Alle inzendingen over winterkou

Na brood en wijn op tafellinnen strijken we neer bij jou tussen gesteven wit je bleke handen rusten op het laken je warmte overstijgt de winterkou gebroken is je lichaam, neemt nog geen eten op we spreken over tijd en lijden, over de kerk en wie ons dierbaar zijn de tijden liggen in Zijn handen die ons zal helen hoe dan ook…

buiten donker, frisse winterkou in deze nacht zo helder dat 'k me op de juiste huid gevlijd, mijn adem in die van jou verglijdt alleen jouw stem nog geldt, en dan het dromen, wegzinken in het onbegrensde veld.…

Nu het winter wordt en de bomen niet vol in het blad hebben gestaan huiver ik om wat er komt om de huiverende mensen in een winter van misschien wel veertig jaar, als een eindtijd van de woekerende groei en ook om de winterkou in onze harten omdat ons leven steeds meer levens kost en steeds meer verdriet Als we er niets aan doen zullen…

Heerlijke winter met zijn vriezende kou jassen die nat zijn van ijs en winterkou. Heerlijke winter met zijn vorst geen vorstin mijn bed met kruik roept, effe wachten: ik lig er zó in! Want die heerlijke winter met kou tot hier en terug is lekker maar die zomer die kan me niet vlug genoeg komen!…

het oermt over akkers dringt in kale takken winterkou ronde toon, verzoening die boze geesten verjagen zou adventstijd in Veele Giezelbaargbloazers luisteren nauw signalen, liedjes blazen melodietjes met hun hoorns in touw twee helften boomstam hol samengevoegd klinken vol en diep, kilometers wijd midwinterhoorn in Westerwolde de oude…

de laatste bladeren gaan langs mijn hand nog kleuren ze naar zon maar draai ze maar eens om in donkere schaduwlijnen draagt herfst al haar vorst en knisperen op de stoep de kleine ijskristallen morgenvroeg in klaarheid is de boom geschoond en zijn de takken rijkelijk beloond met knoppen nog in ruste pas als de winterkou zijn laatste…

waar mijn muts gedaan met warme hand gebreeën voor vorst en winterkou ik wil sneeuw begaan waar dagen zijn gevreeën eeuwen ken ik nu de rouw zie achter muts vandaan een kind op blaren sleeën wel vreemd, hoe kan dat nou ik kleef aan en volg je op je treeën ben ons eeuwig trouw zal naar huis nu gaan we gaan getweeën…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan elk lied een randje rouw kleeft , liep te vaak aan mijn stem voorbij, dan werd moeilijk ademhalen voor het wezen dat met mij leeft, zonder eind, met eigen wil, wat vervoering brengen zou verzamel ik ontroering, toch spreekt het zich niet uit,en Chrysostomos besloten heeft…

De vloeiende hartstocht op de route naar jou omarmt jouw emoties verwarmt mij bij winterkou. Mijn vacht compleet doordrenkt omringd door een vetlaag wat absorbeert voorspoed in jouw tissue vandaag. Mijn Valentijn verdoofd door rozengeuren bedekt door rozenbladeren opent deze dag deuren.…

Het mag natuurlijk niet gaan dooien, dan smelt mijn sneeuw beslist te gauw en daarom vraag ik, Kerstman een grote doos met winterkou.…

Als aardse engelen richten zij hun hemel tot ons in een nachtelijk blauw Hun woorden zijn als stuifmeel dwarrelend op bloemenhartjes voorbij een diepe winterkou Door hun aanraking schenken zij het heilzame, het wonder met sterrenlichtjes in zacht kleurige ogen Hun handen zijn als pleisters op onze wonden als het balsem der mededogen…

Stormachtige furie Met veel venijn in Vuur en vlam ontstoken, Door redeloze razernij zo ver Gebracht dat de wereld waarachtig Even stilstond - is nu door Winterkou tot bedaren gekomen En de golven op jouw oceaan Van hartstocht lijken in zichzelf Bevroren - schuimkoppen die nu alleen Uit ijs nog bestaan - zachtjes probeer Ik je…

zij zoeken zeldzaam lila langs eeuwen schelpenstrand het blauw gevuld met meeuwen zo wit als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren…

Allemaal, ze zijn met veel, verspreiden zachte geuren, vergeten is de winterkou. Wit en blauw, groen en geel, de nieuwe lentekleuren, betoverend in d'ochtenddauw.…

Het wachten is tot weer aan winterkou een einde komt, de zon aan kracht gewonnen heeft…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan mijn lied een rafeltje rouw kleeft, liep te vaak de innerlijke stem voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor het wezen dat samen met mij leeft, in de rollende wind zonder einde, in wat vervoering brengen zou verzamel ik de ontroering, toch spreekt het zich niet uit, zo…

donkere dagen Kan zo veel duisternis moeilijk verdragen Die korte dagen, lange nachten We moeten op het lengen van de dagen nog even wachten Over 2 weken is het zo ver Ga ik niet meer werken, met in de lucht een ster Alhoewel ik vanochtend heb genoten De lucht was allerlei kleuren gespoten In januari weer wat meer licht en hopelijk winterkou…

knispert met bevroren vingers in een witte lach als vergezicht klokken luiden hun weemoedig tonen gedachten dromen in seizoenennostalgie de wind is bezig luchten op te schonen bomen kleuren in hun bladmagie ik groet de zomer in zijn vruchten het rijpe rood de kleur van hooi de eerste vogels zijn al aan het vluchten voordat de winterkou…

Hoe waarheid draait in menselijk verkeer de ziel die merkt het telkens weer een vreemd verhaal over moraal een man begrijpt zijn geest niet meer maar toekomst werpt een rechte lijn de winterkou vindt niemand fijn klimaat hangt aan een zijden draad en smeltend ijs ten einde raad zorgt voor extremen in het weer de mens die krijgt geen lente…

voor degene die het nog niet heeft ervaren dus niet weet pas op - liefde is soms ongenadig verschroeiend heet het is zo’n eeuwenoude ronde Etna potkachel met mica ruitje en met barstjes erin liefde is het je door haar behaaglijk laten verwarmen Komend uit een bittere ouderwetse winterkou wil je haar iets te gretig omarmen en voor…

weer jagen flarden grijs langs onderkanten van een strakkendblauwe hemel de storm betaalt met regen maar bepaalt zijn eigen prijs de restanten uit een herfst die ooit oogstrijk is geweest in nagelaten groei aan takken die de winterkou niet hebben overleefd breken in het vlagen van zijn kracht afgeknapt in wilde schoning der…

De prille jaren vijftig leden buiten voelbaar onder de winterkou, de rode kolenkachel was nog amper lauw, maar de elektra-kaarsjes in de kerstboom deden hun best, de kleine jongen wreef zijn handen, maar bleef zich warmen aan hun zachte stille licht, zo af en toe kneep hij zijn ogen dicht, waardoor het nét leek of er echte kaarsjes brandden…

Somber zijn de dagen Wanneer de regen druilt Meevoelt met de wereld die zacht huilt Wanhopig giert de wind Voortslepen is haar lot IJzig fris de winterkou Die verkleumt tot op het bot Neerslachtig en naargeestig Zijn de woorden die ik vind Dit gevoel dat mij aangrijpt Ongewenst en onbegrepen Verwekt in mij een angstig kind Uitzichtloos…

daar staan ze, in hun smoking, zij aan zij verkleumde, maar ook plichtsgetrouwe heren die zwijgend barre winterkou trotseren verloren in een witte woestenij ze koesteren het nageslacht, een ei en hongeren, maar zonder protesteren terwijl hun spek verschrompelt onder veren een echte heer gedoogt de heerschappij van dames die nu heerlijk…

Ach hongerige herfstvlinder op zoek naar restjes nectar in de allerlaatste bloemen Mijn laatste zomergast ik volg je al een tijdje terwijl de winterkou zich reeds aankondigt Je kijkt me nog even aan voor je op je reis gaat vol heimwee kijk ik je na tot je uit het zicht verdwijnt Kon ik maar met je mee of anders met de vogels ik zou…

het venster zonder uitzicht slaat een kruis in zijn verhaal onwrikbaar plukt de herfst de bomen kaal hij laat hun takken staken winterkou betreedt het spel vol witte sporen op het kale vel van wederhoren druppelt fel ontdooid geweld het laat zijn onheil braken doch de notenboom draagt vruchten in het zuchten van de wind het zomerkind…

De kale bomen, de zwarte takken ik zie ze voor mijn ramen staan de winterkou heeft het te pakken grijsblauw stalen luchten die overgaan. Het lage licht schijnt hier binnen reikt diep de kamer in ik schrijf er woorden, zinnen geef zo de stilte zin.…

Niet alleen snijdende winterkou beroert jou mijn warme blokkenhuis beschouw al-verbondenheid trotseren fluitende wind harde realiteit het erfgoed van een stil mutante haar stem geur kleur en eens elegante bekoorlijk amusante liefdevolle tante mannen sjansen wijl hunner gedachten dansen en hoge hakken dansen mee tot het vroege ochtendgloren…

De winterkou is voor veel mensen pijn en zeker wil ik dit niet zomaar onderschatten, maar er is hoop op weer herworteld zijn want straks zal alles helder levenssap bevatten.…

Haar warmte is een levendige haard om de winterkou over de brug te trotseren. Op de brug is dat ik de kleuren ervaar die de herfst tot schittering verleidt.…