Netgedichten

netgedicht (nr. 51.196):

Waar de horizon op rust...

De aarde, blauw aangezicht,ik wreef
je warm op je vlucht in kosmisch licht
tussen de planeten, waarvan we vandaag
de namen zijn vergeten.

ik dichtte een wereld om je heen
je kwam liefde te kort, een woord
waarom gelachen wordt, het blauw
werd grijs, daarna grauw niet in
staat innerlijk te bloeien, in de
winterkou wordt alles ontkend.

de regen berijdt het blad waaronder
transparante vleugels geen houvast
vinden konden, tot in de lente zal zwijgen,
als een kale boom op een oude prent,
die zijn oude wortels voelt verstijven.

Dat elk seizoen zijn diepte plant, het gezicht
naar de zon gericht om die in te lijven op
een punt waar de horizon op het water rust.