Lokroep achter tralies
Als een vogel, gevangen
in wrede onderdrukking,
snak ik naar de zon,
de wind en de wolken,
mijn vleugels zijn verlamd
van niet-begrijpen,
mijn geest gebiedt te vluchten:
sla je vleugels uit en
snik je doodskreet langs
de vredig-blauwe lucht,
opdat de zon haar voedt
tot storm en de wind
haar uitstort over
de slapend in
niet-willen-weten wereld.
Maar dat vliegen...
mijn vleugels zijn gebroken,
mijn veren dof en vuil,
mijn ogen mistig
van niet meer
in te houden tranen,
mijn stem
verstild in zuchten,
een zuidenwind,
wat een noorderstorm
zou moeten zijn,
fluistert:
'help mij...
in kan het niet...
niet alleen...'
Geplaatst in de categorie: vrijheid