Alle inzendingen, jaar 2006, week 49

Een fel feministe in Laren had tegen de daad geen bezwaren, maar 't bleef bij één kind, 'want', zei ze, 'mijn vrind mag zelf nu de volgende baren'.…

Verlangen blijft en houdt ons gaande tot ver voorbij de horizon - verlangen steunt en houdt ons staande vanaf de dag dat ééns begon ons leven hier op deze aarde; en slaat het lot ons keer na keer, we staan rechtop en fier in waarde en leggen nooit die vrijheid neer. Verlangen roept en draagt ons wachten, verlangen slaat en zalft elk mens…

hij is alleen maar beroemd. jij...? als ik een mandarijn ben, ben jij mijn tweede deeltje. hij is alleen maar rijk. jij..? als ik een poeziezwerver ben, ben jij het tweede coupletje. hij is alleen maar talentvol. jij..? als ik talentloos ben, ben jij mijn belangrijkste muze. hij is alleen maar mooi. jij..? als…

wat blijft er van me over als er niemand is om te delen ik ben niet meer dan de onbekende minnares van een sneeuwloze winter die ver ginder ver de diepe ouderdom van wij samen wij naar de verste horizonten fluistert waar ik huil om het licht leven lichter en de taal die zo zwier zwaai zwierend meer werd gevoeld dan begrepen…

ik ken je pas heel even of eigenlijk nog niet het klinkt wat overdreven hoop dat jij mij ook ziet al zijn we heel verschillend toch spook je door mijn hoofd ik ben dan ook welwillend als door jouw mail verdoofd ik luister naar je woord al is er geen geluid mijn liefde aangeboord ga daar nu maar van uit ik wil van je houden maar niet…

had ik heel vet mijn schoen gezet bij de radiator van de centrale verwarming wie niet waagt wie niet wint niet waar deze goof weet ook heus wel dat ze niet kruipen door die dunne buizen omdat ze d'r niet uit kunnen ruik ik om zes uur kaneel met onraad zit de Goedheiligman met twee pieten al mijn bisschopswijn op te zuipen zegt Brutale…

ik wil je iets geven iets kleins dat in je handen past geringd was je al jaren die band is niet meer te herhalen mijn hart en ziel al voelt het heel gewoon maar het is alles omdat mijn leven er in woont…

we zouden naar de super en de kringloop gaan men heeft ons er niet gezien we hebben nog nooit zo'n plezier gehad morgen doen we weer hetzelfde…

De stilte sluipt zacht door de gangen De galmen in een nis gevangen Verlangen eenzaam naar wat tonen Waar nu de rust en stilte wonen De stilte sluipt zacht langs de ramen Waar dag en nacht de rust beamen De oude blijheid van weleer Kruipt in de nis bij hartezeer De stilte sluipt zacht langs de muren Hoelang nog zal zijn dolen duren Hij…

het uur tikt tak hij zit daar maar hij luistert geboeid de seconden weg stilte prevelt iets hij luistert niet hij is geluid waarom ook niet zijn canon ongehoord een gebroken gerucht in een meer van stilte deze wereld herkent hem niet hij grijnst - en doe het goed want morgen ben ik daar ik mijn grijns, jij jouw hoed wij samen, de…

kniediep in drijfzand haak ik naar de steiger van jouw enkel je verdunt het helend zaad van venkel in water blus de schilfers op mijn lip zalf de kloven in mijn strot stip mijn fouten met vetrood aan de dennenhouten mast van ons zeilschip splijt door de schicht, het twistziek tumult een ontlading die wortelt in wervels van lood de jichtknobbel…

Een Indiase rechtzaak om een zoen En dan nog eentje die geënscèneerd is Dat tegen zoiets ooit gefulmineerd is Lijkt óns zelfs te ver weg voor Iets Van Toen Tot in het zwaar absurde zó fatsoenlijk... 't Is bijna net zo stuitend als aandoenlijk…

Je loopt ergens gewoon ergens je ziet iets iets dat je boeit iets dat je leuk vindt. Je pakt je fototoestel bekijkt het beeld door de zoeker zie je. Je drukt op de ontspanknop en je ontdekt iets de camera was fout ingesteld.…

Heb ik je ooit verteld over de oeverzwaluw die koketterend scheerde langs flanken van de wind waarop ik wankelend balanceerde en met gesloten ogen ver voorbij verlangen greep om net als de zwaluw terug te keren naar het vertrouwde nest…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…

aanlandige wind tekent duinen met flarden opgestoven strand…

we gaan elkaar ontmoeten vreemden in een nieuw gedicht schermen maken deze afspraak ze beloven ons een nieuw gezicht ogen zullen zielen raken lichamen elkaar verstaan het schuchtere verlegen zijn zal ons ontroeren in ooit samengaan jij zult mij gaan bekijken met een lach op je gezicht je stem zal mij met woorden prijzen jij weet waarvoor…

spiegel gebroken onthutst klautert mijn gezicht tussen de scherven in een vergeefse poging strijk ik het weer spiegelglad…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

dikke blubberbillen in een veel te strakke broek waggelen op worstbeentjes alsmaar weer op zoek naar vette gele frieten met een klodder mayonaise om vervolgens als slachtoffer van deze malaise iedere woensdagochtend altijd stipt op tijd aan de diëtist te vragen: en ben ik al wat kwijt? het antwoord is natuurlijk vooraf al bekend diëten werken…

Mariska Veres (1947-2006) uit de krant vernomen dat Mariska Veres na een korte ziekte onverwacht is overleden... het moet in 1968 zijn geweest dat ik haar mocht aanschouwen bij een optreden ergens in Den Haag een mooie meid van wilde schoonheid en een stem die er mocht zijn later ben ik haar uit het oog verloren even was er nog de kortstondige…

Madonna vraagt zich nog steeds af wie toch dat meisje is. Een vreemde gewaarwording als je bedenkt dat Munch haar al in 1895 op doek heeft vastgelegd. Weliswaar twee jaar afwezig samen met De Schreeuw, maar in redelijk goede staat terug in het Munchmuseum in Oslo Het was niet Madonna's Schreeuw, maar De Schreeuw van Munch 'That confession…

Verloren is de tijd die zich verborg in verleden en ik verstopte mij achter die tijd veilig en vertrouwd in de kleine wereld maar alles was slechts bedrog veiligheid was er niet en de wereld allesbehalve klein ik werd wakker in het licht van de dageraad en de wereld spreidde zich tentoon in talloze kleuren de tijd vond mij terug…

de eindeloze regen meurt en pleurt zijn striemend gezeur neer op de wereld meer doet het niet om iets te verhelpen aan zijn humeurige staat van nat te worden de wind heeft aangevallen verklaarde zijn paraplu vervallen en blies zijn argumenten weg van stevig en windbestendig tot een dieptepunt van ellende en kleumen in de kou alsof…

Een Piet wilde rijmen maar miste het woord hij kon niets bedenken geen zin werd gescoord toen kwam er een dichter die schreef zonder stop goed klinkende klanken voor het Pietje op die danste van vreugde naar Sint’s magazijn en pakte een pakje gestrikt met satijn kijk lachte de poëet dit is amusant van mierzoete letters heeft Piet…

de trilling in je stem was niet gespeeld de hoge noten die je zo zuiver aan ons toonde vertolkten jouw wanhoop met bedeesde moed je kinderlijke adoratie was hartveroverend de liefde je zo gegund maar het mocht niet zo zijn als een sierlijke meeuw vloog jij op zijn sterke rug je ondergang tegemoet alle ogen traanden behalve die van…

En bijna is het dan zover het heerlijk avondje is gekomen zakken vol speelgoed staan gereed voorbij zijn de angstige dromen van die toch wel spannende tijd slapen wordt weer als vanouds we horen niet meer "‘k zal het Sinterklaas wel zeggen" ook niet "misschien ga je mee naar Spanje" morgen wordt de realiteit van pakjes openen een feit…

Waar zoude ik met mijn liefde henen als ik u niet beminnen kon?... - 'k Voel door mijn hart de regen wenen en draag in 't hoofd de dood der zon. Ik hoor op straat de vlagen kermen en weet me in al mijn zinnen mat... - Wie zou mijn huivrend hart verwarmen als ik niet úw liefde had?... o, Veilig in dees kamer, samen elkanders liefde in de…

Ik heb een vrouw bemind, die best een tweede Troje zou verdienen, en die door drank en heroïne onder mijn ogen werd verpest. Tot ziekbed kromp het liefdesnest, en ik zou zachtjes willen grienen, omdat alleen dit clandestiene sonnetje van ons tweeën rest. Zo'n veertien regeltjes waarmee je een tipje van de sluier licht, wat zout om in…

jouw choreografie verdraagt enkel geluk jij bouwt geen décors maar plaatst spelers en laat de liefde los met een jawoord en gebaar geven ze hun leven aan elkaar tussen rode rozen ligt hun oogst wat slaperig te blozen Nu rest het feest een nieuwer huis met kamers vol vertrouwen nog zijn ze ruim en licht zo makkelijk te onderhouden…