Netgedichten

netgedicht (nr. 31.783):

Voorjaarskoningin

Voorjaarskoningin

Op een steen in de diepte van de aarde
Zit Zij op en wacht in het duister
Een gevoel van onrust bekruipt Haar
dat het tijd is om naar boven te gaan
Langzaam en moeilijk herleeft ze
En vind de weg naar boven

Ze droomt van de opkomende zon
In een andere tijd
Wisten velen van haar bestaan
Doch zal ze nu naar Hem uitkijken
Met Hem zal Ze dansen en zingen

Als Zijn hand Haar uit het donker bevrijdt
Begint de koude sneeuw te smelten
De winterkou wijkt van Hem
En de kracht van de koude tijd verdwijnt
In het zware lichaam maakt Zij zich jong

Bruin en verdord, was dat wijde land voor Haar
Doch nu onsproten en ontkiemden er het jonge leven
Ook jij bloeit voor het aangezicht van de vrijheid
Een bevel van Uw stem doet de bloemen bloeien
Het wolkendek verdwijnt

De Voorjaarkoningin
Zij bewaakt de jonge natuur
Liefde, Zwangerschap en geboorte
Wisselen de zomer de winter
Komt en gaat, Gaat en komt

Ayla 1957