Alle inzendingen over zee OR leven OR troost

enige troost mij niet troosten......…

een spoor naar de zon waar de horizon krult en de lucht zich vult met het grijs van de zee neem me mee zonder weten laat me de richting vergeten en verdwalen naar morgen handenvol groen in het licht dat gaat leven geboorte en dood zijn een cyclus voor even kom lente vrij me met liefde troost me vandaag in het blauw van de…

een spoor naar de zon waar de horizon krult en de lucht zich vult met het grijs van de zee neem me mee zonder weten, laat me de richting vergeten en verdwalen naar morgen handenvol groen in het licht dat gaat leven geboorte en dood zijn een cyclus voor even kom lente vrij me je liefde, troost me vandaag in het blauw van de lucht…

hele leven Een gat van binnen en haar empathie Was groot, maar woonde haar volledig uit Het troostte dat de dood het dicht zou weven Ze wilde zelf niet meer in therapie Geen nieuwe lente noch een nieuw geluid…

Ik vroeg het aan de zee en hoorde de golven beuken op het strand. Ik vroeg het aan dat schelpje dat alle stormen had doorstaan Ik keek ernaar het was nog gaaf..... Beschaamd ben ik naar huis gegaan!…

De zee alleen heeft nooit het strand gekust maar komt met eb en vloed het levenslot verhalen. Laat me dan vredig zijn en anderen verblijden met luisteren en zingen, met glimlach en met troost al kan ik niet begrijpen.…

Zie hem turen alle dagen duren langer dan de uren stemmen die praten hij wacht gelaten tot ze hem verlaten rouwen maakt oud zwijgen is goud spreken geeft zout dat bijt in de wonden uit al die monden geen troost gevonden hij kijkt over de zee die eindeloze zee fluistert: neem me mee…

Wat zouden wij mooie gesprekken voeren over het leven. Kon ik je maar even troosten van heel dichtbij. Liefs Dick…

De wind vlucht alle richtingen uit de zee schuimt van afschuw zandkorrels rollen als tranen over het graf 'n bloem als schamele troost waarop van tijd tot tijd verdrietig regen valt…

ik schrijf met wit en kleur het donker licht wimpel met het blad een waaier als levenskoord omspannen weeft het web een toverwoord en huilt meerstemmig in de nacht waar haar tranen samenkomen in een kinderlach gebundeld…

Kinderlijk tekent zij de cirkel van liefde onder de volle maan haar tenen krullen in het zand de zee golft af en aan kabbelend een kushand als een warme groet naar hem die haar schaduw is wachtend aan de overkant vol ogen troost…

Zien hoe je terugkijkt vol vertrouwen, terwijl ik niets meer zeker weet De aarde voelt bewegen zelfs de regen niet meer troost het laagste punt opzoekt Vervolgens stromen naar zee en verdampen tot lucht en verder zweven…

wat zou ik dan graag zijn een walvis of een grote haai of liever een dolfijn? Een garnaaltje of een zeepaard een haring of makreel? maar dat is niet zo heel apart die zijn er al zoveel. Toch een ding is belangrijk dat zie ik als een must ik wil wel graag iets wezen wat een andere vis niet lust.…

Ik sta in de branding Achter mij is het één grote zandhoop Om me heen is het donker Zelfs de maan is niet te zien Ik kan de weg, die ik gegaan ben, niet goed zien Het lege strand gaapt me aan Er is geen leven te bekennen Alleen heel wat lege schelpen Ik heb niks achtergelaten (afgezien van een heleboel rotzooi) Golven komen op me af Ze dreigen…

jaren telt steeds vaker scharniert het nu je lezen en schrijven kunt tussen al puberen willen terwijl je kind nog mag zijn het voortdurend stoeien waarmee jij jouw kunnen bewijst jezelf metend met en aan anderen levert en kost jou soms het podium waarop zo graag jij schittert de rekening van het rijpen wisselt als het getij van de zee…

Het lied der zeelui, het lied van het leven. Jij ruwe zee der onmacht, waarop ik mij mag begeven.…

Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost het zo lang vergeten wiegen voor even weer te ondergaan.…

heel dichtbij dit kunnen we samen overzien een zee van troost…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

naar J.Brel(22-03-'16) laffe barbaren zijn het die hebben toegeslagen ze lieten bloedige sporen na en een zee van verdriet wat alom heerst is grote machteloosheid graag had ik dit korte relaas willen afsluiten met wat woorden van troost maar ik heb de moed niet…

Tot ik troost vond in de klei Ontspanning vond ik aan de zee Die nam al de pijn van me mee En ik boetseerde er lustig op los Voel me af en toe echt verlost Het beheerst niet meer zo mijn leven Ik heb alles geprobeerd te geven.…

Ik zal je troosten Als je steeds moet huilen Kom maar bij mij Als je even wilt schuilen Als de monsters binnenkomen Duw ik ze weer terug En als je bang bent voor de zee Draag ik je op mijn rug Wanneer je niet kan slapen Zal ik voor je zingen Over twee beertjes Die samen touwtjespringen Ik ga met je mee Als je bang bent om alleen…

je ligt allicht voor alle eeuwigheid in 't stof der dagen te wachten tot de zon nog één keer je genade geeft blootvoets kaal geschoren verminkt tot in het bot gebroken de zee tot troost bij ebbe en bij vloed beweent je kroost.…

verschoond door de eeuwige zee van licht in de taal van mijn hart……

Uw lach van vroeger stil vervaagd sinds vader u alleen in ‘t leven liet. Uw stem van zoveel liedjes van weleer, van lieverlede ook wat brozer. Een zorg, maar ook een troost voor u: moemoe te zijn van zoveel telgen Een troost die gij ons hebt gegeven: ons schoonste have, kostbaarste bezit, ons leven.…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

Uitgesteld rouwen Soms weken later, soms maanden, zelfs jaren Omdat het niet eerder kon Te onverwacht Of juist verwacht Te pijnlijk Geen ruimte voor de pijn En is die ruimte er dan wel, een tsunami aan verdriet waar alleen de donkerblauwe zee troost biedt…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest?…