La Dame Blanche

wanneer mijn handen dalen
en tussen je lokken strijken
de geel grauwe sepia dagen geruisloos omslaan

scheer ik lager onder jouw wervelende vrouwenwolkendek
als de zuidenwind voluit duinen uiteen barst
mijn stem met fluweel stoffeert

( en al wat eb was
over mijn strand
woest vloed
blinkend als kind
met vlinders in handen
verborgen lacht
zo beef ik des nacht
in volle vallende sterren
mijn adem over jouw huid)

zing ik vlakke tonen ronder en rollend
van mijn tong het hemelbed in
op het ritme van je levenslijn
gelijk de vrucht zich naakt ontkleedt

- dansen de contouren op krijtwitte muren
in het flakkerend schemer schijnsel -

zo sterft de stilte uit
daar onze taal geen vertolking kent
slechts twee klanken synchroon smelt

La

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 16 stemmen 254