Netgedichten

netgedicht (nr. 6.420):

Chanel

Het droomhuis achter de duinen
(Dat wij lentebries noemen
Omdat we het niet meliger konden verzinnen)
Is door man en muis verlaten

Haar flanellen bloes over de armleuning
Begin ik al grondig te haten
De mouw ruikt nog naar vrouw

Ik kuch
De hoveling die haar met ingetogen zwier
Uit de sluimer sleurt

Het huis geeft geen kik
In het omgewoelde bed
Raak ik spoorloos van de wijs
De snik is in haar krop gesmoord

Je knipt de spaarlamp uit
Je bent al elders
Op het parfum na
Iets tussen Chanel en okselzweet

Al beken ik
Dat ik het niet juist meer weet