Alle inzendingen, jaar 2002

Verraadt ons aller angst zich niet in wie het leven weerloos liet? De glasglans stemt de blazer mild. De kaarsvlam vormt de hand tot schild. De krokus wijst beton zijn grens. Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens. ----------------------------------------------- uit: 'Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens?' van de theoloog en publicist…

Vingertoppen glijden over naakte huid in steeds kleinere ritmische bewegingen. Jij en ik mijden elk zacht geluid dat reeds fijnere poëzie wil bedwingen.…

geen uitbarsting van woede berusting bij oude Fuji timide rookpluimen een stille traan van magma de zoon van de keizer moest gaan bij het licht van de rijzende zon naar kolkende krater aan vreemde stroom een strelende voet veroorzaakt eruptie bescheiden glimlach en buiging van rijzende ster…

zijn leugen was haar waarheid zijn lachen haar verdriet een onvoltooide liefde meer vroegen zij ook niet haar lichaam zijn genieten haar passie zijn gevaar een onderhuidse hartstocht dreef ze naar elkaar hoe blind zij zich ook staarde hoe weinig hij ook zag zij voelden zich gelukkig al was het maar één dag…

Dieren zijn Oordeel noch twijfel Zij voelen wat stilzwijgend hoort en kennen haat noch verraad Ze denken niet Zij weten Ze horen want ze luisteren Ze lachen als je goed kijkt Ze huilen want ze voelen Alleen Ze praten niet Vandaar het mensdom…

Ik zag hoe mist wreed je oevers verhulde Die van mij pas ontdekt Wat had ik je graag zachtjes aan wal gezet…

Duizend boeken en vele planken vullen de kamer van mijn pa Ik heb veel aan hem te danken Even twijfelend open ik zijn la Een potlood en een kroontjespen wat spaargeld voor de trein In alles is wel iets wat ik herken en aan alles kleeft z’n zijn Toen opa stierf huilde je gebroken Mijn sterke pa, dat kon toch niet Hier aan jouw bureau ineengedoken…

met mijn handen in de aarde weet ik weer van stof en steenslag huil ik vecht ik tegen woede wortels breken onkruid wint hoor maar hoe de kleine twijgen klagen want het kind is dood op zijn graf de speelgoedberen en de vragen en zijn naam lang geleden rook de aarde soms naar voorjaar en naar morgen droegen appelbomen bloesem…

't Is hier zo rustig en ik duw het zware hek dat toegang biedt tot de begraafplaats langzaam open Terwijl het piept, zoals altijd in zijn roestige scharnieren hou ik mijn adem in om de rust hier van tevoren voor hen niet te verstoren Want jong en oud hebben hier elkaar gevonden Arm en rijk liggen hier vredig naast elkaar Geluk en…

de vlammen uit de oost zijn nooit gedoofd je bleef de sarong steeds volhardend dragen je lachte wanneer ik weer op kwam dagen als jij je culinair had uitgesloofd de onvolprezen geur van Indisch eten je huis een pasar malam in het klein we dronken kelken toeak na ’t festijn ik zal je ajam roejak niet vergeten je hebt je leven hier met trots…

't Heeft me gegrepen en niet verlaten had 't kunnen weten niet toe moeten laten voel me door God verlaten. 't Heeft me geslagen goed raak gemept ga nu beraadslagen gevoel of recept niet meer weeklagen. 't Beest goed beetpakken en bevechten mezelf bijeenpakken en terugvechten nooit meer verzwakken. 't Is leven puur hard, maar…

Eenzaam hangt hij aan een tak wil zo graag vrij zijn gewoon zijn weg vervolgen Geboren uit een grote wolk en samen met zijn broertjes en zusjes naar beneden het onbekende tegemoet En nu hangend alleen zijn familie in plassen bij elkaar dromen uiteengespat Strijkt een windvlaag langs laatste zetje naar beneden eindigend…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

Nederlands, Dichtersweb, Poetry. Internet... och! Ik zou zo vergeten hoe al die sites ook mogen heten thans omvlochten door een keten zo ons dierbaar poëzie! Sonnet, vrij vers en parodie, och! me dunkt, we moesten denken wat al kracht we elkander schenken als we breken met literaire wetten, zie toe, de betovering van poëzie! Een hand,…

Ik kan je maar niet vinden Jij die mij zal gaan beminnen En werkelijk volmaakt zal zijn Ik wil je nog altijd winnen Waar ben je toch verdwenen Vrouw van passie, lief luchtledig Hoe langer niet, hoe meer te wenen Met verlangen, recht evenredig En ik mis je meer dan ooit Meer dan ik ooit zeggen kan Jij bent de vrouw van al mijn dromen Jij…

als geblazen glas een baarmoeder van sneeuw en ijs warm en koud gelijk…

woord voor woord fluister ik de wereld dicht tot een gulden boek in zoete winterslaap waar herinnering het leven prijst en licht zich spiegelt in een fotolijst flitsen beelden door de tijd doorheen pareltjes van wazigheid baar ik lettertjes W O R D E N nu vonkjes eeuwigheid…

Wat zou ik moeten Als mijn weten Bij het sterven overlijdt Als persoon niet meer gespleten En mijn lichaam eeuwig kwijt Ga ik dolen als een wilde Zoekend naar een eeuwig doel Zal het vuur nog net zo branden Kent de ziel ook dat gevoel Wat zou ik moeten Zonder schrijven Zonder woorden als mijn deel Ach, laat ik er maar in blijven In…

Zittend bij mijn beste vrinden geluid klinkt stralend als een ster Verliefden die elkaar beminden 't geluk is hier, de toekomst ver Zittend in het gras vol bloemen de warmte van de zonnegloed Om me heen het zachte zoemen van de adem die me voedt Zittend bij het kleurig water in mijn hand een regenboog Zonder een gevoel van later mijn…

Vragende kinderogen kijken je vertwijfeld aan, Wie laat het nog onbewogen, wanneer zij vragen gaan: Pappa wat zijn Joden dan, en wat is dan het Hamas? Pappie wat ik niet begrijpen kan, waarom moeten Joden aan het gas? Pappa wat is kanker toch, Kinderogen worden moe, en als je nog naar antwoord zocht, Pappa, ik wil naar Mama toe.…

ze spiegelt zich in ronde vormen truitjes trekkend naar haar buik maar haar vrouwzijn blijft verborgen achter zwartomrande ogen sterrenstralend in het glas waar ik zoek naar steelse blikken van wat gisteren kind nog was straks zal ze met verhalen komen maakt ze mij tot deelgenoot en dan streel ik speelse lokken van haar vurig rood gezicht…

Ik heb je liever in nevelen gehuld dan dat een dichte mist je uitzicht kwetst. In mist ben je vatbaar en dicht. Ik heb je liever berijmd, omarmend en onzuiver. Op afstand ben ik vrij en niet gepaard. Ik beschrijf je liever vanuit mijn vergulde kooi dan als fier dichtertje. Met één pennenstreek ontsluier ik al je nevelslierten.…

Als de spiegel naar hem kijkt ziet hij de lachende jaren die hem niet vergeten. Hij is ouder maar hij is dezelfde man die altijd naar me kijkt alsof hij schaamtevol zijn woorden zoekt en hoopt dat ik hem begrijp als hij hulpeloos lacht en ik dankbaar teruglach. Dan is hij weer mijn vader die me leert wat ik zal verliezen…

het was liefde op het eerste schrijven dat zou het altijd voor haar blijven -is wat zij dacht- maar door zijn woorden in diep blauw inkt waar zij nog altijd in verdrinkt -elke nacht- en door de zinnen die met tussenpozen haar zachtjes, strelend minnekozen -vonkjes in haar hart- raakt zij het spoor volledig bijster voelt zij zich…

Tussen de hoge seringen Hoor ik haar klaterend zingen Met de voorjaarszon die haar begroet Verzoen ik mijn gemoed Verliefde zonnestralen Laat mij haar durven halen En kon ik mijn mond maar dwingen De tweede stem te zingen…

In mijn koperen geheugen rent de archivaris rond, zoekt naar waarheid, desnoods leugen, labels liggen op de grond. Kasten worden omgestoten, grijze schimmel vreet het woord dozen zijn voorgoed gesloten niets is meer zoals het hoort. Schuldig zijn drie stramme heren, grotesk in hun driedelig pak, vernielend al het moeizaam leren, systematisch…

Draaiend op de top van mijn tenen, kontakt zoekend met het aardse bestaan, gevoed door een gevoel van loslaten. Armen ver uiteen gespreid, openstaand voor klank en geur, samengevat in een gevoel van zijn. Bewegend, energiek, en aanwezig, elegantie van het vrouw zijn, in een emotie van warme ontvankelijkheid.…

Hoeveel eieren kan een kip leggen? ...Dan bedoel ik zo'n scharrelbeest... Is er iemand die dat kan zeggen? Geven ze bij het duizendste ei een feest? Ik koop mijn eitjes bij de boer, ...stond daar verder niet bij stil... Ik zie ze scharrelen, ze eten hun voer... Toch is er iets, wat ik weten wil... Als er niets meer komt, is het dan voorbij…

De nacht is stil en zwanger van symbolen de donkere hemel heeft een zilveren maan die magiërs en heksen rond doet dolen en allen die haar tovertaal verstaan Ik zie haar aan met mijn gesloten ogen zij die zowel daarginds als hier bestaat zo innig mild en zo vol mededogen het zwarte water spiegelt haar gelaat ‘n Toverdrank zal ik u toebereiden…

soms doet luisteren meer pijn dan ik wil dragen zijn mijn antwoorden korter dan jouw vragen mijn wensen groter dan wat werkelijk kan is liefde meer dan houden van soms doet praten minder pijn dan ik had verwacht zijn jouw antwoorden positiever dan ik dacht jouw wens niet dat wat je mist is liefde groter dan je wist…