Alle inzendingen, jaar 2006, week 27

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

Deze hond geeft een poot en eet uit je hand Hij gaat veel liever naar een dierenveiling Dan te klooien met enquêtes en een opiniepeiling En met name deze hond komt helemaal uit Shetland Want deze hond zijn pootjes zijn nog niet vies Godzijdank heet deze hond Murdock en geen Maurice…. (De 11-jarige Murdock is gisteren in Eemnes uitgeroepen…

de buren aan de overkant schuiven hun ijzeren gordijn open ze wijzen naar de zolder ik hoor de gedempte snik sta op een drempel van arduin de poort zit klem het scharnier kraakt onder schilfers van roest een koevoet klauwt in een kier even spaar ik mijn adem klim dan langs een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen…

Oh gij grote warmte verwarm mijn koude ziel laat mij sidderen in uw stralen geef mij warmte en voel mijn lust Oh gij grote donkerte val als een deken over mij heen bescherm mij tegen het kwade en wees mijn waker als ik rust Oh gij grote wereld laat mij een worden met uw natuur maak dat ik voor altijd leven zal en mijn hart zal schijnen…

nog trekken poten sporen knippen scharen toekomst door stilstand is voor even eten want de bek zit altijd voor achteruitgaand is zijn leven dan floreert het eigen lijf het vreet zich langzaam door de tijd die ons ooit is gegeven maar nu ben ik aan zet heb die bek snel omgezet ik blijf staan zo gaan we moeizaam van elkaar vandaan…

het was stil vannacht te samen met hem er hing een sfeer van veelzeggend niets alsof leegte verzacht wat was er nog meer dan wachten op de horizon voor hem op zijn weg naar de laatste eer starend en zwijgend in onzichtbaar vertrouwen gaat hij zijn laatste gang hoe ervaart hij zijn rouwen waarom is hij niet bang…

je bent zo sprankelend lach en ogen staan getekend in mijn hart hun afdruk onvergankelijk ik voelde je magie in het raken van je handen je rode lippen lieten warme kussen teder landen je liefde is mystiek raadselt steeds mijn leven alleen jij kreeg mij los aan jou heb ik mijn ziel en zaligheid gegeven…

ondanks mijn leeftijd begreep ik dat je moest gaan zie nog je tranen vallen op koffers ooit gevuld met geluk de deur die dichtsloeg met een klap die ik nooit meer te bovenkwam…

Annie heeft een nieuwe jurk gekocht rond haar borsten veel te strak ze loopt wat houterig van ongemak had liever toch een korte rok gekocht doch 'had' was echt niet meer ter sprake moet het hier en daar mee doen 'je bent zo plat als wat' zegt Koen 'laat je moeder het wat open haken' zijn schoonmoe wil alleen maar breien met vier pennen…

holst van de nacht in het droge gras langs de rivier achter manshoog riet niemand die het ziet bij zonneblaker blauwe letters de zomertijd klein gezet arial black lekker vet een vreemdeling zeker op de fiets misschien verloor spraak gehoor een moederland via zijn apparaat bij halve maan…

Ik kan er niet genoeg van krijgen: de geur van de linde, het rood van de papavers, het groen van de velden, het rijpen van oogst... Alles is teken van een groot geheim, iets achter en over de dingen dat telkens weer juichen doet en dieper zoeken naar de bron en de bestemming; dat doet vergeven en hunkeren, dromen en beminnen; dat leven doet…

Alles tegelijk De lente vond ik er in zachte geuren in witte bloesems in de wind De herfst bracht vallend blad in houten kleuren met sterke adem van een kruidenbad De winter was er in de kale bomen alleen de koude werd electrisch binnenshuis gevoed De zomer zong haar warme krekelliedjes de kikkers zeiden 's avonds alles na de tjitjaks…

Oh, zegt zij quasi verwonderd Dus je hebt mij bedonderd Ach, ik wist het al lang Met jou word ik geen honderd En als zij zich verslagen afwendt Ver van mij gaat staan Zie ik haar tedere schouders schokken Van haar kin drupt een traan Maar als ik haar aanraak Trek zij zich terug, als is zij bang Dat moment heeft mij nooit verlaten Het…

wereld lachte naar je voeten tenen krulden na applaus hatend klapten ze hun handen vergaten zelfs hun dank voor jou kwetsend schudden ze hun hoofden fluitend jouwden ze je uit je wilde ze meer warmte geven maar ze schreeuwden je de kou ogen blikten slechts jaloers zijn woorden haakten in je hart pijn die je toen voelde leek alsof de…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee. nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar…

ik zie je kind op kind de lange genenrij waarin jij eindelijk bestemming vindt nog zorgen handen voor generatieslang verbanden maar eigen zijn is weer je lach die krult naar foto's uit heden en een lang verleden je eerste vloeiend spreken zonder woorden en ogen die nog hemelen pas uit de warme schoot in jouw uitverkoren is…

Je ogen kijken al verder Dan wij kunnen zien Je kijkt nu naar mij met je handen Loslaten kan je nog niet Ik heb je nog vast Moet ik je loslaten Jij twijfelt al, ik nu ook Moet ik je vasthouden Je hand is nog warm Wil je geest je lichaam nog Kies jij maar, het is altijd goed Ik zit hier wel rustig te wachten In jouw zwijgen is…

Geen dragender, doodlijker wonde dan het knagend en slepend besef van een schuld, een erflijke zonde, bedreven voordat wij bestonden en waarmee ook het vlees is besmet. laat het lichaam allengs weer herrijzen in zijn trotse oorspronklijke staat laat de zon ook de huid weer genezen van de angst die de leden doorvaart als het lijf,…

in het gewichtige van dit moment dwalen wij in duister licht zeggen gaat niet onze blikken erkennen de ontkenning eer de mond het aanbiedt dat wat wij niet willen weten maar aldoor is dag en nacht zijn we er door bezeten…

In de ban van 't veel te kleine kistje omarmd door 'n witte bloemenzee vermengd met tranen over het lot van 'n ziel die ons veel te vroeg ontnomen werd rest mij niets dan kippenvel…

's morgens in alle vroegte om tien voor vijf zingen alle vogels de longen uit hun lijf 'n prachtig concert zonder begin of end in alle toonhoogtes zelfs zonder dirigent hebben ze gezamenlijk het hoogste woord totdat de stad ontwaakt en niemand ze meer hoort…

een naald scherp van aard vindt mijn huid; ruig behaard en teer van vel dat klein steekwapen glijdt dus geruisloos naar binnen, ongevraagd, dat wel een rode bel lijkt geblazen het duurt nog geen tel of in colonne stromen tallozen naar buiten en zijn niet te tellen het is duidelijk ze willen muiten met een pleister als wapen…

me skilt ende bertrouw siet ghie mie anne dun ernst maoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe unne ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere die klostertuune onrinkt oewe siele alwaere ut oe self ut is er so stille…

Al lijdt een allochtoon aan tal van kwalen Hij krijgt wel minder kanker dan de rest, Maar vreemd genoeg doet hij toch niet zijn best Die achterstand in ons land in te halen. Dus weer blijkt waar wat Wilders heeft beweerd: Dat men hier onvoldoende integreert.…

Omgangstaal soldatentaal diplomatentaal dieventaal schuttingtaal digitaal geheimtaal dode taal brutaal bouwvakkerstaal mannentaal VROUWENPRAAT…

Zover als mijn oog reikt, zover komt mijn hand niet, maar ondanks dat ik je niet zie, bereikt mijn hart je overal!…

Nachten rijgen zich aaneen worden uren, minuten in voorbij gaan seconden tellen zich heen, één voor één de slaap is ten einde gegaan Nachten waarin dromen niet bestaan gedachten vol en soms verdrietig zijn weer een nacht die is heen gegaan waarin geen rust mocht zijn Nachten lang wakend lijden waarin vreemde hersenspinsels ontstaan die…

zij sluit de ogen hoopt hem te zien een rendez-vous in morfeus armen waaruit zij weerom alleen ontwaakt…

In het ochtendlicht breek ik de droom om met jou te delen ik droom nooit zeg jij en zucht kleurige resten drijven weg in flarden ochtendgloren de dag ontvouwt zich langzaam lost de illusie op in het blauw de trappen die ik beklom tot zolderkamers vensters waaruit ik keek zo ver eindeloze einders wenkten mij ik droom nooit zeg jij…

bloei ik in rijzende halmen als niets ontbreekt waar zon en water mij overgieten met stralen bloei ik bij jou als mens als jij mij roept en ik in jou mag verdwalen…