Alle inzendingen over zwart glas

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

die zwart/wit foto die voor mij opeens een kleurenfoto was.…

Jij had geen idee Je glas was altijd half leeg Terwijl de fles Die zo onbereikbaar leek Wel degelijk helemaal vol was Jij had geen idee Hoe warm alles eigenlijk was Kille gedachten Die als vlammen aan je likten Het liet je koud En toen werd alles pas echt zwart... Jij had geen idee…

De oude kat, de zwarte, streelt zich met de hand die naast haar mand hangt, terwijl hij de andere, die met het kleine glas, nog eenmaal, uit de verte, ernstig groet. ------------------------------------------ uit: 'Het scheermes van Ockham', 1992.…

Enkelvoudig glas houtvezel witgelakt rond vierkant versteend emaille Plastic steel verast tabak tot gekraste zwarte leegte Voorover getuimelde zwavel ideeën ziener uitgehongerd over zwetend schaduw licht op beide ver onder stellingen…

De bal rolt: de dag zwart wit aan onze voeten we schoppen er tegenaan of we rapen hem op, we zien vogels: vogels die te pletter vliegen tegen glas, krassen woorden open die blijven hangen: aan de galg een gouden strop…

wij spiegelden geen glas bekeken enkel hoe alles uit andere tijden was je vlamde toen ik uit jouw schaduw trad verblindde mij met schoonheid die je vroeger had nog spelen licht en donker hun afwisselend spel ooit zijn wij geboren maar zijn wij nu onszelf nog wel…

In glas geblazen alleen de zachtste handen kunnen ver dragen…

Nooit was ik bang voor de mooie stilte Leegte rondom mij gevuld met rust Maar vandaag brengt ze enkel vreemde kilte Verdwenen de engel Ogen niet gesust Wie ooit een gast in mijn huis was jaagt mij nu in vreemd gebied Al waar ik in geloofde verandert in glas en maakt krassen waar niemand ze ziet…

Kleurloos Helder Zien maar niet horen Transparant Kijken Glas…

Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Door eigen zwakheid zover opgetast Dat zelfs haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen…

Hier sta ik breekbaar als glas je trapt op me breekt me in duizend stukken waarom heb ik je verteld dat ik om je geef? Hoe kon ik zo dom zijn? Je blijft terugkomen keer op keer je trapt op mijn glazen hart en ik ga kapot je weet dat glas scherp is zeker als het stuk is en auw....het doet zeer…

Je schreef dat op de plavuizen waar wij de liefde bedreven - jij natuurlijk bovenop - een karaf van antiek Venetiaans kristal uit je handen gevallen was en dat je weken later nog de scherven en de splinters trof op onverwachte plekken Diezelfde avond antwoordde ik met een gedicht over bloeiende oleanders in uitbundig wit, rood…

Alleen stukjes glas spuw ik in 't rond.…

Geluk is o zo kwetsbaar, zo breekbaar soms als glas. Maar zou het nimmer breken, als het ook sterker was? Geluk is o zo vluchtig, zo vluchtig soms als gas. Maar zou het eeuwig duren, als het niet vluchtig was? Geluk kan o zo fijn zijn, iets waar je van geniet. Maar zou het geen geluk zijn, als wij niet kenden verdriet?…

Achter het glas het woeden van de vrijheid. ------------------------ uit: Raster 119, 2007.…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Ach waren wij van helder glas van binnen even zichtbaar als van buiten We zouden altijd open zijn minder breekbaar voor elkaar…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als jij was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…

Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

Het glas is halfvol Als het roodborstje zingt Als de dagpauwoog de tuin bezoekt Als de bomen fluisteren op het ritme van de wind Het glas is meer dan leeg Als de tv aangaat Als de ene mens de ander een vreemdeling noemt Een vluchteling En er is geen plaats meer in de herberg Het is vol Ga maar in de stal geboren worden in een kribbe Je…

Buiten ging het leven door, maar ‘t hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

In mij en in jou is er een leegte, en God -- past daar precies in.…

Mijn vodden hullen mij slechts in schijnvertoning, het masker dat ik draag is doorzichtig als glas. Meegenomen door het zwart is het maar een kwestie van uren … of misschien dat ik zomaar een bloemetjesjurk aantrek en mijn balletschoenen om dan de polka te dansen ja misschien doe ik dat wel.…

op de rand van de stilte de laatste momenten ziel zingt in spraak van diep bedroefd de laatste zwarte kaarsen branden ze verorbert het laatste kostelijke vocht ze drinkt en soupeert het op vertrouwd in laatste uren van oorsprong het volle gewicht in het laatste glas tot het valt in scherven zo volmaakt was het nooit…

Steen, glas, scherven, verwaaid papier op straat. Sporen van wreed besterven, van een huis dat niet meer bestaat. Een gapend zwart gat, een schaduw, het licht zelf zie je niet. Gewond is de stad die je achter je liet.…

Jouw foto op de tast Naast twee rode rozen Een zwart lijstje er omheen Zelf uitgekozen De rozen verwelkt Ze hangen gebogen Al tijden het Scharlaken verdrogen Jouw ogen, jouw glimlach Gevangen achter glas Jouw parfum, jouw lippen Nooit meer zoals het was.…

De geur van sherry overwolkt het marktplein van de stad waar zwarte vaten om fonteinen dansen. Uit kleine winkels klinkt de oude lach van donkere sigaren, het schateren van sandelhouten glas. Het middaglicht ontwijkend leunen de mannen op wankele gitaren. Klappen de handen het ritme van duende een blauwe avond in.…

over zwarte bitterheid…