Alle inzendingen over zuidenwind

Alles is van iedereen binnen de oevers van de wet plichten worden opgelegd rechten moet je nemen Ik moet egoïstisch zijn want ik ben te klein gezien vanuit de hoge torens waar men in stilte wacht op orders van boven De plannen liggen klaar de dobbelstenen rollen over het fijn gekamde laken naar Groot Huis of Zuidenwind De adjudant…

mijn vleugels zijn gebroken, mijn veren dof en vuil, mijn ogen mistig van niet meer in te houden tranen, mijn stem verstild in zuchten, een zuidenwind, wat een noorderstorm zou moeten zijn, fluistert: 'help mij... in kan het niet... niet alleen...'…

Woedende wolken scheuren kleuren uit een sprookjesboek terwijl het zand roerloos rust in aanzwellende zuidenwind trekken dennen kragen op weldra barst de toorn los het land zet zich schrap verankert de karige boedel de zachte glooiing biedt ruimte voor hemelse cascades en duivels vuurwerk het gewest kent de kuren en grillen van…

Onverwacht, terwijl de eerste zonnestralen de horizon behoedzaam streelden, voerde de zuidenwind je laatste adem mee langs de zoute Zeeuwse kust. Jouw laatste adem was, zoals zo vaak je woorden waren: zachter dan fluweel. We huilen gaten in de dag, en storten tranen in het Zwin. Gedeelde woorden brengen troost.…

van west naar oost, vanuit het noorden is zij doorgaans het boost; zij hapt dan brokken uit de kust, vervuld van woede, pure lust, dikwijls is zij op haar best, al waaiende uit de west; zij laat de golven rustig neer, ze deinen ritmisch heen en weer: aflandig komt zij uit de oost, spiegelstrak ligt zij, is op haar mooist, als zuidenwind…

Er schuilt nieuw leven in de kale ranken Een schelm blaast noten weg op zijn schalmei Een schalm van nog te schrille kille klanken Van bladmuziek te laat ontwaakt in Mei Hagelstenen boreale wind Le vent du nord waar Brel zo mooi van zingt Een klaaglied voor een weermetamorfose Van zoete zang en zoele zuidenwind Nog regent het…

leven voor waarin jij centraal zou staan ik zag je al over rozen gaan gebed in een gelukkig spoor Al dit moois mocht niet zo zijn mijn armen wiegen enkel lucht elke ademteug slaakt ’n zucht en de leegte trekt me in ’t ravijn Veel te vroeg werd jij mijn kind op zware zwarte vleugelslagen achter het zonnelicht gedragen in de luwte van de zuidenwind…

Achter de zuidenwind trekt de warmte binnen de zwoele bries bedekt de ronddolende kilte zwierig gonst het door lakens en het linnen door bomenkronen ruist de avondstilte Onder het bladerdak schuifelt het zomertreffen het gonst van buitenleven en laat vertier alle pleinen lijken het te beseffen de avond drijft op rode wijn en schuimend bier…

Jouw woorden zou ik rond zien waaien op de zilte adem van een verlegen zuidenwind. We zouden dan samen zijn gaan lopen, zomaar, nergens heen, net als de zee. Ik zou schrijven tot je danste op het deinen van die ene metafoor. Schrijven tot je dansend, langzaam dichterbij kwam.…

de winterjas glijdt langzaam van mijn schouder ik had hem daar geparkeerd het is immers zonnig weer en de binnenstad, vereerd met een zwoele zuidenwind, kent volle terrasjes met uitgestalde witte kuiten van lunchende dames in de vroege voorjaarssfeer even weg van kantoor maar wel met sigaretten en andere snuisterijen in modieuze…

De uitgestrekte koepel doet me steeds aan iemand denken haar bewegingen zo soepel ieder waaien, wuiven, wenken Noorderstorm en zuidenwind zijn al naar zij ze blaast als lieve woorden voor een kind of een vloek die ijzig raast Stoomgebergte, onbedwongen nevels van regen en zon waar alle mysteriën ontsprongen de stroom van haar leven begon…

Nu de herinneringen van twee volwassen metgezellen in de verte op de deuren tikken van feestzalen en rouwkapellen wellen in omzien de tranen van vreugde en geleden verlies wordt warmte van jaren ingepakt mengt zuidenwind met kille bries maar ook na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten…

wanneer mijn handen dalen en tussen je lokken strijken de geel grauwe sepia dagen geruisloos omslaan scheer ik lager onder jouw wervelende vrouwenwolkendek als de zuidenwind voluit duinen uiteen barst mijn stem met fluweel stoffeert ( en al wat eb was over mijn strand woest vloed blinkend als kind met vlinders in handen verborgen…

Er broeit iets, de lucht werkt landlieden luieren in de verlaten ruimte zien terug op het zwoegen van de dag Vlijtig en vol ijver stapten ze de bedauwde morgen in een zuidenwind bracht slepend de dagelijkse droogte aan In de verre verte lokt klokgelui -boven rieten daken en onder de dreigende hemel- ze terug naar de hofstee Ze dralend…

O zuidenwind, breng snel de moegevlogen ganzen terug, laat sneeuw en ijs smelten voor nieuw leven. Laat het weer voorjaar zijn met bloemen en dik gezwollen knoppen en fluister mij zacht van hoop en dromen……

De reus Sequoia ontdooit zijn geur bij de reuk van rozen en de zuidenwind bewaait zijn babyschors, fraai en warm. Beuken als afgeplatte giganten geven rust en schaduw. De boom pleit net als Nietzsche voor een nette terra-sofie met uitzicht op een parel: moeder Aarde, zo vol magie, een hemel...…

Geen boete Doof voor wat verder reikt Dan de horizon Die tot nu toe bepaalde Wat hoorde Wat door het plafond Van plichtsbesef of ongeloof Allemaal niets mocht beloven Meer is dan een symptoom Van de gure bries Die uren ritselt Gelijk koude noordenwind Tussen de bladeren Van de boom met de diepste wens Die mag worden als zwoele zuidenwind…