Alle inzendingen, jaar 2005, week 44

altijd bezig met hun mond maar ik altijd met m'n handen geen moment stil bij hun maar altijd stilte bij mij ze zijn hier en dan weer daar maar ik altijd ergens anders ze rennen en vallen niet maar zelfs als ik stil sta struikel ik we verschillen in alles en toch zijn we gelijk…

Bijzondere ‘alertering’ in onze Staat Een reiziger met gezond verstand Zag terroristendreiging, want: Zwarte baarden en een wit gewaad. Logisch dat er werd noodgeremd Maar wie staat uiteindelijk in zijn hemd?…

Het is radiostil alles staat klaar voor de komst van de dichterkiller gechambreerd wachtend en schrijvend schone lakens in zwoele verlichting. vermomming van rode lippen geprepareerd om de pen te verlaten nam hij zo in detail en haar zinken was gewillig van het teveel zij schraapte hem uit haar keel en was hem niets verschuldigd.…

Nog dansen de elfen dit herfstig lied en zweren bij groen geel bruin en vurig rood dat tussen nu en elke nieuwe zucht de schoonheid van het blad bewaard daar soms, een enkele keer - al sloffend door een krakende zee - er nog één hangt trillend in zijn naakte zelf maar volmaakt is wat de wandelaar raakt, verblind of bijna achteloos…

in liefde wil ik nog geloven al mijn hoop zit binnen brandend als een moeizaam vuur dat door sterke winden lijkt te doven verheerlijkt in alleen herinnering wordt het als het aardse goed te bang in een ondeelbaar hart gehuld in een wolk van schemering zolang de wind niet gaat liggen speelt het duister in mijn hoofd totdat het…

Stormwind uitgeraasd schelpentapijt gewaaid een vlieger danst in de lucht kinderstemmen galmen verrukt hun stemt reikt boven de wind zonlicht speelt met de golven zoals jouw zijn in mijn hart…

Gegrien beregent Ingeslepen sporen, daar boven: Modderige wolken…. Grauwerig glijdende schaduwen, Over geconstrueerde cementen fundamenten, In prille stilte. Temidden deze benevelde velden, Vol gevallen kilte: Glinsteren gewassen kiezels. Ze roepen toe als edelstenen....…

Ik wil maar aan één ding bezwijken Dat is de liefde die ik voel voor jou Dan behoor ik ook tot de rijken Niet door geld, maar door een vrouw Ik verdrink vaak in jouw mooie ogen Je haar danst langs je gezicht Ik denk vaak dat ik word bedrogen Maar je bent het echt die naast me ligt Dankzij jou voel ik me weer herboren En ik geef je mijn…

hij is niet dood maar leven doet hij ook niet meer gewurgd door ideeën met boeken als de strop vergiftigd door de politiek dat kostte hem zijn kop zijn woorden zijn gestenigd gestapeld tot een graf hij is niet omgebracht maar met de dood verenigd zijn teksten zijn verdwenen gedachten slechts herinnering ze hebben…

Speelse blikken, een leuk karakter en toch mis ik je Mooie ogen, een lieve lach en toch mis ik je Golvende haren, een gevoel voor humor en toch mis ik je Zoete klanken, een mooie naam en toch mis ik je Altijd vrolijk, een gelukkig leven en toch mis ik je Zelf heb ik alles en toch mis ik je…

het lijkt wel een zoo de duif onder tafel labrador links zwarte kat op rechts terras de gulden haan zij sloft en slentert voorbij reumatiek gebogen het kipling-aapje als eeuwige jeugd aan haar bejaarde tas…

ik heb je gisteren in mijn droom terug gezien maar jij bent voor mij niet meer als gisteren ook deze kille novemberdag laat merken dat de warmte van de zomer achter ons ligt vandaag heb ik een nieuwe droom ook al is ze niet zo gewoon ze is zacht als jong lentegras een nieuw vers vol ideaal misschien denk je nu dat je van dromen alleen niet…

nacht kan gaan slapen als dageraad is opgestaan mogen dromen zich vergapen aan frisse moed weer opgedaan ieder leven draait zijn uren tikkend, middels biologische wijzers…

Jij zegt Dat je van me houdt Je zegt Elke dag Elk uur Elke seconde En ik Kijk naar boven Ik zoek De roze wolken Probeer je te geloven…

Door herfstlicht gefilterd, langzaam dwarrelende blaadjes; geel, rood en bruin, vormen een zacht tapijt. Grijs vrouwensilhouet, sluierende voile, tranen over wangen, lippen rood verbeten. Wachtend op eeuwigheid ongekend verlangen in kiem gesmoorde kreet. Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven…

in een paarse wereld vol van kleurenflits danst mijn geest een eenzaam buikgedicht door een raampje van mijn arm zie ik de kamelen dans ik op de tippen rug afrollend en weer hoog op en neer draaiend vol van liefde voor de vrouw in een cirkel vol van handenklap felle tong schel geluid pijnlijk voor de oren ogen vol belofte…

Meneer Mendels zou ons voorlichten. Over de oorlog. Een schuchtere boekhouder van verschrikkingen schreef getallen met veel nullen op het bord terwijl de klas hunkerde naar de bel. Amos moest zo nodig op de valreep nog iets zeggen: "Is het niet zo dat de joden zelf geroepen hebben: Zijn bloed kome over ons en onze kinderen?" Mendels…

ik zag verlate vlinders dichtbij maar ook ver weg ze hadden op mij gewacht had ze ver verbannen, uit mijn denken gedacht had het pad verengd zag nog weinig licht sloot mij verkrampt voor ander goeds het bleek, uiteindelijk, niet echt gedicht heb die fladderaars bij me geroepen mijn ramen weer wijds open gezet dat heb ik nodig…

zoeken over de grens van de schaduw is een wens het blijft bij een schuchtere verbeelding van ravijnen die ik vul met goden of te zoete rozijnen soms schep ik een verduisterd einde, opgaan in niets van al het zijnde zo bewegen mijn getijden als liefde en verlies van vermijden of bezitten het is maar net hoe het gemoed…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht naar schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zo beschrijft zich de uitgeholde lach nog slechts verkrampt waar te nemen naast diepe kassen een…

Berend Botje z'n lied kan men dromen. We hebben de vrijheid genomen, - al vindt u het stom - te verklaren, waarom deze beer niet weerom is gekomen: Een gier en een struisvogel waren een brede rivier aan 't bevaren. Ze kwamen een negen- tal luipaarden tegen; die waren op weg naar Zuidlaren. In boten is elk voor de nacht naar z'n eigen…

Geluk dat te groot was om te omarmen met slechts twee armen die julimorgen toen jij voluit voor het leven ging met een glasheldere kreet. Mijn zelfgemaakt cadeau, zo mooi, zo helemaal af dat ik (en waarschijnlijk ook je vader) niet eens meer om de gietende regen gaf.…

pak mijn hand dan voor de laatste maal wanneer de nacht haar ogen sluit en jouw laatste adem heel zacht mijn donker rode haren beroert nee ik zeg geen dag meer tegen jou nooit meer een tot ziens of tot kijk want ogen hebben geen gezicht meer uitzichtloos kom pak mijn hand dan haal ik jou terug uit het licht in het licht zonder…

Slechts in woorden kan ik schuilen in een web van letters weef ik me in tot ik me veilig weet en enkel nog besta in mijn binnenste binnenin.…

vroeger vond ik de herfst een droevig seizoen en liep ik vaak moe en eenzaam door regen of nevel te druilen. En soms was ik weemoedig om ik weet niet wat. maar nu - toch zoveel ouder - midden in een grijze stad geniet ik van het najaar daar - dank zij oliestook - mijn vrouw vaak in bikini door het huis heen deint waar het binnen zomer…

je loopt door wilde bloemen streelt hun kleur en buigt je om de geur te ruiken omvat ze met je hand het tere groen dat bloeit om hoger op te komen naar het blauw van hemel reiken dromen voor een beter nageslacht in zaad weerkiemt het leven dat zij hebben doorgebracht…

poëzie haar zang tonen dragen verre verten toomloos temperament haar letters houden ’t niet binnen schreeuwen het uit schreien zouten over schermen resoneren voor eeuw’g op ’s mensen huid zelfs dan nog is zij ingesnoerd haar zegging springt buiten zinnen hangend aan haar mouwen ziet men haar altaar alles is uit vouwen spett’rend van…

Ooit is die Berend (naar men althans aannam) in plaats van met z’n scheepje naar Zuidlaren heel sneaky naar Amerika gevaren al werd nooit aangetoond dat hij daar aankwam. Naar Berend’s lot wordt thans niet meer gegist: tien stukjes Bot, dat is ‘m zeer beslist !…

De beste voetballer van de eenentwintigste eeuw speelt en traint elke dag ver boven de eeuwige sneeuw. Daar hoort mijn kampioen gangvoetbal nu engelen zingen – en hij was nog wel voor Feijenoord.…

Ze voelde zich een gans miskende diva, zodat ze zich aan pessimisme wijdde. Ze droeg een lange jurk van schaduwzijde en consumeerde vele depressiva. De vrouw, gezeten in een bruin café, bekende, dat ze in d'r doodsverlangen d'r leefkuil door een moordkuil had vervangen. Een schalkse vent deed eensklaps zijn entree. Een riem wou hij d'r steken…