Alle inzendingen over wind OR rook OR pijpje

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ik sta op de plek van jou en mij maar ik ben nu alleen ondertussen rook ik mijn sigaret om daar mee maar samen te zijn Deze plek, het was van ons maar jij bent er niet, ik voel je niet ik blaas mijn rook uit die vervliegt met de wind Het had nooit gekund maar toch had ik de hoop dat ik je toch maar even zou zien de gedachten…

deinend op de wind tilt ze gedwee haar rokken op lange lokken weerspiegelen in rimpeloze schoonheid vers groen verraadt haar eeuwige jeugd…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Moe al sinds de Tweede helft negentiende eeuw d'Elfde lijkt dood, terwijl De derde een pijpje rookt De stroom gestaag De wind van noord d'Oever van zand Vermoord In elk geval heengegaan Lijkt de staart van deze slepers Zwalkend langs deze echt Majestueuze rivier Hun gedachten Opwindende Vrouwen en veel Vodka *Naar een schilderij…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

Voor het open raam voelt ze de wind in kleine gedachten, die als bladeren fluisteren in de ochtendzon. De bladeren spelen en dansen en schrijven haar handtekening in tranen met woorden............... Liefde voor altijd.…

Ik houd van het wilde gewentel der zee; Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee: De kiel is met wakkere zeelui bemand - En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land. Ik houd van het dreunend gedaver der zee; De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee: Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand - En 'k droom…

we hoorden haar golven roken reeds de zilte lucht bovenop de laatste duin lag zij daar beneden onstuimig oneindig met de wind strak om ons hoofd renden we haar tegemoet blij gevoel vrij gevoel ruimte en wind geur en golven…

Slingerend langs kronkelwegen vaart onbekendheid mij iedere bocht tegemoet mist tilt gestaag haar rokken op lisdodden leunen tegen de wind tot de zon ons goedemorgen kust…

vitrage bolt door open venster mollig danst ze met de wind in een fluisterende raamscène zachte lijnen als een balletpak sierlijk wervelt haar doorzichtige rok om haar heupen in een sierlijke boog…

frappant hoe zonlicht de schaduw verleidt rokken doet opkrullen ze geeft haar hart bloot dieper gekleurd deint ze uitdagend dansend op het ritme van de wind die onverstoorbaar lijkt…

ik verschiet als ze voorbij gaat op haar velo, tegen wind haar rok waait omhoog, hoe schoon haar benen, die zwarte panty in het licht van 'n regenbui daar komt er nog een, ook mee haar rok omhoog, als een ballon stijgt ze in mijn ogen, ze steken straf en als vliegende vissen gaan zij over de brug de polder in, alleen tegen wind, ik ben…

Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als hoorde ze muziek. Rust maakt geen haast, geeft enkel wat zij neemt. Waar heeft ze dit geleerd, zo stil haar lijf alleen te laten op een bed? Een wimper trilt, een hart tikt in haar slaap.…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen Hoewel mijn mond erover zwijgt de opgewektheid is gelogen erachter schuilt de bitterheid. Ik woon nog samen in hetzelfde huis waar onbegrip heerst er is geen plaats meer voor liefde er resten nog kilte en spijt de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven. Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

Hazenschedel. Zonder oren. Tot het bot teruggebrachte waakzaamheid. Onvindbaar verstopt aan een slootkant. Herinneringetje van zilver. Kristallen druppel hemel. Logeerliefde. In het zwembad van mijn pink gegleden. Eeuwen ongezien onder het tuinpad: munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw. Verloren bij een weddenschap. Lorgnet. Messing. ovale…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

Hij groet zijn hand: klein glas. De trage kamer groet hij, het vertrek van zitkuil, eethoek, suite, tot hij ze niet meer ziet. Hij sluit de ogen, wacht. Hij groet de zachte nacht, die langzaam, langzaam, hem de laatste tonen van gedachten horen doet. De leegte groet hij, toevluchtsoord. De oude kat, de zwarte, streelt zich met de hand…

Ik zie haar nog zitten: een simpele bank met een simpele vrouw met twee simpele handen omhoog naar de lucht, voor het rood van de tuin in de zon, als een meisje zo rank, als een kind zo verwachtingsvol, ondanks haar jaren. Ze neuriede zacht en ze lachte daarbij in geboeide vervoering. Ze keek niet naar mij, ze keek naar haar handen. Die maakten…

Hier is het morgen. We schrijven een datum, kijken het raam uit, smeren een snee brood en vrezen het ergste zonder dat het ons bedreigt. Een ochtend aan de rand van een gelaten stadje op de oever van stromend water. Een kerkklok, een scheepshoorn: het is tijd. Altijd. Dit roepen beweegt ons, drijft ons onstuitbaar voort, hoe stil het grijze licht…

Nooit een orka gezien in de dorpsvaart, nooit een zebra in een weiland ontmoet, geen kokospalm in de boomgaard, maar wereld was er in overvloed. Boer Bethlehem had een Duitse herder, in de stal stond een Belgisch paard. Het Guinese biggetje zonder staart woonde op Elba, een steenworp verder, waar een meisje Engelse ziekte had. Haar grootmoeder…

Schrijf je nog wel eens jongen?, vroeg mijn moeder mij. Je maakte van die mooie verzen vroeger en verhalen. Ik vraag mij af: in wat voor wereld leven wij. Moet je nog thee? Ik bedoel: dat banale, ze schrijven over dingen waar geen woorden voor zijn. Ze keek omhoog. Begrijp jij hoe men zich zo kan verlagen, zich zo door de maalstroom van deze…

Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin 't was de wind, die: de tranen opving.…

een ondeugende herfstachtige wind doet rokken bollen zomer nog de schalkse wandelaar in de Haagse schilderswijk kijkt reikhalzend naar half ontblote dijen snelt zich naar huis om daar met zijn dame te gaan vrijen…