Alle inzendingen, jaar 2006, week 23

Zwart gekronkel van de aarde De toppen en bogen verlicht Gele sluiers brengen ons dicht Bij het vuur van hoogste waarde Het rijk der vlammen is gewekt De reuzen zijn opgetrokken Verhitting heeft zich uitgestrekt Zodat goden zullen mokken De regenboogbrug bezweken En de heilige es verschroeid De Ragnarok was het teken Oude structuren uitgeroeid…

Mijn Oma bezit de bank alleen, sinds mijn Opa er niet meer is hebben haar woorden minder weerklank Opa knikte vaak had niet zo de gave van het woord och Oma had het immers al verwoord hij wist al wat ze zeggen zou keek naar haar en legde soms zijn hand in een gebaar dat zei 'ik ben zo blij met jou' nu praat Oma tegen…

Langzaam verdrink ik in de wereld van geluidloos lawaai ik zie monden bewegen maar beheers niet hun taal hun lachen scheurt de trommelvliezen van mijn ziel ik speur het zwerk naar de oorzaak van pijn, zoek in mijn gerafelde binnenkant langzaam terugkerend naar de wrede stilte van het niet erbij horen de hoofdse schelpen aan…

De kopiëen van jouw voeten staan nog vers in het zand Ze vagen langzaam weg Door de zee, de wind, een hand Ik volg het spoor dat steeds duidelijker begint te worden Tot ik eindig bij nu Er was nog veel te moeten Dromen al op papier De letters stromen weg Door tranen, de dood, nu hier Ik kan niet door zonder het samen eeuwig oud worden…

urenlang tapte schonk liep opende praatte waste zwaaide zij haar scepter niet te verleiden tot het vertrekken van ook maar één spier leidend tot een lach oh mooie barjuffrouw ik wacht en smacht…

De campagne watvooreeneikelbenjij.nl scoort eigenlijk is het idee natuurlijk een hard gelag om ze via Internet aan te spreken op hun gedrag we durven blijkbaar niet meer te praten als iets ons stoort De internetsite is door ruim 1 miljoen mensen bezocht achteraf bleek dat er alleen maar ministers waren ingelogd (DEN HAAG - De overheidscampagne…

geen kip te zien vanavond in de duinen dartelend konijn .............................. * Lapidair is een experiment. Ik wil een calendarium maken met korte gedichten naast mijn Zonneleen. 23.6 duidt de datum aan: week 23, dag 6, dit jaar = vrijdag 9 juni 2006.…

het raam sluit weigerende woorden in de kamer gebaart van verre kachelwarme tijden toen ik nog dwaas liefhad in het luchtblauw van de zomer en dromen voortbracht in jonglerende schemerwijzers niets kon verloren gaan zelfs niet in waterdichte winters waar elke omhelzing de lente bracht in mijn donkerglanzend haar ik zou…

Zeven uur, hoestend uit een nachtclub het bleke strand biedt een schouwspel: de lelie van de ochtend deint op het water, een maan parelt langzaam langs haar roze bladen. Plotsklaps! De bulderende stem van de zon! Een bloedrood geopend oog! Aan de oevers van de grote vijver kruipen slapelozen in hun schelpen. Morgen is er weer…

De last sleept over eb modder en slip bedekte blootgelegde schuur en vuur vonkstenen Onomstreden onheilspellend krassend over de pas gestopte tot flinterdun vloeipapier versleten aangevreten schimmelpanelen Het zand tussen de aangeslagen stukgebeten pijpsteel tanden wrijft langs de ontblote zenuw einden teneinde de herinnering van heel…

ik voel hoe dood verraad pleegt aan mijn botten nog spot ik mijn God in Spaanse zon ik kijk niet om wil slechts vooruit de zomer nog omarmen maar echtheid is geen bijgeluid, kanker sluit het leven in en uit…

geen gemeentewerk is vandaag taboe nooit was de stad zo verzorgd en prachtig weer wordt de burgervader spankrachtig want we zijn dra aan verkiezingen toe na 6 jaar getouwtrek en polemieken laat hij nu plots de asfalteuse pieken…

Er komt geen snelweg langs het Naardermeer, althans, zo zijn de huidige berichten. Men poogt het fileleed wel te verlichten, maar of het helpt betwijfel ik toch zeer. Want elke opgeloste file leidt tot nieuwe files en meer narigheid.…

Start nu maar de machine Laat de motor draaien Volledig vol met benzine Nog even handje zwaaien Daar gaan we weer Voor een dagje toeren Gezwind in het verkeer De wind ’t gezicht beroeren Langs de akkers en de weiden In de schaduw van het bos De chauffeurs die ons benijden Op de wangen een koele blos Stoppen voor het rode licht Dan…

Bloesem Bomen met een koningskroon Weg is de koude winter Donderslag Stormwind strooit bloemblaadjes Een enkele hagelbui Boterbloemen Witte madeliefjes in de berm Stuifmeel in de lucht Zonneschijn Wolken drijven langzaam voort De lente is gekomen Vriendelijkheid Een groet, een hand omhoog Mensen lachen weer…

lijden lag licht te weken tussen dons van zacht vermoeden geen gevoel gaf meer genoegen dan te zwelgen zonder reden ogen zwommen achter glazen geniepig glurend door het vocht dat opgewekt meer tranen trok dan voorspelling kon beramen onderhuidse spelden prikten punten in onschuldig weefsel als een woekerend verzinsel waarin waarheden…

geen ligstoel die mij meer bekoort dan die waarop je zont geen ogen die ik mooier vind dan die waarmee je spint geen blik lokt mij zo fel dan je donker vel nooit vertel ik iemand hoe je mij bedwelmt ooit vertel ik wel de zon van je ogen in dat vel.…

In de schaduw van jouw woorden in de schaduw van je blik begeef ik me op de eenzame weg, waarop wij ontspoorden Sprakeloze leegte een verlaten gebied is de bron van mijn verdriet Een wanhoopskreet weerklinkt wanneer ik besef, wanneer ik zie jouw liefde voor mij was niet meer dan een trieste illusie…

ik ken het kind lange haren lange rok ingekeerde blik achter blinde ogen vergaart ze dovend licht…

woorden krulden sloegen vlammen uit het vuur dat nu ontstoken was zinnen vulden zich met warmte die roze uit het rood geopend had liefde smoorde niet maar smeulde en ontkiemde in het wakkeren van de wind vonken sloegen over joegen laaiend hete dromen door het lijf komen kreunde blijf gesmolten in emoties dreef genot…

Geluk, te lang gehoopt, wendt steeds in leed. Toen wij ’t eerst landmerk: Cintra’s heuvels zagen, Werd Heitor ook naar ’t achterdek gedragen En gleed in zee van onder ’t rood-groen kleed. Toen kwam, dwars door de kim, de blauwe Taag en De bruine heuvlen weken, hemelsbreed: Of ’t vaderland zijn armen opendeed, Ons weergekeerden aan zijn hart…

Dansend op een zilveren draad Flierefluitend buitelen zij ongeremd Bewogen regels op vrije akkoorden Speelse woorden doch niet erkend Dan verstomt het vrolijke festijn Onbegrepen dit vrije woord als geheel Streng worden zij tot de orde gemaand Gedanst gefloten mag er zoals betaamt Somber onbegrepen ploffen zij in het gras Geordend…

bijbelvaste lieden bewezen de paddestoel is niet te lezen in het Goddelijk Scheppingsverhaal en wat Hij niet noemt heeft geen recht van bestaan heksenkring is dus de naam de zwam zit in de verdomhoek door dit Heilige Boek in Stonehenge verzorgen ook ondergrondse zwamvlokken centraal aangestuurd door kokers boven de grond zulke onbijbelse…

Trek niet in twijfel dat rede, dat rede, dat rede, dat rede. Een vlieg loopt van de rand naar het midden van het tafelblad en weer terug, volgt enkele centimeters van de zijde, steekt de leegheid van het vaalwit weer in, probeert opnieuw wat ik niet weet en vliegt dan op. --------------------------------- uit: 'Tramontane', 1996.…

kijk naar mijn handen en zie hoe de nacht zich verzamelt in’t woordgestamel van de wind naamloos gegil op warme monden zo zwierven wij samen vreemd vingers jaagden stormen naar zich toe en werden in sneeuw begraven kijk naar mijn handen en zie wie ik ben in de voetstappen van beenloos bewegen…

Olé kijken met voeten van de grond op tafel naast de bitterballen en chips de flessenhals automatisch aan de mond spanning ten top Oranje verliest de bal boe.. het was een tackle, doen wij nóóit neem nog maar een slokkie allemaal de scheids rent zich helemaal horendol stierengevechten vallen hierbij in het niet hij fluit een corner.. slokkie…

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit…

ik zie hoe in je mond de stenen rollen en de woorden dollen in bezwering van de zee ik golf in gedachten mee aan iedere hand een kind gevangen in je ogen taal geeft slechts in blikken mededogen want liefde waait als wind je hebt de rots omvat en weet de generaties te traceren, voelt geluk en pijn ziet in het spel van kinderen…

afgelopen avond, na tienen heb ik de vuilniszak buiten gezet in de wetenschap dat ik de volgende week weer met dezelfde rotzooi zit opgescheept…

gefluister, geschuifel, gedruis een knecht die zijn wapenloop kuist het wachtwoord klinkt vals en onjuist zodat de wacht zijn hellebaard kruist de rabauw rekent zich bij de gilde waar ook een wetraadslid heen wilde maar wiens machtswellust zich snel stilde zodra men een buskruitvat tilde de snedige sabel ter hand en stoelen en banken aan…