Alle inzendingen, jaar 2005, week 5

Ik vlij mijn lichaam op het asfalt maak voor liefde weer ruim baan wanneer auto’s heftig toeterend al file rijdend langs mij gaan geen verbodsbord stopt mijn zinnen geen stopbord verbiedt mij de waan ik wil je hier op het teer beminnen toe lief geef mij voorrang laat je gaan kijk een zebrapad als bedstee zwart en wit als klank en kleur…

Het is vandaag de derde februari Ik spel de krant, het nieuws is al weer oud Eng is het denkraam, 't maakt een mens benauwd Recht door dit alles heen zingt de kanarie Elk nieuw moment wordt rechtstreeks uitgezonden Nu blaast het door ons heen, een melodie Nog nooit vertoond, met stille euforie Urgent, vitaal, wie is er mee verbonden?…

Het licht kijkt glazig in ’t avondrood de nacht verwacht en slaat het leven dood. In de woestijn knaagt een kale rat aan dorrend vlees, dribbelt door een vaag visioen. Er dreigt een storm en het donker verzandt in ademnood, verliest haar grip. Een eenzame gier aast blind op niets, geen zicht geen speling van het licht en wie…

Ik ben de baas van dit gedicht Het is aan mij gehoorzaamheid verplicht Zo wil ik dat het niet meer rijmt En dat het raadsels in zich bergt Van opkomst, bloei en ook verval Ik ben de baas van dit gedicht De weemoed in mijn ziel Wil ik in de regels branden Over wat eens was en niet meer is en nooit meer komt of toch weer anders Ik ben…

Zomer is voor mij de zee, die opgejut door westenwind haar branding naar mij lonken laat. Ik kan niet anders dan mezelf verliezen, drijvend op de toppen van golven vol plezier. Ik keur ze met mijn ogen. Geef mij aan de sterkste mee En schiet pijlsnel naar ’t strand. Surfplank van vlees en bloed.…

jij schotelt mij je woorden voor en geurt mijn honger binnen ik proef het water in mijn mond de letters draaien in het rond ik lepel lustig zinnen…

De Stern, een Aalscholver, iets kleins in ’t riet we voeren zachtjes langs de waterkant maar de bewoners zongen hard hun lied hun lied verheven boven platteland we hielden ons zo kranig, als graniet als de natuurliefhebbers echt verwant aan vogels, reeën, in een rampgebied ik sprak meest stadse woorden als passant de koude regen striemde…

De Amerikaanse droom doorprikt Uit de eenvoud van zijn wieg gekropen Kneedt hij een eigen stijl Weekt zich los Stroomopwaarts klimmend Toont hij de schaduwkant van wildgroei Het lege huis spiegelt verveling Herkenbaar en genant In dunne gelijke lagen aangebracht De mens afgezonderd in een hotelkamer Niet meer dan een ding in de ruimte…

Hij zei: “Alle filosofie is taal kritiek.” Grammatica is een gevangenis begoocheling van woorden en verhaal voor waarheid onbedwingbaar hoog als hindernis Een ander zei: “Met niets kom je een kunstwerk minder naderbij dan met kritiek.” Filosofie is soms kunst, kunst soms oogmerk voor hogere gedachten, met lyriek overladen woorden…

de laan der lanen parelt in de zon de krokus heeft een paars tapijt geweven Café de Posthoorn blijft de gulle bron alwaar bezoekers aan hun glazen kleven Hotel des Indes start een tweede leven en kruipt voorzichtig uit een flets cocon Den Haag is hier gewoon Den Haag gebleven de baksteen blijkt veel sterker dan beton Couperus kijkt, gebronsd…

als je door het raam naar blad en bonte spechten tuurt... hoe je vanachter of -op een karrevracht pas gehakte espen en iepen en dwars van kruiswoordraadsels weg toch nog het lover van het bos kan zien? kijk eens rond naar links en rechts; sta er middenin. ga op in groenige luierlucht de bladerlichte gave languit te liggen hoe het gerikketik…

Weeïge drank adem was mijn deel Passie raasde wulps zonder enig gevoel Tierde met niet aflatend venijn door jou heen Pijnlijk besmeurd vernederd werd ik alleen Ongeremd laat je smerige lusten op mij los Waar pijn jouw geilheid doet vervoeren Grenzen steeds gewelddadig verlegd Mijn geest verstijft kil niet te beroeren Daar vunzige lust ongemeen…

Freud haalde Venus in huis Romeins en in brons gegoten Ze rust op zijn tafelblad Met de rechterhand een haarlok schikkend In de linker houdt ze een spiegel Waarin ze glundert Vol van haar zelfvoldane, enige ik Onder de heupen vastgeknoopt Valt een doek geplooid over haar benen Het licht haakt zich aan haar schouders vast Haar gerekt lijf…

Mevrouw, er zit graat in mijn kabeljauw! Ze schold me uit met scherpe tong schonk duivelspsalmen als beloning plantte haar ring recht in mijn tronie; schopte barbaars mijn hom so long Zo werd ik hondsdol fijn geslagen terwijl zij haar heil, bot en droog in haaiefins mijn kant op spoog alvoor mij snoekduik op te dragen na nog meer vallen…

Niet de nachten zullen tranen al kust het kussen jouw verdriet nee, de dagen zullen slikken wanneer men oogt en waarheid ziet niet de oren zullen horen noch de stemmen zullen verstaan nee, de monden zullen spreken vertalen verbeten levenswaan niet de handen zullen reiken nimmer zijn zij meer gevuld nee, zij breken sterke dijken klauwen…

Wanneer wielen blijven draaien in het rad van de te leven tijd zullen spaken blijven steken in geblazen lucht, ik raak je kwijt is er toch een dag gewonnen ademen uren even rust wordt er een mooi web gesponnen en het weten weer gesust elke naald als een spuitje hoop verduistert de nacht blind vertrouwen dat ooit door wijze wijzers sloop…

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……

Liggend in de molm van mijn bestaan knaagt de botworm aan mijn ziel Zwijgend sijpelt het slijk Poeder verpulvert tot stof Donker de ontaarde aarde Een stempel uit het verleden Vingerafdrukken vervagen Nagelklanken, harensnaren Traan slijt naam in graniet holt bergen uit tot dalen Het leven stampt als een olifant langs de rand van…

waar denk je aan? niks, ik zit gewoon blikken zijn niet verboden blauwe halve maantjes zien de stoute bruine sterren van de brahmaan wat doe je dan? je wast mijn haar bij de dorpspomp giet je bekers water over mijn hoofd 's avonds loop ik de woestijn in alleen onder de groeiende maan tot de stemmen achterblijven eeuwig wil ik hier…

liefde denkt niet gelukkig maar niets met iets verbinden men neme ´niets´ trekke er de ´n´ van af en houdt wat over als het verveelt doet men de omgekeerde bewerking niets ruimt makkelijk op neemt weinig ruimte in beslag…

Het droomhuis achter de duinen (Dat wij lentebries noemen Omdat we het niet meliger konden verzinnen) Is door man en muis verlaten Haar flanellen bloes over de armleuning Begin ik al grondig te haten De mouw ruikt nog naar vrouw Ik kuch De hoveling die haar met ingetogen zwier Uit de sluimer sleurt Het huis geeft geen kik In het omgewoelde…

Dood, rood violet in gebed. Tranen veraarden, verdwijnen langs stenen, stromend verdriet. Water, glijdend als zilver, bedding verschonend, spattend, de regenboog klonend, in nevels van kleur. Vallend, dood drijvend in zilver, traag landend, mijn klaproos, jouw hart, verloren aan zwart.…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

ik heb je steen gekloofd zag hoe de aderen liepen eonen voelde ik in levens die gedaan hun haard verlieten ze gaven me de tijd te kijken langs miljoenen jaren hoe aarde ooit ontstond de schepping dichterbij te halen maar niet alleen het licht vertelt in steen verhalen het zijn emoties die je voelt in het fluisteren van toendertijdse…

het is feest de schikgodinnen dansen op de zinnen van de arme dichterman die diep van binnen weet dat hij de poëzie aan kan maar zij onthaarden en gaven zich op slinkse wijze bloot ontaardden in een hels kritieken geven, sloegen alle zinnen in hem dood ze schaterden hun lachjes klaterden in de ruimte die hij koos ze vlogen zonder…

ik dagdroom voort tot het geschreven woord de zinnen spreekt die ik wil horen pas dan stoort werkelijkheid met zijn geluid het broos moment waarin de andere wereld wordt verkend en eist realiteit zij kluistert mijn gedachten ik spartel nog wat na een droom laat op zich wachten ik ben weer terug met voeten in de vette klei maar…

ik zag de bui die zich wendde op het hoogst van het duin het strand dat de zee met zijn golven weer keerde ik raakte je huid de spanning ontlaadde wij die eeuwen versmaadden het verlangen uit eerdere levens bonkte er uit loeide als vuur in een droge savanne de rook trok niet op zelfs de tijd bleef stil hangen had ons in uren gevangen…

er is een nieuwe geur kleuren zijn net anders het licht lijkt wel opstandig verjaagt de schaduw uit de achtergrond ineens zoek ik je mond je lippen lijken zachter dan fluweel en in je ogen blinkt weer een juweel je laat me lente smaken we schreeuwen het niet van de daken beleven het intiem laten aan elkaar het pril ontluikend voorjaar…

ik laat ze door mijn handen glijden de stenen en de keien die ik heb geraapt een levenlang voel de scherpte van vele kanten het glas dat brak als ik ze wegsmeet de splinter die me stak jij was geen steen maar een gesmeed juweel de diamant nog ruw een stalen setting deed je glanzen als fluweel ik polijstte je het zicht werd zachter…