Alle inzendingen over zwieren

De lucht een zwarte spreeuwenzee Vlucht van zomermiddagschepen Op windankers drijft met hen mee Een geurend badpak met aardbeistrepen Jouw granietporseleinen borsten Lieten duizend en één nacht zweten Mijn hunkerende lippen verdorsten Tot een bleke wondanemoon Nu zwieren gistervorsten aan de horizon Zonder te vertrekken zal ook jij me verlaten…

voorwaar ik idealiseer de benen zonder haar het kruitvat en de lont de rood gestifte mond t-shirts die als jurkjes vallen strak en zonder zwier alleen de wind waait op in speels plezier met het kleurig trippelen op kingsize hakken laat je ongemerkt de ander zakken kijkt neerbuigend om maar ik heb je herkend jij bent in cool passeren…

Ik wil dobberen op de stroom drijven in de wind getrokken als een magneet naar de plaats waar ik jou vind gaan we dan samen die weg van liefde en gelukzaligheid als twee herfstbladeren die kringelend gaan met opgewonden blos vleien aan het einde van ‘t pad teder tezamen naast elkaar moe van zwieren in het mos daar in gedempte zonneschijn…

Inpak knuffeldier papier sereen gekristalliseerde lijn schuin gehalveerde pinpas en om een croissant mierenneuken geschreeuw zwier gegil tijdens de jongensrace wie kan het snelste al hallucinerend driemaal de rechter stoten met omgedraaide hand zonder onderbouwing in de beargumentatie?…

Rond mijn naakte existentie schikt hij vormsel met uitbundig zwieren en dicht met stoffen penseel de kieren voor een stijlvolle dimensie. Hij bebroekt, behemdt en zelfs behoedt de gedaante van mijn passeren hult mij, schijnbaar achteloos, in kleren waarin elke passant mij achtend groet.…

Kalveren, twee koppen benen vier aan de zwier stelligheid vereeuwigen? een zomerkoorts! sotternie weg dat mes! genoeg gekwelde schors pijn pikt het niet pijn zwiept takken pijn schiet naalden pijn roept: pot voor drie! afgelopen met Bram luvs Jantje Jantje hartje Sofie kalverbast bloedt, goed! ze druipen liefde?…

lieve opa ik stuur je een brief aan een rode ballon je bent nu zo ver ik kijk naar de sterren en wou dat ik je bereiken kon misschien ben je nu wel heel dicht bij de zon zal de wind voor je waaien mag je zwieren en zwaaien en drijven net als mijn ballon zonder geluid komt hij nu naar je toe als zit ik van binnen je naam uit te schreeuwen…

zij verheffen zich in onaantastbare formaties stapelen agressie na uitgesproken te zijn ongelijnd zwieren woorden als denkbeeldig eiland in de grote oceaan zonder ooit te standen tot hij zijn wereldbeeld ontvouwt vrouwen charismatisch bindt in hun gezinssituatie mannen simpel om zijn vingers windt in bevestiging van hun bestaan…

eens was ik vergeten hoe mooi het blad kon zwieren hoe ze telkens door de wind weer verder werd gedragen ik worstelde in stilte onder een mistdeken als in een web van gesponnen vragen ik hoorde en zag wel de vogel ze zong zover bij mij vandaan ik liep en liep, maar wist nog niet waarheen mijn stappen zouden gaan maar, ik las…

Ach nog zo graag eenmaal wil ik zwieren op die schommel nog één keer een rondje maar in die oude draaimolen. Laat me nog eens klimmen in die appelboom achter op het erf troost mij daaronder op de grond plak een pleister op de wond.…

takken ik tel die niet te benoemen zijn de straling is niet altijd verlangen naar fysiek genot dat stapsgewijs stijgt naar hoogtepunten platonische liefde verloren dreigt te gaan kan evenzo slapeloos breken redding is de enige optie laat mij dan als de wind zijn waar mijn naam een deel van is die grijpt naar lianen waaraan men kan zwieren…

verwachting niet het ontsmettingsmiddel op mijn handen, niet het rubber om hun kloppende verlangen naar mijn nabijheid, hun fantasie maakt mij begeerlijk de vrouw van hun dromen aan den lijve gedacht Buiten wacht de Olifant zijn ogen lijken heel klein naar binnen te turen tot de deur opengaat en zijn slurf mij zoekt om me op zijn rug te zwieren…

Indien je minnen wilt, en dat met korte zwieren, En stelt uw zinnen nooit op al te jonge dieren; Te licht, helaas, te licht, en dikmaal op een sprong, Wordt iemand daar gezeid: mijn dochter is te jong.…

Men zwaait de bodem met veel zwier, totdat hij dun wordt als papier. Een bijna heilig ritueel, maar ook een bron van veel vertier. Tomatensaus, liefst niet te veel, kaas, champignons, gehakt of heel. En soms wel een seizoen of vier, ansjovis, uien of makreel. Italië, voor jouw primeur bleek ras je zonnig land te klein.…

eens van negen tot vijf komt er, hopelijk ook voor jou een zee van tijd waarover je vrijuit kan beslissen: ga dan tuinieren, fietsen, dansen en zwieren misschien ook af en toe eens vissen.…

Dat ei dat zo verraderlijk gevaarlijk aan de zwier was heeft oud vuur opgelaaid maar na hartgrondig blussen een nieuw begin gezaaid.…

wij hebben gedanst als nooit tevoren op vleugels van de tijd muziek uit onze eeuwigheid vloeren zweefden wij werden verheven door uithalende tonen die sierlijke draaien bekroonden galant zonder pedant te zijn met hoofse ernst naast uitbundig plezier kostumeerden wij nostalgische zwier wij dachten orkest met strijkers en blazers…

op hoge poten verlaten herinnering en verwachting de werkelijkheid mijn troebele, immer aanwezigen verdringen elkaar buitelend in de coulissen klaar om me naar alweer een ander doolhof te leiden om beurten klaren ze de klus vergelijking en voorstelling staan te trappelen en werpen zich in de strijd met zwier leiden ze me om de tuin de niet gekende…

Ik heb voor u gebeden dat u straks de tijd nog vindt die u dartel kunt besteden: Dat u op de schaats kunt staan om te zwieren en te zwaaien. En gebronsd in zee kunt gaan om een keer te pootjebaaien. Dat u fluitend op kunt staan om een frietje te gaan happen. En een high tea af kunt slaan om een potje bier te tappen.…

vlindervleugels landen op lentebloemenkopjes speels en zacht ruisend als wind onder ritselpapier in de stilte zinnentuin zoemen samenklanken eerste hommellijfjes vliegen in een lange zwier - opnieuw ademhalen het laten van een zucht de wind bolt zijn wangen blaast regen uit de lucht natte tegels drogen voetstappen zoeken het…

staccato hakken harde klieren zachte tonen ver vooruit zigzag springen lettergrepend zachte klank der hemelluit bassen zingen rollend swingen zwieren zwaaien zwiepend kraaien pirouettende trompetten ouverture maagdenkoor droomt de zwaan van lichte zinnen punten komma’s heg noch steg x en q zijn uitgezongen spaties dansen…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

daar glommen ze als kermisballonnen en kleurden mijn leven vol zwier. nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood. mijn vader had niet alleen wijze woorden maar maakte die ook waar met de daad.…

Pot de knorren, jak de schobben fluit de flieren, haspelstoet, pamp de slampers, jas de klavers, piep de horle en kauw zoet Wassewis je wissewasjes wapper oelen en waai pier warrehar de hele makmik lach je schaters en zwaai zwier Heim je pappen, wiek je klappen foezel konkels en blaas toet baad een pootje, neem een ootje rijd eens spook…

Met het ritmisch bewegen moet ik op mijn tellen passen ja ik vertel mij wel eens even Zomaar ongehoord dans ik met jou onverstoord Ik ga er helemaal in op met jouw pasjes in mijn kop De manier waarop jij beweegt is zo geweldig elegant Dat het mijn brein leegt ik dans weg bij het verstand je leidt mij met jouw zwieren langs…

Nog één keer de schaatsen onder te binden, te zwieren en zwaaien net als weleer maar hoe graag ik het ook zou willen, ik durf en ik kan en ik mag ook niet meer. Maar even te kijken, te voelen, te dromen Die herinnering wil ik niet kwijt Ik vind wel een foto van de tocht langs elf steden. Voor mij was dat die goede oude tijd.…

Als miezer neerdaalt En hij dwaalt In achteraf contreien Waar een zweem hangt van ketterijen Het is er niet pluis Bomen verworden er tot gruis In onsamenhangende rituelen Zwammen verderfenis uitdelen Diep in dit Veluws woud Waar schimmigheid z’n spel opbouwt Dood hout verstopt in krochten Stammen zwieren in allerlei bochten Hier miezert…

daar glommen ze als kermisballonnen en kleurden mijn leven vol zwier. nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood. mijn vader had niet alleen wijze woorden maar maakte die ook waar met de daad.…

Vanuit de keuken kijk ik uit op de tuin waar vogels zoeken naar zaad en pieren de esdoorn heeft nog een kale kruin blauwe druifjes rinkelen met hun belletjes de eerste lentejurkjes geven mij zwier geen idee wat de nieuwste mode wordt de krant verkreukel ik tot oud papier gastvrijheid pruttelt in de koffiepot de buurvrouw zet haar raam al…

Een wezen boven mens en dier volmaakt en onwaardeerbaar een symfonie van lijn en zwier Gods meesterstuk: De Leraar. En Satan zag vol afgunst neer op zoveel geest en gratie; riep al zijn machten in 't geweer tot tegen top prestatie.…