Alle inzendingen, jaar 2004, week 8

Met twinkelende ogen kijk je me aan. Op je gezicht staat een grote lach. Je slaat je armen om me heen en ik vraag me af waar gaat dit heen? Je wilt me vast iets vragen dat niet mag. Giechelend begin je met: “Mam, I love you.” Mijn alarmbellen beginnen te rinkelen. Nog heel even moet ik wachten want ik weet, straks sla je toe. Maar het blijkt…

zie de lente komt het wordt weer tijd voor nestjes en het kievitsei…

Kijk dan toch hoe mooi jij bent hoe jouw uitstraling alles overspoelt voel dan hoe mijn hart naar jou toe rent ik heb liefde nog nooit zo gevoeld Jij slaapt nog…zo mooi om dat te zien ik lig naast jou en wacht op jouw ontwaken ik wil niet weten waaraan ik dit verdien zelfs in jouw slaap weet jij mij te raken En dan gaan jouw prachtige ogen…

waar hou jij je toch verborgen eerste liefde van mijn hart? eens het alles ziende oog het alles horend oor het altijd wakend hart nu een vluchtend hert eens de dageraad de schitterdauw in morgenlicht nu hulle en mist -------------------------------------------------- 16 december 2001 zondag gaudete gedachtenis san juan de la cruz…

Op heroïsche klanken fijn besnaard danste de dichtkunst met gezwinde vaart over het verzengende schuim de hunkerende zee eeuwig bezongen alle reizen mee tot in het hart van ’t gedroomde oord waar haar ziel nog altijd wordt gehoord…

Ineens was je daar, ronde toet en staarten in je haar, intens genietend, blij en open stevig in mijn hart gekropen!…

in gekoesterd verlangen schuilt haar hoop nooit opgegeven ontwijkt zij de dood omhelst door liefde geraakt in pijn in haar ogen schuilt leven vastberadenheid want levensecht droomt zij haar dromen waar handen raken angst verdwijnt en de stilte schreeuwt oorverdovend haar lach betraand voor eeuwig vrij…

Met de gedachtestroom in het lijf zindert de schaduw van de wandelaar. Als hij passeert dan zwijgt het vee en lichten open plekken in het struikgewas op. Het getik van zijn wandelstok ratelt in onze dakgoot. Versta jij, pas aangekomene, al de kunst van het snel over je schouder kijken? Geef een ruk aan je hoofd en je zult zien hoe de schaduwen…

de nacht onthult gesluierd verlangen zachtjes wacht de eenzaamheid haar zwijgen gehoord verstoort de stilte woorden in tranen raken zijn hart en de fluistering breekt omsluierd verlangen wanhoop verdwijnt in een kus zo zacht…

senryu te vroeg heen gegaan alle ogen dicht gedaan wij kijken je aan…

ik prijs je niet als ik je vergelijk met lentebloemen kan koude ogen niet benoemen als je ontluikt in kleur ik heb je winter meegevoeld het ijs in je gedachten bevriezen moest jezelf om nog gezond te overnachten een korte dag was je houvast de lange nachten vol met spoken voor even ben je weggedoken omdat je alles hebt gehad toch…

vers gevallen sneeuw bederft de vroeggeboorte van ons sneeuwklokje…

Als wazigheid je niet meer zint was dan het grove zout uit de mist strooi kwistig met regentranen en jank als een vroegtijdig verlaten kind laat de ogen verfrist weer open gaan en denk: ik word straks weer bemind…

Twee mensen op het strand, Tevreden kuierend, Hand in hand. Stille woorden Worden verlangens, Opwaaiend in het zand. De lucht kleurt lichtpaars, Met poëzie gevuld, Gedachtelang. De avondhemel, In eenvoud gedeeld, Schrijft licht neer in jouw ogen. Zachtjes zoekt de wind jouw armen, Nog mooier dan de zee, In mijn dromen. De zoete…

Keurig in de rij worden hun takken geknot, bevrijdend gewicht.…

Duizend monumenten langs de weg herinneren ons aan de duizend doden, de slachtoffers die ons dit jaar ontvloden, voor wie ik dagelijks een bloempje leg. Die trieste monumenten in de berm die vormen op den duur vanzelf een scherm.…

Antoine, comme vous m'avez voulu, mon cher, je me souviens de vous présentement après autant d'années. C'était une aube d'un printemps hésitant. Comme j'étais jeune - encore - je vous rencontrais au bord de la mer à Saint-Tropez. Après de m'éveiller, je me promenais envers toutes les teintes bleues autour de moi, rêvassante d…

soms heel even bekruipt me het gevoel dat niemand snapt hoe ik me voel. voor de buitenwereld iemand die altijd loopt te stralen maar niemand ziet dat ik blijk te verdwalen, verdwalen in emoties,gevoelens van vreugde,gevoelens van verdriet. de vreugde laat ik zien maar het verdriet niet. dus oordeel niet te snel over iemands vreugde…

Een enkele lach, Een enkele traan, Ja, grote knul, Mama komt eraan…. Even naar je kijken, Als je slaapt… Samen met je lachen, Voordat je gaapt… Eventjes stoeien in het grote bed. Mijn geweldige kind, Jij hebt mijn vertrouwen in het leven gered. Ik ben zo trots als ik naar je kijk, mijn lekkere knul. Een plasje op je pot en je geeft…

Ik vertel je de ballade van m’n leven.. vol zelfbeklag en weemoed.. als je luistert, kun je horen dat ik heimwee heb naar iets wat nooit zal komen ik heb gelachen en gehuild gedanst en stilgestaan ik leef m’n leven zoals alleen ik dat kan.. m’n verdriet heb ik weggestopt onder het motto 'voorbij is voorbij' en m’n vreugde… m’n vreugde…

de rug tegen een boom stilte droomde heel verlegen woorden bleven steken alleen handen vonden wegen aan onze voeten lag een vergezicht zich te verrijken in de regen we kusten langer dan verwacht die liefde is ons altijd bijgebleven…

Iemand redden Frustratie erkennen Soelaas bieden Strelen maar strijken-check Naar buiten gaan-check Tampons halen Chocola meenemen…

Er is een probleem dat we diep of betrekkelijk delen wintertraag spelen en spinnen vlassige nekharen een web van rusteloosheid, onvoorspelbaarheid geen winterslaap bevroren zee in het schilderij mijn jas wappert mijn compagnon heeft het koud en ik ben ziek blind en doof trekken we voort de winter door waarvan het begin net zo vaag…

Zoals jij voor me staat Vergeet ik je woorden en Zie ik je dansen en Golven uiteenspatten Zoals je kijkt Hunker ik Vraag ik je Voel je mij Zoals je ligt Droom ik je Laat ik je Vergeet je me Zodra je wakker wordt Ben ik weg En je danst op zonnestralen.…

je foto met jouw kinderen gaat terug de dekbedhoezen in de zak voor Polen ik loop nu heel alleen over de brug zoals jouw laatste woorden mij bevolen zo kort geleden nog deden we alles samen zo heel intens, alsof we twintig waren we gaven alles wat we deden nieuwe namen ons praten, lachen, strelen, kussen, paren jij bent als eerste uit ons…

Ze ziet dagelijks zijn lege stoel waar hij altijd zijn krant zat te lezen, en krijgt een weemoedig gevoel omdat het nooit meer hetzelfde zal wezen. De kinderen komen soms thuis, maar zijn er alleen op bezoek. De rest van de dag is ze alleen in huis, staart voor zich uit naar die lege hoek. Het eten smaakt niet meer lekker nu hij niet meer…

Vroom geboren Verlost van erfzonde Voorkwam ontsporen Geboorteoorkonde. Communiekantje Blank en rein Kaars in handje Onschuldig klein. Vormsel Doopbeloften Beschermende deken Kerk en ouders Eerste streken Deuken Scheuren Ongeluk en pijn Gesloten deuren Verloren samenzijn Geloof Hoop Liefde en berouw Verwarde knoop Waardeloze…

grijs verleden kleurt mijn dagen tijd schuurt mijn herinnering ben verdwaald in lege dromen troosteloze mijmering plat betreden zijn de paden van het hemels paradijs voel mij tot het bot verraden maar mijn hart vindt geen bewijs…

Oke het is prijzig (meebetalen aan de Boeing en de kerosine) maar dan heb je ook wat Doorgaans neem ik dan ook niet genoegen met minder dan een krat En uit oogpunt van de ontwikkelingssamenwerking is er toch vooral niets tegen boontjes uit Senegal…

Hallo, lieve vriend hoe gaat het met jou wou je even laten weten dat ik nog steeds van je hou. We hielden van elkaar 'n huwelijk was ons streven wat is er toch gebeurd dat je bent weggebleven. Wat kwam er tussen een ander of de kerk of was het allemaal je ouders hun werk. Wil graag met je praten weten waarom je me toen hebt verlaten…