Alle inzendingen, jaar 2004, week 38

In de wereld van mijzelf, kijk ik met de ogen van mijn hart en luister naar mijn eigen stem. Een weten in mij sluit de ogen van verstand en voel ik wie ik werkelijk ben. In de wereld van mijzelf, besef ik hoe ongrijpbaar gedachten kunnen zijn en breng het denken zacht tot rust. Gedachten worden niet omschreven, gevoelens worden teder gekust…

Tederheid verdragend, alsof pijnlijk en vermoeiend. Nostalgie ontkennend, alsof vezonnen en niet boeiend. De wijsheid vervloekend, alsof dom en onbezonnen, De ratio toelatend, met een blik alsof gewonnen, De grootheid in jezelf, neemt beslag van jouw gevoel. Verstandelijke mening, en daarbij denkend zonder doel.. Ik zie, doch zeer…

Telkens weer Houd ik mijn hart vast Terwijl ik jou moet loslaten Telkens weer Ben ik trots op je Als ik naar je kijk Zo groot Zo mooi Zo doordenkend Zo eigenwijs Vol vertrouwen in jezelf en deze wereld Je loopt niet in zeven sloten tegelijk Mijn “beren” kom je niet tegen Zeg je Ik weet Dat jij gelijk hebt Maar ik vecht tegen…

de stem van de storm huilt bij de voordeur tranen vermomd als druppels…

kan geen woordgebruik geen stilte doorbreken altijd zal ik dwalen in jouw tedere bewegen de tijd schiet te kort om alles te beleven te ervaren in ons zwijgzaam zijn nochtans zal ik blijven hopen blijven wensen woorden te vinden en gedachten open gaan om jou te zeggen hoeveel ik van je hou…

Ik hoorde uw voetstap naadren op het pad, ik wachtte en zag u na een korte poze. - Hoe geurden 't dennenbosje en de rozen! - Toen gij mijn open woning binnentradt. Gij waart dien avond toen gij tot mij kwaamt, o dood, niet overmoedig, niet vermetel. En toen gij plaats naamt in mijn zachte zetel gelijk een knaap, zo schuchter en beschaamd.…

Ze zoeken schrijvend erkenning zijn door de maatschappij uitgekotst ze hebben geen cent, geen penning het gevoel mislukt te zijn is 't rotst. Vrienden en relaties zijn weggeëbd waardoor ze sociaal leven ontberen er wordt óver, niet mèt hun geklept alleen aanzien en rijkdom regeren. Ieder kan zich vergissen maar "elitaire" vrienden kun…

Dag mensje, Al ken ik je niet Weet niets van wat er speelt in je hoofd. Het is mogelijk een wirwar in je denken Zoekend naar een evenwicht Zwevend gevoel: tussen zalig en gebroken Dan zeg je, mensje : ”waarom?”. Nu pijn, dan weer vreugd Soms echt euforie Van een dip tot diep dal Tot diep in een kloof, e en gevoel dat er nooit mocht zijn…

Een scheepje van papier geladen met een kinderdroom drijft snel het beekje af. Geen rimpel in het watervlak. Tot in een bocht een tak de weg verspert "en 't schip te pletter slaat op deze klip". Dit schijnt een beeld te echt en groots voor een scheepje van papier. Maar denk aan 't kind dat in zijn boot de wereld zag. Een pionier die…

Gisteren zei ik het nog dat ik van jou hou in mezelf, maar toch hoe kan dat nou Vandaag dacht ik weer hoeveel ik jou haat die pijn, nooit meer voor alles is het te laat Morgen heb ik hoop op ons, samen, “wij” ik zit in de knoop gaat dit ooit voorbij?…

dat wij – uw volk - uw eigen mening niet eens mogen willen kunnen horen declameren volgens mij moet u drie aapjes in het goud op uw nachtkast hebben staan u weet wel die van horen zien en zwijgen en dat u toch moet zeggen wat anderen voor u schrijven er staat toch nergens in de wet gezet dat u op eigen woorden moet bezuinigen?…

Mijn moeder zingt. Zij is alleen en hangt de was op lange lijnen. Achter de schuur zit ik. Steeds weer verschijnen haar handen om de waslijn heen. God is mijn licht, ik wandel op zijn pad zingt zij. De lijnen raken vol. De zon legt om haar hoofd een aureool van goud dat zij nooit eerder had. Dan is ze weg. Ik hoor de achterdeur eerst opengaan…

Als de stilte koel mijn ziel beroert En de leegte door mijn lijf voert Zwelt jouw kielzog op van oud zeer En slaat helle lucht mijn blik neer Diep begraven, reeds vergeten Onder 't puin en half vergaan Bedek ik, mijn wil verbeten, Het pad dat wij zijn gegaan Echo's van een stil verleden Nagalm van een liefdeslied Deze weg, eens platgetreden…

In Palestina wordt geklaagd over hoofdpijn en in Rwanda is iedereen sikkeneurig. De kinderarbeiders in China hebben rugpijn en de Kurden zijn buitengewoon humeurig. De Somaliërs hebben weer eens buikpijn, en in Tibet wil iedereen je ontwijken. Elke Thaise sexslaaf is een chagrijn en in Noord-Ierland zitten ze te zeiken. De hele wereld vloekt…

De reiziger moet zoiets toch begrijpen: Die korte afstands plee is veel te duur! Men kan toch op een reis van nog geen uur Zijn billen toch wel even samenknijpen? En wie het niet meer houdt en gaat staan lekken, Die moet maar aan de hoge noodrem trekken.…

Ik wentelwiek gedachten omhoog in een gat van waken, slapen en weer waken Snelheid is van belang in woord en gebed stil schroef ik zinnen vast in hoop ik wil niet los komen van de grond die ooit zo vast stond in geloof en vertrouw op het goede droom dag terwijl dat ene kleine lichtje het lampje liefde laat schijnen rotsvast .…

De binnenplaats weer leeg vrienden en helpers uit de straat waar het zo-even nog hangt, het zo-even van toen een rokend monster zijn tanden zette in een uitgekomen droom toen tekenen van bloed en zweet het plaveisel kleurden toen de zigeunerkinderen met het blauwe wierook gewijden werden (snoep gekregen) toen de jassen voor het…

het voetbal heeft mijn hart gestolen maar ik heb het al terug jarenlang zat ik op hete kolen nu lijkt me dat humbug ik rende ooit de longen uit mijn lijf vreselijk zag ik er toen uit (geen hart geen longen) een prachtwijf hielp me desondanks vooruit de tegenstander vloog me in de haren geen kam was ertegen bestand mijn vaders hooivork…

Het juiste midden is: in één kaarsrechte lijn van hier naar daar en terug geloofloos over stromend water lopen. zo mogelijk als brug, zo denkbaar als rivier.…

Een dartelende schijnbeweging op de schoorvoetende gedachte dat alles wel eens anders zijn kon wanneer er wél was opgetreden. Er gaat niets boven lekkere alcohol waarbij de sfeer niet kan verdampen tijdloos gaat de maan weer schijnen want er zal altijd een toekomst zijn.…

zij hervinden zichzelf vrij in dromen angsten verdringen werkelijkheid waar zij ontwaken verstrengeld in handen hun schreeuw naar liefde fluistering wordt aanhoort het verleden hun toekomst breken die laatste tranen huilen ze stil…

Zo’n rap, dat blijkt toch nog een hele toer, daar zit ik zó een middag aan te werken, waarmee ik wel taalkundig grenzen verken ten bate van het volk op de dansvloer. Het metrum is een zaak van intonatie, dat klopt, zij ‘t met enige fantasie.…

Ik las je in Aztekenassen wandelde over besneeuwde passen in het Andesberggebied jij was mijn griet in poncho je donkere lach vereeuwigd in de kinderen die je bracht jij was de tijd als zand in eeuwig golvende woestijnen de piramides lagen zuiver op de lijnen die ik in de verre ruimte zag daar vond ons nageslacht een dood die leven…

Dit fenomeen zal ik beslist nooit snappen, de voorleesronde onzer majesteit: een kraslot bomvol onrechtvaardigheid waar de aanwezigen dan tóch voor klappen. Maar was ’t wel applaus dat je kon horen, of sloegen ze haar woedend om de oren ?…

O liefde, die als lijden zijt, Rijs in mijn oog met iedre nieuwe dag, Dat ik de wereld en haar kindren mag Zien in uw licht, een kind dat u belijdt. En laat mij niet alleen, maar in de nacht Daal in de schaduw van mijn koele borst, Dan zal ik veilig slapen als een vorst, Die rust in ´t midden van bevriende wacht. Zo moge ik zijn als dun…

de oudheidkundige met een neus voor wat bijzonder is schoolt het meisje bij en amos keert de ogen af van poppenspel naar koperslak glanzend in de morgenzon hij propt zijn zakken vol met aardewerken scherven hij slingert slakken over ‘t veld terwijl de man en het meisje krimpen op de horizon Zonneleen 38 zie www.abelstaring.tk…

de eerste burger deelt goedgemutst pluimen uit aan brandweerlieden speldt medailles op spreekt woorden van lof gaat cadeaus aanbieden de eerste burger de eerste de beste laakt de chaotische toestanden rond de hulpverlening in Beslan: huilende mensen verwrongen handen de eerste burger keek naar het journaal zag dat het niet goed was wij…

de verzamelvlucht van kieviten en spreeuwen vult het luchtruim…

Het ruisen van de wind is hoorbaar, onverwacht, als toen toen het naïeve kind het onmogelijke wilde doen Is er iets onmogelijk dan? het ongrijpbare benoemen? de verborgen sluier van geheimen ontdoen en roemen? Het onzichtbare gelaat van het onbenoembare begrip dat in de natuur schuil gaat komt over een zwaar bevochten lip En als het…

Tien vingertoppen, Miljoenen fonkelingen En mijn huid komt klaar.…