Alle inzendingen, jaar 2004, week 31

Het wordt een mooie dag ik heb oma´s dagboek gelezen me herinnerd wat zij mij eens zei dat mijn ogen, zij wees daarbij groter waren dan mijn buik tevreden zou moeten zijn niet overal aan moest komen voel hoe ze me hard bestraffend in de wangen kneep…

Van Basten wil weer humor op het veld. Dus als je slechts tegen een bal kunt trappen En nooit een leuke voetbalmop kunt tappen Dan word je door hem niet meer opgesteld. En als we dan verliezen met tien-nul Dan lachen de supporters toch nog gul.…

Onze liefde is pril als een bloem in de knop de zon in de lente het licht in de morgen Laten wij haar wiegen in fluweel koesteren in zijde planten in schoonheid Zodat ze sterk wordt als de storm helder als de hemel zuiver als de bron waaruit ze ontstond…

Wij rennen ras naar het altaar onze honger kan niet wachten vleeslijke liefde te betrachten boterbrief daarvoor, aldaar Leg sintelstenen openbaar bid wiens ook hoger machten om dit kippetje te slachten eer de schrans met huid en haar Rook likt lucht vol ziltekruid wit van maagd`lijkheid berooid als ze zacht door sluier sist met…

Als in een baan om de aarde Zweef ik samen met mijn gedachten Er is geen begin en geen eind Zal er ergens iemand op me wachten? Ik vlieg hoger raak de wolken aan Zacht en teder strelen zij mijn wangen Ik ben gewichtloos heb het naar mijn zin Vanavond de hemel met sterren behangen De tijd is veranderd in een grote ruimte De zon verwarmd…

Deze kunst is de moeilijkst de beoefenaar is zonder vangnet. Zo begint de nacht Smeedt van je hart een gedoofde ster. Vlecht je verstand tot een koord van bijtende woorden en dan ga je. Steek de diepe kloof van het universum over richting jezelf of een ander. Je weet nooit of je Nova wordt. Als je anderen kan overhalen om met je mee…

Ontsteken in angstaanjagende woede kwade frustratie is in je ogen te lezen het komt helemaal niemand ten goede je moet voor je eigen persoonlijkheid vrezen Ik maak het nu bewust met je mee het geeft me zo'n onrustig gevoel Zeg geen "ja" tegen een uitspatting...zeg keihard "NEE"! Over een paar maanden weet je precies wat ik bedoel…

André Hazes heeft gehoorproblemen, problemen met de hoogte van de toon. Dat heeft te maken met zijn leefpatroon; gevolg van steeds weer téveel drank innemen. Je weet toch wel: van zuipen word je doof. “Eh. . WAT?” “IK ZEI: VAN ZUIPEN WORD JE DOOF!!!”…

"Boink" Ik ken dat geluid, weer een vogeltje tegen m'n ruit. Ik zie je, kleine piet. Verdwaasd gaap je rond, je snapt het niet. Pas op voor de kat! Een makkelijke prooi, zo'n mus op z'n gat! Langzaam bekom je je neemt je tijd. Ik adem diep, als je je vleugels weer spreidt.…

ik wil je liefhebben méér dan de duizend sterren die de nacht verlichten méér dan alle nevels die de ochtend dichten ik wil je liefhebben méér dan al het water dat haar einden kust méér dan elke storm die in stilte rust ik wil je liefhebben méér dan mijn hart in eeuwigheid kan geven meer en steeds meer voor altijd in mijn leven…

Hij was student en vreesde om te sjezen. Tentamens deed-ie daarom al geen jaren. Dit kon z'n ouders geenszins zorgen baren. Z'n broer en zuster waren beiden wezen. Hij mocht niet op z'n kamer van z'n ploert. Door huurschuld, die de pan uit was gerezen, werd hem na rijp beraad de deur gewezen. Hij stond op straat en voelde zich beroerd.…

Insecten melden zich luidruchtig bij de laatste lipbloemigen. Een huisjesslak is halverwege de opgeschoten venkel. Zuchtend verweert de bamboe zich. De buddleya bloeit vlinderloos. Dagpauwoog en kleine vos ontbreken. Floxen knikken elkaar vriendelijk toe. Als een klamme deken hangt de warmte over de tuin. Ik veeg een druppel zweet van…

Daar is, in iedere zuster-cel, Bij 't ronken van de wekker-bel, Een vaag gerucht begonnen: 't Is 't mommel- momp'len van gebeden, De kloosterkerk wacht beneden, Heur stille, vroege nonnen. Ze komen van de donkere trap, In zwart habijt en witte kap, Een beetje voor de vieren; Daar hangt in menige vensterspleet Der gaanderijen, diep en…

de ochtendwind is licht ontduikt langzaam het duister een mistbank zetelt zacht in het loverse gefluister de zon priemt zich een weg dwingt nevels spoorslags te verdwijnen laat de dag in vol ornaat verschijnen in blauw straalt zij haar warmte op het land de witte huid verbrandt zal schaduw moeten zoeken te laat voor vele voeten…

He, jij daar die mijn gedichten leest Ik heb je nog nooit mogen ontmoeten Maar het helpt me dat ik ze met je deel Het geeft me weer grond onder mijn voeten Ik kan nu mijn gevoelens een plekje geven En mijn emoties in woorden en zinnen vertalen Mijn dichtwerken zijn wel niet professioneel En ik trek vast geen volle zalen Maar het geeft me…

Ik wil niet aan je denken asjeblieft niet nu Maar mijn gevoel herinnert me telkens aan jou Hoe ik mij gedachten ook probeer te verdringen Daar is weer het grote gemis…Waar ben je nou? Je was me zo dierbaar ik verloor alles uit het oog Die mooie momenten zo innig en vol van geluk Een arm om me heen een kus op mijn voorhoofd En nu zit ik hier…

De man met snor en bolhoed kijkt opzij, terwijl de ander door de schutting gluurt. Zijn camera, die onze blikken stuurt, maakt elke foto tot een schilderij. Maar voetbalfotografen staan straks wel dankzij de voetbalbond ver buitenspel.…

De overgave begint nu pas je erkent nu je gevoel Voorzichtig met je teentjes in mijn liefdespoel Hopelijk pootjebaden over niet al te lang Daarna tot aan je middel en nog steeds niet bang? Dan zal het goed gaan lieffie en ben je spoedig door Om daarna koppie onder te gaan dan ga je er helemaal voor En ik hoop mijn lieve schat hoe…

Mijn tong trekt een spoor van genot Op satijnen lakens lig jij Bij het schijnsel van de maan Zie ik de contouren van je naakte lichaam ik kruip er zachtjes tegenaan Een huivering, van ons twee de wind streelt mee door het open raam Twee lijven in elkaar verweven dartelen samen op in het ritme van de nacht Vurig verlangen in harten gevangen…

De zon daalt En kleurt rood In de verte raakt hij bijna het water ons bootje dobbert langzaam voort stil en ongestoord vormen we rimpels in het water langzaam roeiend het land steeds verder wind beweegt je haar je speelt met water in een lieflijk gebaar je gebruinde huid steek af tegen het wit van de boot samen roeiend de einder…

berust, luister en beef wees volgzaam maar niet vrij stil geen vragen in het antwoord van doorbroken heerschappij waar de zwijgzame velen in alle nederigheid zich hullen in de sluiers hun ontevredenheid en gebroken tegenspraak hen ontneemt te dromen dat wat ooit is geschreven in vraag mag worden gesteld…

Vertwijfeling over hoe me te gedragen Koel, afstandelijk en koud ? Of toch met liefde , warmte en mededogen Als iemand die nog altijd van je houdt ? Loslaten is misschien voor jou de beste weg En daar kan ik waarschijnlijk ook wel mee leven Geloof je me wanneer ik je dan zeg Dat vriendschap is waarnaar we kunnen streven Er is maar een obstakel…

Kijkend naar de rest lachend en nog vol kracht lopend naar niets en toch alsmaar door denkend aan wat komt geen moment dat je lacht waar doe je het eigenlijk voor Wachtend op wat niet komen gaat en de hoop langzaam maar zeker verliezen dat je het liefst de boel de boel laat na zoveel pijn voor je kiezen Zoekend naar die ene die er alang…

Hoe taal verrassing werd een woord inzicht gaf zo simpel als een deur die opengaat op een weids heerlijk landschap of op een stad. Lissabon bijvoorbeeld Het allerlaatste woord geschrapt.…

het zand de zee de duinen de zon en ook de wind meeuwen boten surfers het spelen van een kind lopen langs de vloedlijn een duik nemen in zee zout proeven op je lippen geen radio of tv je ogen sluiten dromend weg van iedereen geluiden van heel ver voelen je bent alleen een hand beroert je schouder "hee, slaap je?" …

ik kan geen vin verroeren zit hele dagen stil lopen, rennen, springen dat is wat ik wil ik kijk verveeld naar buiten zie kinderen op straat kan het niet verkroppen dat alles verder gaat iemand vraagt: gaat het wel goed? je ziet een beetje pips! dan denk ik: hoe zou jij je voelen? zes weken in het gips!…

De passie in zijn ogen broeit bij het zien van haar bevalligheid hij raakt het frêle beeld niet kwijt dat koppig op zijn netvlies gloeit Haar bloeiende bestaan vervloeit als ‘n scherp mes ruw in leven snijdt en hij - van dwangmatigheid bevrijd - zucht dat d’r schoonheid hem zo boeit Hij laat de arme dagen lijden tot zij vermoeid het hoofdje…

Bloem en schoonheid samen één tijdloos in een oneindig leven Atomen en neutronen explosieve woorden in een eindige wereld Jij en ik samen één tijdloos in een oneindige liefde…

amos klimt benieuwd naar boven verhangen zijn de bordjes met naam en wapen van aflijvigen hij tekent voor het rondeel een cirkel voor de open poort een gaatje voor put en lijf twee stipjes wachters bestaan niet meer hij is alleen in de onbewoonbaar verklaarde ruimte het hoog vertrek een toevlucht van geslacht tot geslacht nu onder het…

De wind fluistert lief in mijn oren en wil mijn huilend hart geruststellen maar ik wil het simpelweg niet horen mijn gevoel blijft mijn verstand kwellen Alles van binnen is dood en kil donker en leeg zijn mijn gedachten het leven staat voor mij even stil niets kan nu mijn pijn verzachten Sla nog één keer jouw armen om me heen laat me nog…