Alle inzendingen, jaar 2009, week 42

Met hulp van kaarsen en kennissen zwoegen we door het seizoen vinden geen vriend vooralsnog in een onaf klimaat liefde afgebleven warmte een bedorven kou de vaders aan de haak moeders in misère kinderen op zoek naar puppy's in vochtige dozen ------------------------ uit: 'Glazen jas', 2007.…

Een tijd was ik verslaafd aan slaaptabletten. Ik loog mijn diagnoses bij elkaar en zei, al was het helemaal niet waar: ‘’t Is Alzheimer’, zonder goed op te letten. Ik heb er spijt van, dat mag u best weten, dus wilt u wat ik zei maar snel vergeten?…

Hey! meisje waarom draai je zo snel om wil je verdriet verbergen al weet je niet waarom Hey! meisje waarom duik je in elkaar je verlegenheid weet beter als ik je angsten evenaar Wil je dat ik je zo niet zie? wil je liever even niets maar meisje, ik weet het er is iets…

heb jij ook soms nachten dat de slaap niet wil komen dat alles, zo onbelangrijk voorbij blijft spoken alles blijft malen in schaduwen op het behang heb jij dat ook Anna en ben je ook bang dat er geen vrede valt te ontdekken in de vlekken op het plafond hoor jij het zuchten treden kraken lieve Anna soms is een ochtend niet eens meer…

je bent zo klein meisjeslief zo klein en lief je zucht dichtbij zo klein en lief zo bij en lief als je in mijn droom komt ben je klein als in een droom zo lief Je verdriet is zo lief en klein alsof het bijna geen verdriet kan zijn zo klein zo lief…

De oplossende dauw van deze ochtend danst in het spiegellicht van de opkomende zon. Een mijmering weerspiegelt glad te water een schittering van dit bastion. En daar een rimpeling in dit heldere water, golven van geluk overspoelen mijn hart: Ik denk aan jou en aan ons later. Samen oud worden, zonder smart.…

De wind, de beeldspraak van het zwijgen in verhalen , gehuld in bast van bomen, eiken en de espen reiken met magere armen vol ongeduld uit naar vingerdunne twijgen. voelsprieten van onschuld, het zal gaan sneeuwen, omdat de vorst komen zal, wordt onder schors de essentie opgetekend, nerven kerven kringen in een zenuwgestel, een uurwerk…

Laten wij vaker de rust begroeten en de stilte naar waarde schatten. Laten wij zacht, net als katten, behoedzaam lopen op kousevoeten. Laten wij onze woorden fluisteren en de zalige stilte niet verstoren. Niet vaak genoeg spitsen wij de oren om gewoon naar stilte te luisteren. Aan de woorden van een wijze man, daar denk ik bij herrie steeds…

Vanuit de idee dat uiteindelijk alles illusie is kan er geen waarheid bestaan behalve dan de waarheid dat niets zeker is…

een wijs man zei ook dat het gaat om de kleine dingen zoals het branden van het lichtje van het fornuis zoals een kus bij een afscheid of een troostend schouderklopje als je het nodig hebt een man van het straat zei ooit eens "het gaat om de kleine dingen" een kleine man, met een grote wijsheid…

Hoofd vol herfstwind. 't Leven is op zijn mooist in zijn kwetsbare tijd.…

Mij kwelt deze dagen de eerste lichte vorst. De zomerkleren weg, weer het wild gepruts met knopen, oorwarmers sjawls en wintermaand en elke dag weer stamppot met Unoxworst. De vreselijke regelmaat der dingen; Ik kan een golf van walging niet bedwingen.…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

drie lagen volle gloed drie liters lege spijt mis je na de regen geneugten zetten de deuropening op een kier puur als het nippen en het flamberen van je thuiskomen…

uit wrake denk ik wel eens ik steek een kerk in brand dan dirigeer ik het oog opwaarts en denk: tand om tand…

Ik ken een man van honderd jaar. Die is nog steeds behoorlijk fit. Hij leest nog zonder leesbril. En vloekt nog zonder kunstgebit.…

Jouw warme handen Sloten zich teder om die van mij. Ze streelden mij zacht, Ze maakten mij blij. Jouw warme handen, Streelden zachtjes mijn wang. Vol liefde en voorzichtig, Dat is iets waar ik naar verlang. Jouw warme handen, Nu vol vriendschap maar ook verdriet. Dat voelde ik in mijn hartje, Op het moment dat je mij verliet. Die warme…

Zeg was mijn jeugd niet verleden jaar sprong ik nog touw speelde verstoppertje ‘k dacht toch werkelijk eventjes maar, dat ik verliefd keek naar mijn eerste vriendje Zeg was mijn eerste baan niet net erna, leerde ik werken voor een ander ’t leek er werkelijk op, eventjes maar dat ik mijn salaris ontving, een beetje onwennig en ook wat raar gaf…

Er zal weer blauw zijn strakblauwe lucht en wolken als zeilen Het groen en geel trekken zich uit het landschap terug Nog even maar is er klatergoud bladgoud in kruinen van bomen Langs stoep en straat waar wind vrij spel krijgt je de adem wordt ontnomen Het seizoen wordt oud en misschien wijs rijgt laatste bladeren aan…

Dolfijnenkind Zwemt in de wind Boven de golven Diep in de zee Dolfijnenkind Waar niemand iets vind Nemen de golven Haar met zich mee…

och, mocht u mij toch horen liever werd ik niet geboren om te groeien naar de dood toe, bespaart u mij het kruis van de weg naar avondrood laat mij in de moederschoot…

Ha tee tee pee, een wereldwijde band van mensen die elkaar misschien niet kennen, je kan ermee een ander prijzen,jennen of wat er ook maar tussen ligt, verstand maar ook gevoel moet hier tot leven komen, al zie je soms het bos niet meer, slechts bomen.…

had ik maar één taal op sporen dat wasemt over de zilveren zee die geen vragen stelt in vergaarde schemer op tranen van lang gelee dat ik jou kan ademen met het vinden van waarheid om de dingen zwart op wit te hebben wat troost schenkt bij "het oor van mijn hart" zo diep, kalm en helder zicht en ik zacht wordt gewiegd op eindeloze golven…

plagend had ze lief hij veroverde en betoverde chocolade bruin op wit satijnen huid hij woelend door donkere krullen zij streelde zacht zijn kale kruin zij zochten de hemel vonden de regenboog in de zucht van pareltjes zweet op naakte huid…

molenwiekend wentelen we door het koor op klompen dendert in hun halleluja’s voort storm grijpt de bijgezette zeilen stenen malen kaf koren blijft nog ongeboren de aren zijn niet af de gek dolt dwaas la mancha heeft geen haast de wereld draait wel door zingt het op klompenkoor amen vlagt slechts uiterlijk vertoon hun hoop is…

lijkt het of de tijd zich verward heen en weer tussen zomer en winter beweegt dan is het herfst die de stroom vertraagt in eigen ritme nog even wil voortbestaan…

De fijnspar en de Nordmann zijn dit jaar In kwaliteit èn prijs flink toegenomen Dus wie een goede kerstboom wil bekomen Krijgt voor meer geld uiteindelijk meer waar Zo'n koper die op kwaliteit wil letten Heeft straks iets moois om op de stoep te zetten…

Zovele strijders trokken ten velde hun namen doorgaans zelfs onbekend. Stierven zo zinloos, met zoveel geweld dapper voor hun vaderland. De mythen over dood en oorlog, wereld vol oorlogsmelancholie, diep in het hart gebrand. Weemoedig klinkt het oude lied, diep gevangen in een houten viool. Mijn vriend de strijder, hij speelt een oud nostalgisch…

Ze sneden de spanning in hele dunne plakjes om te serveren bij de thee het was een harmonieus spel tot de grootste gemene deler een doorbraak forceerde waarop hij probeerde op zijn zwarte paard de dame te veroveren die hij zag als koningin torende hoog boven haar maar adem schoot tekort toen hij voor haar viel zij hem tenslotte kuste…

afgesplitst land hemel komt los van de aarde oorsprong op afstand aloud besef verzonken in vergetelheid…