Alle inzendingen, jaar 2005, week 29

Leven wordt van papier scheurend in duizend stukjes de zin voorbij armen gevouwen rond haar lichaam zichzelf wiegend troostend streelt zij zichzelf als er niemand is slikt bitter zout dagen sluimeren de zwarte pijn voorbij…

Kom bij me zitten zei je onverwacht. Je blik was open en je ogen zacht. Verliefd sloeg ik een arm om je heen en kuste je. Je lippen namen mij apart en gaven zo de smaak van liefde terug. Je lichaam raakte mij verwachtingsvol. Jouw handen woelden door mijn haar. Mijn lieve woordjes bij je…

Ken je die frustratie dat je auto even niet start motorkap open, handen zwart buurman die lacht, irritatie en je wenste dat je een andere auto had zeg, ken je dat? Weet je nog die ene dag dat het regent en jij op je fiets onbevreesd terwijl een auto door de plas heen sjeest de bestuurder je aankijkt met een lach en je doorfietst volledig…

De Nederlander heeft de smaak te pakken. Hij gaat uit eten, laat zijn vis en vlees bereiden door een zwetende Chinees en zit dan heel de avond weer gebakken. Verdonk, hou toch het wokken in de running: geef elke kok uit China een vergunning! -------------------- Door de stijgende populariteit van wokrestaurants is er een tekort aan Chinese…

Gezeten op het duin gaf ik al mijn zorgen mee met de golven van de zee. Mijn hoofd werd leeg Nieuwe energie kwam boven. Ik blijf echt knokken Ik zal het je beloven!…

soms wordt licht als enige straal glansrijk verlicht zonder een letter van taal in het tegenlicht van engelengeduld gebundeld, wel duizendmaal het voelt voor mij als wezenlijk bovennatuurlijk het draagt in mij onschatbare gebaren ik ervaar datgene dat ik als mens wil vasthouden, bewaren nu telt, zegt morgen tegen mij wees…

Weer die kanker met zijn klauwen grijpt het leven bij de strot weer dat zuigen in het heden snijdt hij morgen finaal aan go(r)t weer die dagen van verwachten hoop en einde loos de pijn weer die woorden zonder zinnen hoe lang zal leven leven zijn niet de bommen in de metro noch het geloof in een eigen god nee de rugzak…

Liefste het water viel met een klap op de bodem van het kanaal, de wolken werden zwart ingezwachteld, kermislui zeiden, ja het is avond. Ze gooiden draaimolens en schiettenten in de golven, ze riepen me, dat geboefte pakte me beet. Ze rolden om van de lach, eet van je suikerspin, zeiden ze, drink uit een fles, word dronken. Liefste ik…

het is over met de hennep het is uit met de wiet zonnebloemen gaan we telen schone lucht in het verschiet in elke tuin, groot of klein groeit de olie in het veld eerst die prachtig gele koppen en dan besparing op benzine-geld want niet alleen diesel kan gemengd het kan warempel ook op benzine "natuurlijk" absoluut loodvrij gaan we …

omgord met haat de passen blind alleen de geur van aas geeft richting aan hun voeten ze zijn ontwaakt omdat de waarheid spreekt ze zoeken nu gerechtigheid slachtoffers ten spijt ze wringen zich in bochten sluipen uit hun krochten schuld brandt weten want sporen zijn nog niet vergeten armen wijzen ogen hechten aan het doel vertrokken…

Bij de baard van de profeet De grond onder onze voeten Door heilig moeten Wordt het allengs te heet.…

Het gapende gat gedicht Omissie verveelt, gezwicht Aanwezig, verplicht Ik heb geen gezicht Kan mij niet vormen Naar aangenomen waarden Naar voorgevormde normen Waar stelligheden zich vergaarden Plaats mij maar niet De hoge nood Die mij verdroot Drenkt mij in verdriet…

Ik houd niet van haar Hekel haar geur Glad gezegd Okselfris is mijn odeur Heb hier oud nieuws vergaard Het mes heeft niet gespaard Sneed van twee zijden Ik laat u niet langer lijden. Ik scheer mij weg Verlaat u met heg noch steg.…

De krant stelt zeker weer geen donder voor. Hebben ze die poema al gevangen? En is Armstrong weer met geel omhangen? Natuurlijk ook vertraging op het spoor. Het nieuws is niet zo moeilijk te voorspellen. Ik hoef daarvoor niet eens naar huis te bellen.…

In de tegenwind van de zomerstorm Voelt een onbekende stemming Die het zwijgen doet overwaaien Het is doodspel In dit nood weer. Stille getuigen zijn aangespoeld In de nacht van morgen De sterren van de hemel Zorgen voor een schaduw Blijf zitten waar je zit Het is doodspel. Voorbij de regenboog Staat een schaduw dode rozen In een waanzinnige…

De taal slaapt je hoort haar stilte voor de storm het seizoen barst los wanneer het ochtendlicht gloort wordt zij ook in haar slaap gestoord met een vriendelijk gebaar verwelkom ik haar letter voor letter in een uitgesneden licht heft zij haar armen op ongemerkt ontstaat dit dicht…

de grond is omgewoeld maar de keien zijn gebleven aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten ook onkruid van herinnering schiet op in onbewerkte bodem het kent nog geen verbijstering jaagt alles tegen het harnas in ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig…

ik zou je willen geven het kleine van het bestaan het echte beleven zonder visioenen van de onbereikbare doodse maan ik zou je willen geven het grootse van het bestaan omvangrijk in bloemen gehuld maar ook het azuurblauwe zilte water van de oceaan of de dauwige weidevelden door dieren begraasd en alles met onvoorwaardelijke…

Jij bent mijn kleinood mijn allergrootst bezit met een handgebaar maak jij wat zwart is wit Alsof jij kan toveren enkel als je maar verschijnt zie ik hoe menig boze blik in een glimlach verdwijnt De zon begint te schijnen zelfs door wolken heen mijn allergrootste kleinood jij brengt warmte tot iedereen Het wonder van het leven men…

levensavond samen uitkijken over het kalme water tevreden luist’ren naar eenden, net als vroeger rondkwebbelend in het riet…

Iedere Maandag hetzelfde liedje Maandag 8.10 Vele fietsers komen aan Ze hebben geen tijd om stil te staan, want de bel is alweer gegaan Snel de jassen uit, de hele stroom door de gang de trappen op Ik wil nog eerst even een kleine koffiestop Maandag 8.20 Dame waar kom jij zo laat vandaan Ook jij had hier om 8.15 moeten staan Zonder pardon…

Haar hart schreeuwt in huilend lijf zij is gevangen in leven haar plaats aangewezen in vrijheid beknot dromen scheuren in kleine stukjes papier vliegen mee met de wind steeds verder weg…

werk in uitvoering had de eerste indruk kunnen zijn ware het niet dat de bever zich heeft laten inspireren door een zekere Nefertete dit te mogen aanschouwen langs de oevers van de Glomma is niet een ieder gegeven vandaar dit bewijs in full-colour een kunststukje dat helaas alweer bijna verloren moet zijn gegaan…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

De dag begon druk, heel erg druk en besloot met een nieuw leven Zo veel geluk dat hou je niet vol, het was dan ook maar even. Veel witte jassen op en neer "bereid u voor, mevrouw meneer" Oorverdovend lag je te huilen, helaas was dat de laatste keer.…

zomaar, zomaar was jij daar ik knipperde met mijn ogen jij gaf mij een gebaar zomaar, zomaar een moment uit het niets geslopen ik heb je nooit gekend zomaar, zomaar levenslang als vrienden door het leven nu ben ik nooit meer bang zomaar zomaar vond ik het geluk nooit meer op gerekend maar dit kan niet meer stuk…

Jouw ogen vullen zich grijs kleuren schaduwen in zwart-witte lijnen, doorwaadbaar in het spiegellicht je wist de warmte, smelt de schaamte in wangenrode armen donker en duister apart omrand je mijn huid met een oogopslag…

Een liefdesbrief is beter dan het lief Zelf: als men eens de brieven heeft gekregen Dan heeft men ze voorgoed, terwijl tien tegen Eén 't lief verdwijnt om geldgebrek of grief. Een brief kan men daags, nachts, elk ogenblik Dat men ze bij zich heeft, te voorschijn halen, De tederheid er uit op laten stralen, De woordjes lezen, denkend: zo ben…

Ik wilde een gedicht op een waaier schrijven, Zodat je de woorden je kunt toewuiven En de strofen, wanneer je wilt blijven Mijmren, weer achtloos dicht kunt schuiven. Maar liever wilde ik dat ze binnen In je gewaad geschreven stonden, Zodat tegelijk met batist* of linnen Mijn gedachten je strelen konden. Ik zou deze dwaze wens niet uiten…

Als ik verdrink in jou en opgeblazen bovendrijf laat mij dan schommelen bewogen door het water Lekgepikt door de vogels opnieuw van zwaarte vervuld zink ik voor bodem en aal word ik fossiel voor later Jij maakt de tonen los in mij zoemt laag en hoog en rond jij wierp het anker uit ik legde aan in jouw schoot…