Alle inzendingen, jaar 2005, week 42

in dit licht gedicht hoort men alleen de zwakke echo van gedoofde klokken lopend over grind, dat hoort bij rouwen, graaf ik het graf van vertrouwen ik kwam zag en verloor ik ga maar, stilaan, weer op mijzelf bouwen…

Af en toe heb ik te veel gezien te veel gevoeld veel vaker nog te weinig breekbare woorden zwerven door mijn hoofd maar er zitten gaten in mijn denken nieuwe ideeën vallen daar vaak door voorgoed verloren als waren ze niet geboren maar toch kan ik niet anders dan erkennen dat jij het was die mij er toe bracht het leven opnieuw…

De wereld wordt niet langer meer ontbost en filevrij zijn zelfs de drukste wegen. Er komt een einde aan de zure regen en moeder aarde wordt van Bush verlost. Een ideaal klimaat ligt in 't verschiet en knechten zijn er evenmin als bazen. Geen extremist probeert zich op te blazen en tolerantiegrenzen zijn er niet. Er zijn geen onvergoede taxiritten…

Verworden tot een schaduw op het zand Bizarre spiegeling in water of op land En flarden van gedichten Larderen haar gedachtestroom De werkelijkheid veranderde tot droom Verloren dagen kleven zich aaneen Verwachtingen in doosjes opgeborgen Haar hart gesloten in afwachting Op de droom van morgen Ze verdoet haar toegemeten…

In het voorbijgaan zette je met krijt geheime tekens: driehoeken, andrieskruisen, gevleugelde pijlen, ogen. Ongemerkt bleef weinig. Eén teken stond jaren later nog onder een raam, gered door de vensterbank - een golflijn, getrokken zonder te bukken. Zo klein was je toen zag je nu. -------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938…

Genocide op 180.000 Koerden. Gifgasaanval op eigen bevolking. 270 Massagraven met duizenden lijken. Maar vandaag staat Saddam Hussein terecht voor de moord op 143 sji'ieten. ----------------------------------------------- Dit is de letterlijk overgenomen kop van het AD op woensdag 19 oktober 2005…

een rubriek getitteld "wat voelt een heer" gelezen de heer geeft daar gevoel weer tjeempie hij heeft geen gevoelens meer (men ziet dat vaker: mensen schrijven over koken nadat ze uitgekookt zijn and'ren worden veel zeggend sinds ze niks meer te zeggen hebben - schrijver dezes) maar je moet wel half gaar zijn om dat publiek…

ik heb papier mijn woorden toevertrouwd in een handschrift dat geen mens ooit meer kan lezen de letters staan er wel maar in zinnen heerst de dood en in de strofen valt niet meer te leven stram hark ik de restanten bij elkaar probeer het alfabet te completeren en ook dat krijg ik niet helemaal klaar ik wil mijn ziel niet meer…

Zou wel in de smaak willen raken maar dan moet ik de onmogelijke smeerlap gaan uithangen. Via listig standvastig schijnen wil een schalkse blik nog wel eens schwitchen maar maria is nu in de trein gestapt we hebben niet innig eerder cool afscheid van elkaar genomen. De trein versnelt smooth zonder handrem. Dit terwijl de zon z'n lichtsong…

het rijpgeworden jaar strooit geurig bladgoud op onze wereld verkleurende bomen felheid in rood en geel tegen de blauwe hemel die najaarsstormen weert om ons te laten zien hoe mooi het alledaagse is zon gevangen in spinrag stilte vallend over ritselend goud met daartussen de roodwitte schoonheid van vliegezwammen onder grillige berken…

Er waait een nieuwe wind door ’t Vaticaan. Wie zei ooit dat men daar niet progressief was ? Dat men over vernieuwing negatief was ? Het roer gaat om, een nieuwe dag komt aan ! Hef de bazuinen, juub’lend in majeur, want Ratzinger verandert van coupeur.…

Het water is koel Pijn is daar als een heet mes De stilte verdooft…

Het koele water omspoelt mijn voeten Rust stroomt als een rivier door mijn lijf De horizon bestormt me als een ontkombaar lot Mijn hart weet dat ik moet boeten Ik voel hoe ik wegdrijf Angst is mij vreemd, jouw beeld is mijn vlot…

Bubbeltjes en kriebeltjes Dwalen door mijn geest Stil ontwaakt de liefde Terug van weggeweest Dromen komen tot leven Glanzen midden in de nacht Maken woorden overbodig Zolang jij maar naar me lacht Met jou word ik onstuimig Ben ik niet meer te blussen Met een knipoog naar morgen Strooi ik confetti op Mn kussen…

Lezen, genieten van fijne woorden in tedere verzen verweven. Schrijven, ja graag zin en liefdevol invulling mogen geven. Iedere letter een nieuw begin van een voor mij waardevolle zin.…

ik hoor het gieren van de wind onrustig in oktobernacht omarm het duister zwijgend in mijmering ik buig net zoals jij we neigen naar elkaar niets wat ons verbond bedreigt ik heb je bladeren verwacht…

Stervende natuur de dood in zachte tinten wacht op de winter…

Steeds stiller ben ik geworden nu het onoverkomelijke gekomen is Een vliegtuig, een ander continent: uitgesteld afscheid. Wel jou, maar de herinnering nooit kwijt.…

soms als ik voor de spiegel sta en kijk in vreemd groenbruine ogen die ik, zo lang al, heel goed ken is ’t net alsof ‘k een ander ben te mooi om waar te zijn soms als ik naar die ander kijk - ze staat dan naakt en fier voor mij - voel ik de bewondering ik vind haar best een lekker ding te mooi om waar te zijn wacht eens: ik zie geen slanke…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel*, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

De gordijnen deinden op de wind pikten een draad en twintig vlinders op zijn bureau lagen acht dode vogeltjes Maar niet voor slechte mensen die daar inderdaad, ja, niets te zoeken hebben want hij kon goochelen Kreeg niet veel anders dan spruiten en elke avond met een leren lat geslagen gelukkig weet niemand het van die vlinder…

ze zitten braaf onrust waakt in schuifelende voeten een handje klapt applaus op een verkeerd moment drop en roze schuim vullen monden met of zonder duim de speler laat papier als tijgers brullen een rode lap loeit als een stier hij tovert lachjes met een grap en bouwt de spanning stap voor stap poppen spelen met de kinderen…

Het middelpunt van je ogen gericht op mijn aanwezigheid voel de warmte in die blik en het kloppen van mijn hart. Ik sluit mijn ogen en wacht stil het gevoel van warme handen -een stil verlangen wacht- zwevend in eenzaamheid en angst.…

De ogen geopend een nieuwe dag dient zich aan ik gaap, rek me uit en besluit de wekker maar heerlijk zijn gang te laten gaan De irritante piepgeluiden kunnen mij nog altijd niet bekoren en het snerpende geluid voelt aan als de klokken van de Westertoten Uit frustratie gooi ik de wekker hard tegen de muur ik draai me om…

Dat ogen kruisen mijd ik zoveel mogelijk warme gloed bloost dan immers rode wangen als hand dan hand wil zoeken doch trillend afwacht harten blijven zwijgen zullen lippen dan ooit spreken met een kus…

Wij deden niet aan verwachtingen vrijende vrijheid was het die nacht Hoe lang hoe veel 2 uur om het juiste moment te vinden? De wereld stond buiten compleet met je vrouw verlangen en lust naakt en vrij voor even wij.…

Waarom omdat ik van je hou loop ik je achterna waar je ook gaat ik kom er aan juist nu de angst regeert lijkt alles verkeerd te gaan en kunnen wij elkaar niet meer verstaan woorden, tranen, kussen en gebaren het lijken loze kreten ze komen niet aan…

acht kraaien in de lucht geen negen geen zeven maar acht vader moeder twee kinderen drie neefjes zonder macht en eentje uit het buitenland maar dat gaf niet want ze waren allemaal even zwart…

Vermist. Een moeder, al jaren dood, een vader die contact ontloopt. Broers die toevallig dezelfde achternaam hebben, zussen die niet weten hoe te liefhebben, je naaste… Gevonden, Een man die liefde geeft en krijgt, kinderen die voor je klaarstaan ten allen tijde vriendinnen die je eigenaardigheden op de koop toenemen, zonder hatelijk…

Als het kalf verdronken is, het schaap over de dam, je hebt één vogel in de hand, de olifant in de porseleinkast, en je vindt de hond in de pot. Dan is de put gedempt en volgen de andere schapen ook, vliegt de rest in de lucht, je hebt nieuwe borden nodig om je kliekjes te eten!…