Alle inzendingen over zwieren

ijle lucht neemt vorm en spel in haar gedaante aan van zwierig vrij en vrijend licht te licht om stil te zijn ze danst haar dans op barrevoet met vleugels van satijn ontdaan van zwaar getooid met licht met zwier, met geur, met lief en lijf met heel haar lichte voetigheid…

sierlijk danst de strijkstok over de snaren de anderen strijken volgzaam niet tegen de haren klinkt er een stem van uit de hemel die je beroert imposant hoe de violist de zanger langzaam vloert zwieren ze innig op de maat van de muziek samen één genietend van de akoestiek geïnspireerd door *~ Josh Groban 'Mi Mancherai…

Ik heb hem weer een keer betrapt De gever van vieren Hij dacht zijn gang te kunnen gaan Ik zag hem over de site zwieren Maar meteen toen ik die vieren zag staan Heb ik gelijk een paar tienen gegeven Dus beste man of vrouw, wie je ook bent Van jouw nare vier maken wij een leuke zeven…

Een zoele zomerzotheid zo zilterig zo zinderig zo zwiepend zot en zwinderig zo zalig zeeïg weeïg zoet zo waaierig verzwinderig Zou de zoute zeehuig zachte zeenimflijven laten zwieren tussen mui en slufter in door zonnebranding surfend hen als poseidon in de huizen hoge weerwolfgolven zwelgen…

is er nog ruimte om je hand te pakken te zwieren en draaien op de muziek van ons hart wij staan al zo lang te dicht op elkaar vermijden in blik confrontatie met ogen stappen dezelfde tred in onze gang op de trap van duizenden treden een armlengte is ons gegund de vrije hand is voorbij mag ik toch deze dans…

't Is komen met zwier en ziehier mijn ellende. 't Is hinkende klagen hoe zeer dat het doet. Leven is spelen: het is om te lachen, zelfs als 't zo beroerd is dat men huilen moet.…

ik zie jouw naam, in zwier geschreven, met plezier, gedreven lig jij hier gebeiteld jij zint op faam, ziet dat graag ingewreven, maar ik wend mijn steven, ik laat jouw indruk achter ik neem mijzelf in voordat jij dat doet jij bent mij te min ik laat je zelfs geen groet.…

Ik kus tranen van geluk die zielen doen bevrijden van dansend door tijden vol vreugde en verdriet Ik kus de glimlach van 't leven vergenoeg mezelf met haar zijn met smacht wachtend op de zon die ons verwarmen zal Ik kus de muziek van de wereld laaf mezelf aan het ritme opgaand in rokken die zwieren geef ik mijn hart aan 't avondrood…

De blaadjes zwieren in het rond, kastanjes doen van tok tok tok en appels drummen vrolijk mee. De vijg ontkleedt zich schaamteloos de druif is laveloos en paddestoel is high. Het herfst zich feest en moedt zich vol van wee : het jaar is bijna over.…

De zwier van Balkenende is ver te zoeken. Een Hollandse hark in donkerblauwe broeken. Sporen liet de zeeuwse klei na. Geen gedoe of rarigheid het moet anders als de wiedeweerga. Zwaai met uw armen en sla de benen uit! Kijk niet om een hoekje, maar lach breeduit. Huur een adviseur en ga op les. Geef Holland kleur!…

(fragment) ’t Gedicht Uit plicht Gelukt niet licht, Maar hinkt aan ijzren boeien: ’t Heeft vier Noch zwier, Noch bloei, noch tier, En kruipt in plaats van vloeien.…

met geoefende vingers schrijf je levende letters op gevoel die tussen zon en maan zwieren bij het maartse lentelicht gouden zonnestralen vallen op vers wuivend zacht groengras deze waarneembare realiteit geeft nieuwe levenskracht rijpt tot ontplooiing gedurende het groeiseizoen raak je vol bewondering geïnspireerd door de pracht van…

sneeuwende meeuwen tuimelen dalen in de prille morgen wintertuin schetterend op wittigheid weergalmt ieder keeltje in het januari licht met brede zwier klapperen zij wijd in ’t rond met jolig gekletter strijkt het zonnelicht hun verenkleed droog adem zacht tot één glans zuiver en volkomen op wiekjes blauwe lucht…

Pens, graan en laken Wijn, wol en bieren Vis en rivieren Gilden en draken Opstand en staken Kerken en kieren Zwaaien en zwieren Trapgevels, haken Naar Hemel en Hof Dan, op een polyptiek Het Lam Gods, ik als ooi Weet weldra ben ik stof Hoor ik engelenmuziek Gent is Gruut, Waterzooi Bloemen, taal en mystiek…

met gulle hand gaf hij de kaart geluk nog in de ogen zijn flamboyante spel had met zijn maten totaal geen mededogen hij heerste over troef en blufte slagen binnen ontmoette toen de schoppenvrouw de kentering kwam snel onthutst ontblote hij de billen zij kaalde hem tot op het vel zwier en grootspraak zijn verdwenen nu aast hij op…

schijntje op het grootste van een goed geheel: nog niet geslaagd kon het maar gevraagd zijn kon het maar tja, we weten ook dat landelijk gezien realiteit moet zegevieren en we vieren ja we vieren dat jouw lijf geslaagd is, door een goed gevecht de kanker is verslagen, je beroept je op jouw recht jouw leven levenslustig door te zwieren…

Ik zag haar zweven sierlijk, met een zachte zweem van blauw en met haar voeten schoof ze over gras bedekt met dauw Ik zag haar zwieren magisch, in een droom van duizend draaien en met haar rokken deed ze alle bloemen licht opwaaien Ik zag haar zwijgen lachend, maar haar ogen spraken meer en met mijn benen rennend zweefde ik al evenzeer…

ik zag je met gevolg door de wolken zwieren licht spatte in duizend kleuren uiteen die regenbogen vierden jouw ogen horizonden de flauw gebogen verten toen jij de teugels even flink liet vieren slechts een vage mist wist waar jij gebleven was toen jouw stoet eenmaal gas gegeven had…

Of wat is zijn verv' en zwier? Treurig zwart op wit. 'k Vraag terug, van elk terug, Wat mijn kunst ontviel: 't Is de nadruk van de toon - De afdruk van de ziel. Wie te traag is, te loom van bloed, Adem heeft noch stem, Roert mijn koude zangen niet: Zij zijn dood voor hem.…

Hier, ben daar, ben in extase zwieren, zweven, luchtig zijn Doffe kleurtjes, muffe geurtjes kijk hoe ik het leven vier. Klanken, lichtjes, kleurtjes, geurtjes dansen, nou, kom dansen toch Dansen, ja en dansen weer zinnetuigen van die kier!…

De bomen, ze schudden en zwieren heen en weer. De wind laat zich kennen en blaast nog een keer. De wind met zijn geluiden gefluister of gedonder. Het jaargetij der herfst blijft voor mij bijzonder!…

Ze tollen rond het bolletje Alles op een holletje Staartjes stutten stijfjes Hun fragiele lijfjes Ze zwieren en pikken Vieren en..... schrikken!…

Een e-bike spartamed gazelle dieren voerde hem langs panden aan de gracht hij waande zich een schrijver zonder macht batavus droogstoppel, met pak papieren op een vélocipède halve kracht een carrousel van namen deed hem zwieren batavus 'heeren'veen gazelle dieren als 'n negentiende-eeuwer die nu lacht om de koyaanisquatsi van…

zij kende geen pose in de verstilling van het moment altijd waren haar ogen aan beweging en voortgang gewend souplesse en charme gaven haar zwier met een lach van plezier haar dynamiek piekte velen tot zaken die zij anders gewoon zouden laten zij ging hen voor zonder drempelvrees door de poort van een ongekunstelde wereld…

Zij zwieren rond, omhoog, omlaag, Zij rusten en zij vluchten, Wild voortgedreven door een vlaag De laan is vol geruchten. De blaren goud, de blaren geel, De herfstwind doet ze vallen, Zij zinken na wat wild gespeel, Zij zinken, zinken, allen.…

ik zie ze nog zwieren hun feesten vieren met een uitgelaten lach ooms en tantes dansen nichten en neven nog onhandig in bewegen waar zijn ze gebleven de samenkomsten bij geboortes en verjaardagen bij een verscheiden zie je de familie vaak compleet alleen het zwarte schaap ontbreekt die vond het te ver rijden zo gaan tradities nu…

je schuift het sneeuwgordijn opzij treedt ijskoud op in volle glorie kristallen schitteren op je japon gedragen door de wind je sprankelende lach is zon je zweeft en slecht in sporen op de baan zien we jouw ronde zwieren staan ik weet je in mijn armen zij zullen jou verwarmen smeltend zal je sterven en wij heel snel jouw lente…

soms breek ik voor even je vleugels sla de luchten lam waarin je wilde vluchten er is geen liegen maar de waarheid die geen draagvlak krijgt lijkt op onze werkelijkheid jouw vliegen is weer vrij en ik ben blij je te zien zwieren boven zeeën zonder pieren nooit meer de stroomversnelling van het moeten, golf eindelijk vrijuit…

Ik roep je terug uit de wereld waarin je al tijden woont op je schommel zwieren zwaaien hoog naar laag waarom luister je niet?…

wat blijft er van me over als er niemand is om te delen ik ben niet meer dan de onbekende minnares van een sneeuwloze winter die ver ginder ver de diepe ouderdom van wij samen wij naar de verste horizonten fluistert waar ik huil om het licht leven lichter en de taal die zo zwier zwaai zwierend meer werd gevoeld dan begrepen…