Alle inzendingen, jaar 2013, week 13

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken? die ik in dank ontvangen mocht hoogstwaarschijnlijk het begin van langs mijn neus weg: acceptatie voor mij zijn schilderijen evenzo…

Als ik nog éénmaal te kiezen had, o God ik zou niks nooit meer verliezen: enkel en alleen ervaren van het gelukkigste geluk! Al huil of lach ik, ìk voel en bemin intens geluk te mogen bestaan en vooral ademhalen van de frisse Brabantse lucht. Als ik o God eens iets dan ook ooit verliezen zou; het zou slechts de boosaardige Petra Hermans…

Ik zit op de wc en mijn dagdromen nemen mij mee naar jou! Ik veeg mijn achterste af en zie jouw gezicht, je lach. Je ogen die stralen, maar voorlopig zit ik te balen en heb ik een strop, want mijn wc-papier is op. Jij bent er niet en er is niemand die het voor mij kan halen. Hoe moet dat nou, oh wat moet ik toch zonder jou?!…

De pet op, schuin schaduwgrote schoenen het kind lacht publiek dat kijkt Achter de ogen wellen steeds opnieuw tranen op In het wit, met neus rood lacht hij zijn verdriet, met veel ande- ren zeer graag gedeeld treurnis te snijden zichtbaar de lach onder door hem verhulde traan…

ze smste mij ik zit weer te studeren ik ben moe en wil slapen dat lees ik dan van haar met een beetje kippenvel denk ik daardoor aan Joyce en de oneindigheid van het heelal sneeuw die over het land valt 'all over Ireland' ging ook over een vrouw…

Vanmorgen werd ik wakker van de vogels. En ik dacht: waarvan werd ik wakker? Van de vogels. Van het licht ook, maar meer van de vogels. Het licht zacht zingend, de vogels keihard. ---------------------------------- uit: 'Holte van het licht', 1975.…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

[een uur na hare geboorte, met hare moeder overleden] Leentje, ontwaakt van ’t lange slapen, Wierp een blikje om zich heen, Zag, dat hier niets was te rapen Dan ellende en droef geween. Leentje sloot haar schuldloze ogen; ’t Sterven was voor haar gewin, Ze is toen juichende gevlogen, Moeder na, ten hemel in.…

De actie die uit nood was opgezet, Om niet van de problemen weg te kijken, Wist weinig Nederlanders te bereiken, De kijkers kozen voor een ander net. Schandalig! Dus, kom op en stort eens flink, En geef, dit keer aan Pauw en Van den Brink.…

Ben je over je zelf niet tevreden, Onderzoek dan de ultieme reden. Liep je opvoeding uit de pas, Of ben je nog zo groen als gras, Of lag het aan de omstandigheden. Ben je eens weer jezelf, Dan gaat het daarna vanzelf.…

Los van ons verhaal, los van wat we denken allemaal, los van onze patronen en gewoonten, los van ons gedicht, en 't gewicht, los van de lijm van rijm..... want wie durft zonder gedachten, zonder herinnering en toekomst zijn badend in een zee van niets, zoals het lossen van een schip - niet meer gevangen aan de kade - de volle zee in varen…

De dagen worden alsmaar luider zo onvoorstelbaar luid dat ik niets meer hoor de dagen worden alsmaar zwarter zo zwart dat ik geen kleuren meer zie dat alles in een gat verdwijnt de dagen worden alsmaar meer als één en zo alleen dat ik ze niet herkennen kan.…

Hij is het zonnetje in huis onze Frank, een beetje simpel en in de liefde wint hij het van ons met vlag en wimpel. Zij beide broers zijn dol op hem, schoonzusjes inclusief. Bij het huwelijk mocht hij jonker zijn. achttien, is dat niet lief? En toen er pas een baby kwam werd hij vader, met zijn broer. Achter de wagen loopt hij soms en dan…

Je moet je zelf eens horen ziektes vliegen om je oren vloeken en schelden heb je niets beter te melden je hebt het niet eens in de gaten als je bezig bent met praten zal ik een vloekpotje voor je maken ik wil je echt niet afkraken maar ik hoor graag een andere taal zónder vloeken: dat is normaal.…

Met stemverheffing deint rode wijn in pas gevulde glazen Een donderwolk daalt neer waar onenigheid blijft hangen in de zware lucht De warme lunch wacht koud op nutteloze borden Onaangeroerd het roerei en de champignons Ogen die vol angst in niet vermoede verten staren waar een palm van een hand neerdaalt op tafel die de polka danst…

ik: +! jij: -? opgeladen energie spanning een vonk werkeloos wachtend spinnen we een draad ragfijn maar voldoende? hoeveel weerstand kan ik nog weerstaan?…

Bloot met een crucifix! Schaamteloos kruisoffer! Dit vindt de clerus dus zéker geen stijl! Echter, Hij zelf zegt: “Die blasfeministische escortgebeurtenis maakt Me best geil!”…

jaar na jaar ziet hij verlepte zestigplussers opbloeien in de zon de lange winters in noordelijker landen vertragen beweging en levenslust op zijn terras in de Provence serveert hij salade niçoise.…

Ik ben moe ik doe mee aan een wedstrijd die ik nooit kan winnen ik ben moe terwijl ik nog moet beginnen is de rest al binnen ik ben moe ik ben een blok aan mijn eigen been ik zal slechts nog meedoen aan een strijd zonder nummer één.…

Toch is elke dag de moeite waard te strijden ook al brengt ze veel lijden want de verlichting komt op een moment dat je het vrezen niet meer kent.…

In een web gevangen van boosheid en verdriet doch met stil verlangen dat iemand je tóch ziet. Je doffe ogen staren je voelt je machteloos niks is te verklaren alles lijkt zo troosteloos. In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor. Plots word je aangesproken door een manspersoon de spanning…

Mijn vader kijkt mee over mijn schouder, in mijn keuken.   Zijn foto staat op de magnetron. En als ik omkijk ben ik bij hem in zijn tuin van 't verzorgingshuis, kijken we samen uit  op zijn bloemen.   Een paar ervan nam ik mee voor mijn tuin. En uit mijn raam kijk ik nu op de bloemen van hem, paars.   Hij kijkt naar mijn koken…

in de vroege ochtend kwam hij mij vertellen dat de zon was opgekomen of ik nu eindelijk mijn gordijnen ging openen en wilde ontwaken uit mijn dromen zodra het voorjaar daar was zou hij 't mij laten weten (middels 't hoogste lied) hoe de lente is gekomen…

Voor het bloeden het elfde gebod Tot zijn eigen glorie En die van zijn redelijke schepselen Vitaal is een religie Is meetbaar Wie je vandaag ook bent Zo is het weinig voor woorden Voor de rauwe werkelijkheid Als drijfzand, alles wordt draagbaar We weten waar we op afstevenen De ergste vernedering in bekwame handen…

De liefde van de man gaat door de maag, maar hoe zit het dan met de liefde van de vrouw?…

Wanneer eindelijk de zon schijnt is er niemand die nog moppert, de kou is vergeten, maar zodra de zon achter de wolken verdwijnt is mopperen weer het onderwerp van gesprek!…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

In semi-sluimering Komen in mijn ziel Dia-raampjes voorbij met minstens Vijf soorten zwart bestrooid - Overwegend roet dat net Als ik is neergeslagen In de ruimte die Leven genoemd wordt En soms wel wat weg hebben Van de bril die ik doorgaans Draag in deze donk're tijd Waarin het nooit meer Licht lijkt te worden…

De tong van een hond is ruwer dan de rappe tong van z’n baas, maar voelt veel zachter aan.…

Rood op rood Theo nagenoeg dronken wij ons bloed uit broederliefde zo wij dat deden van de Heer dit is het allerlaatste avondmaal bijkans een afscheidskus -na sterven jouw echo jouw gehele sterke rechtervoet niet griefde waarop alles steunde keer op keer een verbintenis die ik je nu betaal met mijn te vroeg ontzielde linker het rijmt…