Netgedichten

netgedicht (nr. 50.245):

een zacht nieuwjaar

ik hoor zachtheid nog voor
de winter kraakt
zachtheid van
zomaar vensters die flonkeren
in donkere straten

ik zie mensen fluisterend praten

binnen branden kaarsen
getemperd licht vervaagt
de rimpels in een oud gezicht

onherbergzaam gaat de weg
langs kreupelhout en rottend blad
toch zijn de geuren vers en fris
alsof er in het afgelopen jaar
geen tak gebroken
en geen blad gevallen is

ik herinner mij hoe ieder oud en nieuw
de uren kruipen zonder nog door vuurwerk
ooit verschrikt te raken

maar de geest die onrustig telt en waakt
haakt alles vast aan zekerheden die het ritme
van het hart bevestigen
als bij een kind dat wordt gewiegd

we gaan even nog ter biecht en schoongewassen
zet een voet een eerste stap

daar waar zij ieder jaar opnieuw terrein verliest