen, bestaat er nog zoiets als boerenverstand? - en steekt een natte vinger op.…

Stormwolken kolken de lucht vogels op de vlucht wieken van vleugels op de wind kijk omhoog aardekind en zie wat je van waarde vindt zwart de nacht duister een oor te luister in kracht en onmacht rood de lichtende mond van de ochtendstond als herfst haar goud ontvouwt en het lentekind rouwt om het groen van toen…

ken het vlinderbed daar waar jij je vleugels voor het eerst ontplooide zag het trillend spannen in de warmte van de ochtendzon je eerste kleuren vangen opende in genereus gebaar de lentevlucht in langzaam wieken na fladderen het leren vliegen naar een onbekende horizon onthoud je kent de weg en komt weerom…

dicht hou ik je bij me stevig maar niet star want ik weet dat je wilt vliegen ik voel je vleugels groeien het uitslaan is begonnen mijn god, wat wiek je mooi je rust nog even in mijn handen maar je ogen fladderen al weg zien de ongekende verten als uitdagingen binnen bereik en ik geloof in je mijn open armen in dicht gevuld…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

de standaardmolen in Sellingen daar staat hij al jaren te wachten op wind tussen de boeren hun huizen en koeien in de wei staat hij recht zijn wieken stijf en zwart als hijzelf de molen wachtend op wind op een heuveltje (wij noemen hem standaardmolen op zijn driepoot heel alleen wachtend op wind) -----------…

Daarboven wieken zwermen helicopters, ratten vreten aangezichten op. Eindspel. De aarde ploft en spuwt verbrande korst. Wij duiden alles aan, maar niemand wil nog mensen lezen. Natte wensen druipen smekend van de muren af.…

Onder mijn voeten knerpt de sneeuw en boven mijn hoofd hoor ik vleugels ganzen wieken traag in groepen de zon schijnt zie alle vleugels met pennen een vrije vlucht in alle kleuren en de gouden gloed dwars door hun lijf en veren. zij zijn er ieder jaar de ganzen de rivier en dromen over het winterse weer.…

Molens in de verte, de wieken staan stil. Het verdorde gras geeft een mistroostig aangezicht. En tussen de weilanden liggen de lege sloten. Een dode zwaluw ligt langs de kant van een sloot en een reiger staat krom gebogen tussen het geknakte riet. En de anders zo kwakende kikker zie en hoor je nu niet.…

Loom zweeft de oude van haar stoel gaat op de wieken nooit meer dalen louter pieken geen wolkje verder aan haar vogelvlucht enkel vrijheid. Hemelsblauw de lucht.…

Toen de meiden zongen bij het verzorgen van de gebroken veren van een verdwaalde meeuw beider ogen gericht als heldere meren de haren licht als sneeuw nooit zag ik ze dichter bij het morgenlicht Geen andere ontroering dan die waarin ze zich veilig waanden en nimmer werden bedrogen op de wieken van eerste licht in een adem opgestegen…

Een paar dagen hield de molen De gemoederen aardig bezig Het ding sloeg op hol, Hulptroepen volop aanwezig Toen de wieken zagen, dat er teveel commotie ontstond Daar beneden op de grond Besloot ie de rem erop te zetten Zodat zonder gevaar voor leven Iedereen heelhuids is gebleven Want hij staat weer stil…

Zo te leven heeft geen waarde wij verzinnen kind noch kraai pennenvrucht uit dorre gaarde wakkert wieken zonder draai hoe gaan wij de prijs betalen voor geheimen van het graf twee oneindige verhalen stervend rond de bedelstaf de verlangens te verglijden naar het allerlaatste uur van kostbare crisistijden maken onze dood te duur.…

soms voel ik me kabouter in het grote mensenland ja ik ben stouter omdat mijn zonde hun dimensie niet kent zij reuzen in stappen wieken met armen om de hemel te vatten graaien met vingers hun hebzucht bijeen voor ons is er slechts steen en been wij klagen in klein paddenstoelen een kring en voelen ons fijn in een wereld vol…

ik zag de velden voorbij het watervlak wat grijs de lucht soms blauwer wit en dichterbij vervagen de windmolens draaiden het hoofd naar het westen ze wentelden met wieken zo energiek zo zelfgenoegzaam de waterlopen dreven er boven het vlakke land de aarden dijken kropen er naar de oeverkant ik werd ééntonig en mijn stem wat vager…

de stengels als navelstrengen verbonden mer de zomeraarde wiegen ruizend ritselend de rijpheid van de korrels in de korenaren de molen scheert met zacht gezang van wind en zachte glans op wieken het kaf der blonde koppen van het koren en voorproeft de instroom van de oogst met ronde slagen het gulle graan tot meel vermalen voedend de…

hier in deze kamer is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels kort wieken…

ik zal de rust van de wieken nippen, bewaren onder mijn huid en onder groene kruinenbomen kan ik dorstig verder dromen…

De Nederlandse aarde gevuld met kleurrijke tulpen er fluistert zachtjes een wind tussen de molens z'n wieken vlinders genieten van de zoete nectar gele tulpen zijn net zonneschijn vel rode tulpen wekken vurigheid maar witte tulpen schijnen als een licht vanuit duisternis de Nederlandse aarde gevuld met kleurrijke tulpen…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

Jouw verre voorvader was vast een molenaar, die de wieken alsmaar zag ronddraaien, terwijl jij met dezelfde windkrachten jouw benen als wieken laat ronddraaien. Ik denk dat menige moeder jou als schoonzoon welkom heet, om jou op een onverwachts moment stiekem zelf te versieren.…

och keek ik met vogelogen en had ik vogelstem had ik licht het zwerk bevlogen zong ik slechts voor hem vloog ik om de traliekooi lijmstok en het net mijn lied klonk meer dan wondermooi een gedicht op toon gezet hij zou het moeten horen mijn lied hem gewijd mijn wieken in het gloren voor ik vaag word door de tijd wat weet hij ook…

Op verre molen draaien De wieken loom ál-door; Er zwermen bonte kraaien Om 't kronklend wagenspoor. Nu zal het najaar rijzen Met droevig doodsbegin En spinnen, met zijn grijze Lijkwade 't landschap in.…

ik vond je in de winter van mijn hart beademde je vleugels tot het ijs heel langzaam brak zag je sprieten rekken en de kou uiteindelijk vertrekken nu toon je lentekleuren in de warme geuren van mijn hand bent klaar om uit te vliegen en naar onbekende oorden te gaan wieken ik geef je zon en al mijn liefde mee zoek het land…

ik zie je vlinderzacht weer wieken vleugels van fluweel je pauwenoogt in stil genieten terwijl je tong de bloemen zoogt je droogt nektar uit hun kelken en de kleur verschiet bladeren verwelken als de herfst zijn oogst in vruchten biedt weer is de cirkel rond zont zomer in jouw sierlijkheid voortbestaan is de cocon van komen…

Ik schaamde me terwijl het gras rondom groende en de tekenen van de schemer mij in gedachten verdoemde God mijn vader de molensteen en de wiek de griffier van de vrije val de zoon de vader en de heilige geest De gebeden gesmoord terwijl het omen zich aan mijn zij flankeerde had ik Gods woord gehoord Nu blij ik mee met de vogels het…

De zin van kleurige wieken naar de tak van de vissende bomen. Droom standen vol notige zaden. Het kuifje dat even omhoog komt om de mens in zich te onderdrukken. ----------------------------- uit: 'Hersenmutor', 2005.…

Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

ik speel met wolken vlecht stralen zon door nevels van de morgen laag bij de grond dol met mijn schaduw wiek voor haar weg probeer haar te pakken in de rust op de heg ik lok je met kleur tover rood voor je ogen mijn onschuld is wit het roze brengt je tot blozen kom lach om het werk verhonger je dorst vrij met mij alle dagen rust…

ik speel met wolken vlecht stralen zon door nevels van de morgen laag bij de grond dol met mijn schaduw wiek voor haar weg probeer haar te pakken in de rust op de heg ik lok je met kleur tover rood voor je ogen mijn onschuld is wit het roze brengt je tot blozen kom lach om het werk verhonger je dorst vrij met mij alle dagen rust…