Alle inzendingen over zomer 2019

Zomertijd vakantie lekker er op uit prijzen reizen vragen boeken waar ga je heen Naar de bergen naar de zee naar de heide vliegtuig, auto, fiets, tent, caravan niets maakt uit als je maar genieten kan Genieten van die vrijheid genieten van die rust is dat in de bergen is dat aan de kust is dat in je achtertuin is dat op je balkon…

(Naar het Portugees) Kindje, slaap maar, kindje, 't was ook zo warm deze dag. In de schemer zit nu een kleine egel met zijn mooie stekels eenzaam in het gras. Het gras wacht op regen. Geen takje beweegt er. Luister naar de merel, hoog op ons dak. Avond vol verlangen. De maan maakt zich klaar voor de nacht. In de avondschemer komt…

Geen bel ontsnapt zijn keurslijf; het wak geslagen door een steen groeit dicht: hij ligt te hopen op een bui die hem zijn huid afstroopt. ------------------------ Van Willem Jan Otten (1952) verschijnt binnenkort een nieuwe bundel gedichten. Dit gedicht komt uit 'Het keurslijf', 1974.…

De zomer hebben we weer gehad. Het groen van de bladeren verdwijnt. Kleurenpracht van goud en bruin verschijnt. De regen valt met striemende vlagen, Niemand wil zich buiten wagen. Ik zie al een schoorsteen die rookt. De kachel wordt weer opgestookt. Kastanjes barsten uiteen. Een kind speelt ermee, alleen.…

Achter de duinen het overbodige landschap. Geronselde wolkenhorden. Strand dat langzaam zichzelf schept. In ouderwetse rieten strandstoelen zitten mensen te sterven, tatoes op hun geloken oogleden. Een enkel sigarettenrokend lijk lost op in rook. Een beroepshond met een bijbaantje snuffelt langs de vloedlijn. Vindt een kinkhoorn.…

in je haar Samen hunkerend in de zomer zon Handen in een verstrengeld Tenen spelend met elkaar Het glanzen van onze warme huid Dat is waar ik naar verlang vandaag…

De zomer vinden we te heet de winter weer te koud de lente kan er nog mee door herfst is waar je niet echt van houdt. De regen is te nat de herfst brengt stormen mee de winter is te glad en met de lente zit het ook niet mee. Toch heeft ieder seizoen zijn eigen pracht en praal ook ik heb van die dagen dat ik zeg: het weer ?…

natte bladeren vallen in het vale donkergroen van nog steeds groeiend gras in verwaarloosd plantsoen geven traag het veld schakering na hun vlucht als weerspiegeld in andere tinten de grauwzwarte lucht maar ook het onberekenbaar in de draaiende wind bewegend accent van de witte stip van door kind losgelaten boodschappenlijst een blad…

Zondagmiddag en de tuin staat open, klim-op de muur de zon en ik, ik zou vandaag Hedera Helix willen heten en het gras bestaan en de bomen in mijn tuin, ik vraag het licht binnen te komen en de vogels vraag ik uit eten, ik leer dingen te zeggen als nu, nu het rijpen kan beginnen.…

ik hoor haar zoemend in de buurt van mijn oren ik zie haar zoekend naar een plek om te slurpen ik voel haar zij mij ook eens een mug, nu nog een vlek…

Als de appels bloeien, - de schone maand! - en 't gers, aan 't groeien, de wegen baant, de zoele winden zie 'k geren gaan en blommen vinden, die openstaan. Als, uit aan 't stromen, half bloed, half melk, zijn de appelbomen, zo een, zo elk; als weke zijde de takken blomt, dan ben ik blijde:…

wij vierden de zomer dat jaar nog lang nadat zij voorbij was haar warmte in onze harten deelden wij haast oneindig ons ontging de roodgekleurde lucht en het sterven der dingen daarna zelf stierven wij in beetjes zacht en ongemerkt toen ik alleen ontwaakte waren mijn armen leeg maar jouw hart klopte in mij de glimlach ontdooide de winter…

De lont spuit vonken Een stroomstoot in het middenrif Frivool en vederlicht Als een gekarteld herfstblad Twijfelend tussen val en vlucht Een ogenblik dwarrel ik bedwelmd In het nu dat zwanger opwelt De koekoek aan een springveer geketend Hupt twaalf maal uit zijn kooi In een wijde kleurenwaaier Ontplof ik Een seinlampje schiet door open…

Om vier uur opgestaan. De nok van dit dak heroverd. Op slag beginnen fluiten als een gek. Pas opgehouden toen iedereen hier zijn plaats weer leek te kennen. Vervolgens voor het eten gezorgd voor die smekende, zeurende, zich nooit sluitende snavels waarin wormen eindeloos blijven verdwijnen. En weer medelijden gevoeld met de logge, pluimloze…

Ik ben de zon, Die met warmte naar jou kijkt, De maan en sterren, Aan de hemel Ik ben de wind, Die zachtjes jouw naam fluistert, De roos, Een bekende geur Ik ben de regen, Die jouw tranen weg wast, De herfst, winter, lente en zomer, Allen in èèn Ik ben degene, Die altijd achter jou staat Jij bent, Nooit alleen…

En wij, wat doen wij De herfst en winter passeren Gewoon volgende zomer opnieuw proberen Met een stukje van de tijd.…

De zomer (zon schijnt onophoudelijk door dagen warmte heeft een hoge prioriteit ’s nachts is slaap nog slechts te vatten in volkomen naakte overgave doch vakantiegangers dompelen zich in vreugde evenals de vele gewassen) is in volle gang.…

Enkelhoog Was het gras De zomervruchten zoet En onbespoten De wolken Wit en zacht Als katoen Zojuist ontsproten De bijen Vlogen bedrijvig Van bloem, Naar bloem, Naar bloem En te midden van dit schouwspel Lagen wij Zonder Iets te doen Onze eerste keer samen Als man, Als vrouw Geen ring die wij droegen Of belofte van…

de Weg voelt zich hier verstaan: een bloeiend park met vele gezichten langs een door duizenden bomen omzoomd meer een jubelende oase aan de randen van de woestenij een felgroene sportschoen met zachte dempende zolen direct onderzocht door een vlijtige zwarte tor tussen afgezaagde logge boomstronken zindert het zalig de zwoele zomer, insectengeluiden…

Ik vang mijn hoofd nog net tussen de kussens zo zwaar de zomer op mijn netvlies rust. Zo even nog toen ik mij zwalkend naar de keuken toog de koelkast open-boog en met een glas ijskoud glibberend tussen mijn vingers met een geluidloze schreeuw want het is te warm om woorden te verspillen.…

Onder nazomergloed trilt de weide in de weide trillen de gloeiende bloemen in mijn ogen de gloeiende bloemen een gloeiende bloem een groeiende bloem zoem zoem loeiende bloem groeiende bloeiende ogenbloem in de bloem zoem zoem wil ik zijn zoem zoem in de zuchtende…

smog drijft door augustus het ozonalarm is een lijzige radiostem de kemphaan van de wetstraat ijlt naar een azuren kust hij werpt een opblaasdolfijn naar een schuimkop fabriekspoorten knarsen dicht de pens van de dokter suddert in Toscane de wijnboer plukt haastig zijn ranken kaal de Rijn bereikt haar laagste peil een dijk scheurt in de…

boven de lege regenton wriemelen muggen bloednerveus in lage luchten, vuig, scabreus sidderend in de zomerzon riolen walmluchten hun dorst hijgend onder ontzielde straten stadspleinen zuchten doodsverlaten doorheen een geelverdroogde korst de huizen dampen gevelbleek zwetend onder hun pannendak waarop de ploert de uren bakt en hen tot…

Gesloten ring van gouden inferno, verblekend achter een pluizige rand, De groeten aan de wolk z’n achterkant, Beloof me dat je terugkomt, Ik ga niet mee maar wacht wel tot je hier weer brandt.…

zonnebrandolie zilte lucht en minirok zeediep verlangen…

aquarel rijkt naar de horizon Witte driehoekjes als willekeurig verspreidde vlekjes bewegen wiegend over het water koersen naar de oneindige einder en verdwijnen langzaam uit het zicht Een stevige bries verjaagt de wolken intens pastelblauw omlijst een stralend gouden bol met open armen ontvang ik de warmte en koester me in de heerlijke zomerse…

Waarom raak ik als echtgenoot en huisvader onthecht en gaat mijn fantasie met mijn hormonen in gevecht en denk ik voor me uit: wat ben ik schaamteloos en slecht wanneer Marjon de Hond 'dit wordt een echte plaknacht' zegt. Ze kijkt erbij alsof ze zich ruim voor ze dit vertelt de nacht in al haar plakkigheid alvast heeft voorgesteld; het woelen…

dans met mij rond bomen in de bongerd hou me stevig vast ik wil niet vallen zoals een appel van zijn tak dans met mij tussen vogels op het plein proef me hier en nu onder een zomerregen van roomwitte lindebloesems dans met mij tot de laatste zwaluw vlucht…

Het was de laatste zin uit mijn eigen gedicht Met je hand onder mijn kin en je adem op mijn gezicht Wat kom je eigenlijk doen ik snap het niet helemaal Warme lippen geven een zoen en vertellen hun eigen verhaal De nacht fluistert duizend zinnen de betekenis wil ik niet weten Zachte handen die me beminnen doen me de werkelijkheid vergeten…

In dit open veld, tussen knollen en kraaien heeft wereldse wijsheid de vogelverschrikker voorgoed verlaten, zijn geheugen is niet al te best, niet alles is blijven hangen door al het negatieve, dat hij uit de stad heeft meegenomen, dat niet dromen nooit meer kunnen voelen, het proportionele, unieke, niet herhaalbare handelen ontkleedt…