Alle inzendingen over zal hem missen

alles sterft ja, ik weet het wel de vogel, een bloem het hart, een mens mag ik missen… mag ik huilen… als kraaien in zwarte verenjassen een herfstschreeuw brengen steeds, steeds dichterbij mag ik missen… mag ik huilen… om toen, toen die warme dag dat de koude wind een huid kwam schuren en het verliezen rond het stille sprei…

want ik wil je niet meer missen…

de vlinder is zoek bloemen die missen de wei en ik allebei…

wat zal ik ze missen…

(haiku) de bonsai boompjes zijn zo mooi en toch zielig ze missen het bos…

fluister maar je verlangen de tijd van missen zie je lach tussen tranen door…

aan de fazant die ons maandenlang betoveren kwam ik mis je mijn fazantenman veel meer dan men een fazant missen kan…

Je aankijken en genieten van je lach, Want je bent er niet meer We missen je!…

Wat bollenboeren missen zijn tulpen, hyacinten en narcissen, dus hij poot. Ik zou de paardenbloemen missen kriskras in de berm, maar gelukkig zijn ze ferm, lieveling onder de kruiden, voor gal en tal van kwalen, Sportieveling, want hij komt zonder poten of betalen, steeds ongevraagd maar terug.…

Maar ik blijf je missen,…

jota, om de titel, om het verdriet dat er niet is, om de liefde die we niet missen, om de herhaling die we verspelen, toch, bevat de neiging, toch, bevat de aarzeling, toch bevat het afscheid, stil, nu, wees nu stil, voor het eerst, stil, nu.…

Waarom missen wat er niet meer is Gelogen liefde bestaat toch niet?…

Kun mij missen. Pas later ben je ooit weer twaalf geweest. Dan kun je ook rustig veertig worden. Dan is geluk verdriet. Een naald die Schubert leest. Kun mij dan missen maar doe het niet. --------------------------- uit: 'De gedichten', 2014.…

vandaag bestormt ze de hemel vragend smekend is haar fluister “leid de hand van de chirurg” ik heb beiden zo graag haar handen gevouwen haar ogen zoeken tranen wellen op met heel haar wezen bidt ze op eigen wijze behoed ze ik kan ze niet missen…

Missen en misselijk, twee heel verschillende zaken. Toch doet het eerste, me bijna braken. Ik hier en jij daar, kiezen is moeilijk, het leven zo zwaar.…

Ik wil het nog niet missen Het goudvonk op het water De vissers op de steiger Die hopelijk niets vangen De honden die hun takken Tot aan mijn voeten brengen De wind die door mijn haren De wind die langs mijn wangen De prille, roze bloesem De vrolijke narcissen Het slaperige dorpje Het woonhuis aan de Ring Ik wil het nog niet missen…

Een leven lang leek het, Jou missen was een deugd. En nu de illusies weg zijn, Wordt het de waarheid, En die kan ik nog maar nauwelijks aan.…

Ik dacht dat de pijn van het missen na die tijd een beetje draaglijk zou zijn Maar ik kon toen enkel gissen, het bleek harder te zijn.…

ze zullen elkaar missen…

als ik je kwijt ben zal ik je missen en overal zoeken tot ik je vind maar waar moet ik zoeken als jij me niet mist ben ik je kwijt…

Zij dwaalde met haar ogen af om niets te missen van het onbekende waar oplossingen liggen verscholen in het antwoord.…

Als ik niets te zeggen heb ben jij er dan voor mij als ik niets heb om te geven geef jij dan alles wat je hebt dan geef ik mij met alles wat jij missen kan aan jou…

Ik zal je missen maar waar ik was was jij door mijn ogen zul je zien.…

stook de vuren loeiend heet er branden engelen in de rook waar ik de namen niet van weet ze spoken door mijn geest het was richten op gezichten om de laatste blik te missen voor de kogel floot en insloeg met een niet te missen dood kan hun stemmen niet vergeten ze knagen aan geweten stook de vuren gloeiend heet menselijk…

Kun je iets missen Dat je nooit had Oh jawel Iedere dag Want je kent het In je hart En je herkent het Subiet Als je het ziet…

vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

Vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

missen is vorm geven aan verloren kwaliteit in het duister tast men oude beelden af waaraan men lijdt waar het leven vaak eerder het onbewuste steelde schep ik nu alsnog, in de groeiende tijd, de echte waarde die immer gedijt…

Zij vergat het missionarissen omdat zijn bidknie had geleden De wissel kon niet missen Hij van boven naar beneden En je kunt me geloven Zij was ondersteboven…

rood verwant mooi bad serieus end hart de aderen missen jou, mijn lief…