Alle inzendingen over zachte

hoe jouw adem me verbindt met het zuchten der bomen onbestemd bewegend met de boswind in mijn haar ik laat me langzaam leiden zolang de dag bestaat in ‘t licht op onze mond en zo lome tederheid je hebt mijn ogen gesloten in de lenden van de nacht waar je ’t hart van onze woorden in eeuwigheid hebt vertaald over jou gebogen heb ik…

het beeld - jij bent van licht - breekt tijd open in eeuwige seconden waaraan een drenkeling zich vasthoudt in regen en storm zoals een witte lelie in onrustige dagen die de klaarheid van het water zoekt in deze vreemde wereld ik hoor nog steeds je stem, aarzelend bewegend toen ik de aarde wist dichtbij duisternis en zware…

de maan nevelt zacht mijn neergehaalde wimpers in gegraven zand…

Lieve Leny, rust zacht.…

"alles is liefde" je omspant de heuvels en de grot met zacht blauw als van satijn dartel dansen benen dragen voeten zand tussen de tenen heldere ogen stralen liefde warme handen vingers spelen lippen strelen voelen elk zuchtje van de wind als een tedere fluister luister, luister luister…

alle gedachten die ik uit de winter verzameld heb alle slachtoffers uit het reliëf van de nacht bange stappen en mistranden het knielen voor de duisternis in mij ze verdwijnen wanneer de horizon duinen dichterbij brengt nog dichter dan een witte oever aan de dood ontleend de wind, een vogel, het schuimen van verzen…

aardse kleedje afgelegd zorgen die bergen op wierpen bleken moeiteloos overwonnen terwijl ze wakkerden en traanden op het levenspad het antwoord was immer "liefde" het was vallen en opstaan jouw scheepje deinde op de golven naast jou je stuurman die nu met lege handen ook weer naast je gaat jouw dragend op zijn sterke schouders rust zacht…

dauwdruppels op een bloemblad honingzoete nectar als de kus van een vlinder op kersenrode lippen…

Wolken drijven hoog de bomen ruisen zachtjes in een lichte bries…

ik wrijf het stof dat eens mijn verleden was uit ogen van de nacht zoek gezichten zoals ze zijn, bevrijd langs de plooien van mijn mond uit de regen treedt de ochtend met lange strepen licht en zacht geritsel een dichter kijkt het noorden tegemoet ik wijs hem naar mijn gedachten we eindigen zachtroze in nieuwe poëzie “nu is…

ga maar de aarde wacht wel in al zijn dagelijkse dingen ga maar naar zachte woorden die zich uitstrekken intiem van vroeg tot laat ga maar maar laat me niet achter een en al ziel, een en al lichaam want alles, ja, alles in deze armen zal uit vuursteen bestaan ga maar maar laat mij jou dichten laag na laag naamloos zoals ik ben…

ik hoor zachtheid nog voor de winter kraakt zachtheid van zomaar vensters die flonkeren in donkere straten ik zie mensen fluisterend praten binnen branden kaarsen getemperd licht vervaagt de rimpels in een oud gezicht onherbergzaam gaat de weg langs kreupelhout en rottend blad toch zijn de geuren vers en fris alsof er in het afgelopen…

Niets meer voelend van je omgeving niets horend niets denkend, niets, tot ook niets overgaat in de doodse stilte die volgt na je zachte ademtocht. Ik laat je los.…

De dood wordt vandaag de dag met alle zachtheid omgeven. Ieder lijden heeft de vrijheid in zijn macht om de pijn en de ergernis niet tot in het ondraaglijke te beleven. Lichamelijke of geestelijke pijn kiest nu vrij en zonder beven voor een eeuwig inslapen zonder overmacht. Hiermee wordt met een medische zorgvuldigheid omkleed vermeden, dat…

Een gouden lente een zilveren meeuw op het hoofd van een bronzen beeld dat uitkijkt over zee.…

lege dagen het stille blad van de boom zwijgen op het bankje in een verlaten landschap verdwenen dorpen dichtgetimmerde luiken oude knotwilgen aan de drooggevallen sloot de zachte krachten winnen zij?…

DAT HEERLIJKE MEISJE Ze was heerlijk, ongelooflijk gebouwd doch vooral verrukkelijk slank en groot Nooit had ik zoiets moois aanschouwd doch vooral lag dat meisje geheel bloot Ze baadde in die drukkende zomerzon waar ze waarachtig zo heerlijk genoot Mannen van haar overliggende balkon die genoten zelfs van haar zachte bloot Opeens…

Gouden stralen strelen me zacht Zoals het water flirt met het stilstaande riet Maar ook al geeft de zon me haar mooiste pracht Me verwarmen kan ze niet…

Een vleugje ochtendzon Warme en zwoele zucht De dag verlicht in goud Zacht oogt de zomerlucht Een briesje van welbehagen Streelt aangenaam de ziel De geur van witte jasmijn Zo heerlijk en toch subtiel Een dagdroom in de nacht Geluksgevoel teer en klein Langzaam kom ik tot bloei Als een duinroosje zo fijn Iedere schaduw is verstild…

In de donkere krochten van de metrogrot mensen over elkaar heen struikelend daar tussenin een vrouw met bruine strengels haar en witte schoenen met blauwe veters een vuilnisbelt van geluiden over haar heen gestort toen ze plots 'zacht' zei.…

overal waar jij kijkt is de wereld opeens een stukje zachter en als ik week word zit je zachte stem er vast weer achter je handen zijn gemaakt om mij zachtjes te strelen en je zachte hart klopt omdat je het met mij wilde delen nee, ik ken geen zachtere vrouw en je hebt het vast al gemerkt: dit gedicht gaat niet over jou…

Zacht is je blik een boodschap van tranen die niet vluchten en veranderen in de woorden die ik vind waar ons afscheid weer begint…

boers geurend zwart-wit alles zo kalm en bedaard een rund is geen mens…

Jij was zacht als kalksteen een handig woord of klein zacht handgemeen tekent jouw kwetsbaar beeld en de heerser heeft sluipend stil zijn kans gegrepen een mal geslepen het gesmolten lichaam gegoten in de absolute vorm die hij -de heerser -gekozen heeft .…

Mijn wit zacht stukje pijn.…

onze lichamen tranen zullen wenen alleen maar oog voor elkaar al het andere is dan verdwenen niets hebben wij meer te vrezen laat liefde stromen in schoonheid van vertrouwen en kus me, kus me steeds maar weer ik pluk de tranen van ons liefdesspel die we weenden deze nacht en in jouw ogen lees ik de woorden die de liefde maakt ...zo zacht…

onze lichamen tranen zullen wenen alleen maar oog voor elkaar al het andere is dan verdwenen niets hebben wij meer te vrezen laat liefde stromen in schoonheid van vertrouwen en kus me,kus me steeds maar weer ik pluk de tranen van ons liefdesspel die we weenden deze nacht en in jouw ogen lees ik de woorden die de liefde maakt .......zo zacht…

als ik je naam niet meer weet je ogen niet meer herken noem mij dan herinner me aan je stem zwaar en diep verzwegen in mij als ik het heelal in stil lievend zweven in jou verken…

mijn gevoel blijft warm een zwevend zachte windvaan tussen stormen door…

hoe zacht de herfst kan zijn alsof hij nu alleen voor mij is de blaadjes neergevleid met harmonie in kleuren en aarzelend het strelend zonlicht op mijn huid zo zacht de herfst en jij…