Alle inzendingen over zegenen

Zegen deze' avond, God: ons handen rusten; en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan: tháns zijn onze ogen moede als van wie sterven gaan... - Stil-wegend staat Uw leve' op de onbewogen blaên; om iedre boom-gaard gaat de vrede van Uwe ogen; en wij, die elke vrucht in onze…

je haalt echt alles door elkaar en voelt je heel alleen Is er dan niemand die je helpen wil zodat het allemaal wat lichter wordt ja, sta dan toch even stil en denk dan aan God Hij wil er voor je zijn je hoeft het maar te vragen ook al is je gebed maar klein Hij zal je zeker dragen Aan het einde van de dag denk dan aan alle zegeningen…

Dat vrij de zegeningen, Die 'k ongevraagd bezat, Voorbijgaan met de dingen, Waar ik vergeefs om bad, Zo ik maar waarlijk mag Bezitten 't eeuwig goede, Dat nooit mijn wens vermoedde, Noch mijn begeerte zag. -------------------------------- Deus Caritatis - God van Liefde…

de streling van je zachte hand maakte me warm en schiep een band je hebt me vaak aangezet tot daden me altijd met liefde overladen ook bij mijn zwakten gaf je kracht aan zaken waaraan ik niet had gedacht zo bepaalde jij de richting in ons leven jij, de navigator, besturing kon je geven eigenlijk ben ik aan het bepalen waaruit ik mijn zegeningen…

Wil die van elkaar niet scheiden, neem ze beiden gunstig aan, schenk uw zegening aan beiden, en mijn wensen zijn voldaan!…

mensen die jij graag ziet die jou liefhebben van piepjong tot stokoud scharen zich vandaag feestend om jou heen van klein tot groot dichtbij of verderaf staan zij even stil bij wie jij bent wat jij doet of laat tel de zegeningen voor en met anderen die jij hen betekent als een kind de sterren die hen ontelbaar weet wacht niet…

Zit geluk in een bloemetje, zit ’t in een plantje, zit ’t in het gebaar, of zit ‘t ‘m in de grootte, verroest: een Klavertjes vier, ik tel mijn zegeningen en loop voor een bosje bloemen naar de bloemist.…

Mijn afspiegeling is daar, Waar het licht vraagt om zegeningen.…

Tel je zegeningen (Hoe zelden ze ook live-verslag afdwingen)…

na m’n wankele werk fietste ik tegen zessen naar ‘t broek, zette één stevige voet op ‘n eenvoudig stenen muurtje keek omhoog naar ‘t populierenbosje en liet me zegenen door de rijke klanken van ‘t roekenkolonieconcert.…

ik mijd de niet dicht opeenstaande bomen -op korte afstand, in de nabijheid zijn ze in tweeën gesplitst- naar beneden stappend doe ik afstand van een kabel of touw zonder priesterlijke zegening, voor de gek gehouden in een zachte zuidwestenwind…

zomaar een glimlach bewustzijn van de zegening ervaren van een zieleband je stem zo dierbaar door de telefoon helder en helemaal hier, ik zie en hoor en al mijn voelsprieten proeven je bent aanwezig zonder lijn geluk is groot en klein en metershoog peil ik de liefde met mijn derde oog…

Sneeuw wist het zwart van dagen,van daden die 't daglicht niet kunnen verdragen Sneeuw beantwoordt de talloze vragen die ik mezelf niet durf stellen Sneeuw houdt mezelf voor mijn zegeningen -dagelijks-te tellen Sneeuw doet me inkeren als dansers na hun danspassen.…

nog streelt de zon op huid die van geen wijken weet lente en de zomer niet vergeet en vraagt om koestering dit stil moment daar waar dagen korten en nog even stralen in bejegening kent miezer en de sombere mist ik heb je al te vaak gewist jouw warmte is mijn zegening…

Ik zag een bron haar schoonheid tonen in wat een liefd'rijk harte biedt, aan zegeningen die er wonen en offers die een enk'ling ziet.…

Afscheid speelt niet met herinneringen, zij tellen de zegeningen van een leven vol avontuur. De muur is wit, daarachter grenst een wereld van gevoel.…

Zo zegenend bezongen beantwoord je Zijn roep in klanken uit de hoge neerdalende als dauw over je toehorende broeder, dan voelt het of de Vader zelf Zijn kinderen omarmt.…

ik regen slechts een kleine bui mijn neerslag treft een enkeling tel mijn zegening naast donkere wolken weet mijn gouden rand aan de zonlichte kant wat lucht en ledig is maakt geen succes mijn waarde is het groeiproces dat oplicht in weerkaatsen dank aan allen die ik zo heb mogen raken…

heur haar opgestoken haar schort altijd even schoon liefde in de tuin even eveline in de kringen van kratten haar jeugd gevangen paralellen schieten pijlen uit de oerknal naar de eeuwigheid weer een depressie uit de lucht vallen zegening en mobilisatie na sterre maanden de premature geboorte van begeerte…

terwijl mijn gedachten gaandeweg verweren besluipt een vage angst mijn lijf en geest ik geef het liever nog geen naam, verstop van dag tot dag mijn ongemak in zwijgend verder leven voel de tijd reeds vluchtig verwaaien zoek mijn houvast in wie ik was verweesd en verward koester ik mijn schrale zegeningen…

Iedere tijd heeft zijn zegeningen. Is de opmaat naar alle nieuwe dingen.…

Iedere tijd heeft zijn zegeningen. Is de opmaat naar alle nieuwe dingen.…

Waar verstop je dank en zegening, vreugde bij het krimpen van een ziekte zonder uitweg beginnen, groen verzinnen penseel maakt duizend tinten blauw en geel in aquarel geen gemoei meer wel gestoei verhuizen, dromen en al het goede laten komen weelde, overvloed onmogelijk is mogelijk ik ben onmetelijk rijk…

Zwaarwichtig torst het zijn vele jaarringen En beschouwt het als een van zijn zegeningen leven te verbinden onder zijn bladerdak; het Te beschermen tegen zon en regen en ander Natuurlijk ongemak.…

ze lijkt het leven wel te vieren ze doet niet aan lente of verrijzenis drinkt uit haar mok van overvloedige koffie ontwaakt elke morgen in een nieuw begin gaat slapen in een nieuw einde telt haar zegeningen blootsvoets in het bedauwde gras en weer gaat haar hart tekeer in het ritme van verliefd zijn vernieuwend en vertrouwd…

Als niemand de Adonis in je doodt, dood die dan zelf. Zo oud als jij en nog steeds ideale schoonzoon - geen gezicht. Stap uit in Vijftig, stap daar uit zoals je dat in, zeg maar, Zutphen doet, en ga dan naar behoren ouder worden en oud, met bril, buik, haar uit oor en neus, elk jaar wat meer, en kom daar rond voor uit. Maai het gazon en…

en met de nodige tegengestelde kalmte bezweren ze kunnen mateloos irriteren maar juist ook de maat dirigeren ze kunnen over liefde schrijven en een bijdrage leveren tot het optimaal bedrijven en bij het ontbreken mogelijk slaan of altijd nog voor de ‘liefde’ betalen gaan ze kunnen iemand onheus bejegenen en de vader kan z’n kind ermee zegenen…

Langzaam telt zij haar laatste zegeningen langs de krijtlijn blijft zij roepen, haast onmenselijk, als eenling in die grote woestijn, waar de wereld even lijkt te hebben stilgestaan In de verte waar warme luchtgolven spiegelend een verfrissende oase duiden gaat zij op zoek naar haar waardigheid mompelend wil zij behouden, vasthouden, maar…

wil ik mijn dank bezingen Voor grote en voor kleine dingen Die mij in mijn lange leven Overvloedig zijn gegeven De boer verbouwt voor mij het graan Waarmee de bakker aan het werk kan gaan Die bakt voor mij mijn dagelijks brood De dokter helpt mij uit de nood Zo zijn velen voor mij aan het werk Terwijl ik er amper iets van merk Ik tel mijn zegeningen…

En beschouwd het als een van zijn zegeningen leven te verbinden onder zijn bladerdak. Het te beschermen tegen zon en regen en ander natuurlijk ongemak.…