Alle inzendingen over winterkou

probeer het handig te ontwijken de grimassen rond mijn bitt're mond maar de pijn die lekt uit ied're wond doet mij uiteindelijk bezwijken ik die de marathon kon lopen zit nu gekluisterd aan mijn stoel met slechts nog één onnozel doel mijn zelfbeklag ontlopen net nu de lente mij haar hand wil reiken en vogels lokken mij alom net nu de winterkou…

De voorjaarslucht jaagt helder blauw het is bijna gedaan met de winterkou. Ik herdenk hier met taal bedreven de kinderherinneringen uit mijn leven. Langzaam gaan de omgevingsgeluiden verstillen ze doen me terug denken aan eeuwigdurende idyllen.…

Verrezen na een lange winterreis tarten zij trots de barre winterkou fris gewassen door sneeuw en ijs geven ze ‘n tintje aan ’t wintergrauw.…

Nou bestrijdt hij stout en eenzaam winterkou, waar offensief het wint van apathie…

Verrezen na een lange winterreis tarten zij trots de barre winterkou fris gewassen door sneeuw en ijs geven ze ‘n tintje aan ’t wintergrauw.…

in de snerpende, snijdende winterkou, die over de vlakke weilanden schuurt en egels verkleumd naar hun legers stuurt, knettert stil mijn hartvuur voor jou onverstoord vervolg ik mijn mars, hoewel de vorst mijn adem snijdt en de vallende nacht mijn zicht misleidt, gegidst door jouw onfeilbaar kompas sinds ik je geest en ziel heb verkend…

Het is een koude oorlog De wolf huilt, de wind schreeuwt Bomen, van hun blad ontdaan Staan naakt in lijdende rijen opgesteld Ingesneeuwd Massieve nevel bevriest op boomschors Takken hangen verlamd in het ochtendgrauw Het gekras van koukleumende kraaien Weerklinkt in de harteloze winterkou Omgeven door seizoensgebonden gebreken Smult een…

laat de zon niet verdrinken in tranen, het verdriet van weleer geef de maan geen kans haar laatste licht te spiegelen in het donkere meer schuif regengordijnen open durf weer te kijken naar het blauw en vlieg als een hoge zwaluw die scherend langs de hemelbaan zonnestralen verzamelt tegen winterkou zie de bloesemwind hoe ze haar kleurigheid…

Zij lijkt uit steen gehouwen trotseert de winterkou nu macht der overwinning meer tegenstand ontvouwt Vraag haar niet naar ’t verleden of waar de zondvloed ruist haar oorschelp is een wereld waarin men degens kruist Zij veegt met gouden vleugel de tekens van de wand en rijdt met strakke teugel door onherbergzaam land Zij weet zich…

Sluit de luiken, bijt in ‘t stof Waar de wil schuurt in osmose oogt het glanzend weten dof Elke toedracht is onzeker in dit avontuurlijk ‘feest’ Donkere nachten kruipen bleker over een daglichtschuwe geest Nu die tomeloze veelvraat energie en gift verspilt - zo ’t geweten dieper knaagt reikt de winterkou zijn deken met een vorstelijk…

ik dichtte een wereld om je heen je kwam liefde te kort, een woord waarom gelachen wordt, het blauw werd grijs, daarna grauw niet in staat innerlijk te bloeien, in de winterkou wordt alles ontkend.…

O prille lentebode, onkwetsbaar voor voorbije winterkou, gooi af je veilige knop, laat schallen je trompet! Laten we fladderen en dansen in de lentebries voor ik dankbaar de handen samenvouw.…

wil al lijkt alles hier aan deze kant zo kil we moeten verder, de zon schijnt aan de overkant en overleven is nog steeds een sterke drang Je bent niet alleen want ik ben bij je ook al lijk ik soms voor jou ver weg ik ben bij je al lijk je eenzaam er is steeds een plaats voor jou langzaam maar altijd doorbreekt de zon de winterkou…

fluistert zij zacht papa echter slaapt nog door een falend hart voor altijd nu rouwen kan niet want zonder pardon besluit de huisbaas kil niet genoeg zegt hij verdient haar mama als bij vingerknip is bestaan onzeker wat hen rest nog is de kilte buiten nu te overleven van her naar der de straat reizend om eten bedelend in de winterkou…

der rituelen duurde De alang helde voor de balustraden Pal achter elegante palissaden Waar men vermaand werd tot heilige rust Het oude godeneiland - ooit bedoeld Met moegezworvenen te zijn bewoond Door oerverweerde rotswanden omzoomd Door meren in vergetelheid omspoeld Een wereld die nooit uitersten gekend heeft Van winterkou…

Met nerven diep gegroefd sterft het blad, verweerd gelijk een oude huid, in slagregens en barre winterkou. Dit eenzame verval, zo ver van mij.…

Ik ben je droom ik kom bij jou ik help je uren verder door de winterkou wees maar niet bang, ik ben een vrouw ik ben zacht en stil en helemaal wat je wou Alles zal veranderen vannacht Alles moet veranderen vannacht Alles mag veranderen vannacht De tijd heeft alleen maar gewacht Door diepe sneeuw en pakken ijs breng ik jou naar je paradijs…

dat het tijd is om naar boven te gaan Langzaam en moeilijk herleeft ze En vind de weg naar boven Ze droomt van de opkomende zon In een andere tijd Wisten velen van haar bestaan Doch zal ze nu naar Hem uitkijken Met Hem zal Ze dansen en zingen Als Zijn hand Haar uit het donker bevrijdt Begint de koude sneeuw te smelten De winterkou…

Er raast een wind tussen de winterbomen die zich dringt door een grauwsluier van de winterkou. Het moment lijkt spoedig te zijn gekomen dat Sint Nicolaas weer zal wederkomen volgens zijn belofte zo voor eeuwig trouw. Ach wanneer zal hij eindelijk wederkomen deze graag geziene gast?…

twee persoons strandlaken Herinneringen te meer die een vloed aan tranen losmaken Vaarwel pensionkamer waar herinneringen begonnen Herinneringen te meer door haar schoonheid verzonnen Vaarwel mooie, lieve vrouw vaarwel de tijd gedeeld met jou Herinneringen aan mijn "Mädchen" we hielden zo veel van elkaar ik mis haar warmte in deze winterkou…

Als een vis laat ik je zwemmen in helder spiegelvlak van een rivier waarin je heerlijk kan vloeien op elk moment Stromen in alle rust en vrede langs de mooiste steden of plaatsen waar het water steeds warm is zelfs in barre winterkou met ijzige winden.…

Onder de doek rond het gelaat sliertten wat haren grauw; zij stond daar als ene die staat -een doodvermoeide vrouw – op de hoek van een voorstadsstraat in sneeuw en winterkou. Zij keek niet om naar de man, een pak in de ene hand. Ik dacht: dit is haar zoon.…

Gelijk een oud tuig dat niet meer dienen zou, Doorheen ’t getij van winterkou, Had ik m’n hoop, m’n fiets geborgen, Verbeiend d’eerste Lentemorgen. Want door m’n fiets mag ik verhopen De witte Lente door te lopen, Te rennen, daarom verkies ik niets Als hoopsimbool boven m’n fiets.…