Alle inzendingen, jaar 2007, week 16

De merel met zijn jazzy voice verleidt hen in de tuin, door zijn gewaagde klanken. Als een ware Norah Jones, als vogeltravestiet zingt hij zwoel en verleidelijk, in zwart en geel gekleed, zonder begeleiding van piano en gitaar. Yes! A Capella en zo zwoel... Zijn podium is de kastanjeboom, die bol staat van duizenden omgekeerde champagneglazen…

Als ik een ogenblik met mijn ogen blik ik blik met mijn ogen dan kijk in een ogenblik heel even een fractie een tik een knippering een flikkering een regelrechte schittering in jouw ogen, slechts een ogenblik. Dan slaat de verstarring weer toe en lijkt het ogenblik een fractie van vroeger maar in datzelfde moment besef ik…

Is dit nu werkelijk liefde Of is het een valse start Als zout in de open wond Van mijn gekwetste hart Is dit niet echt gemeend Of kan ik je vertrouwen Vertel me nu wat je voelt Kan ik wel op je bouwen Ik wil nooit meer hopen Op iets dat niets zal zijn Kan het ook niet meer aan Die verdomde liefdespijn Rusteloos mijn gedachten Verlang…

Let maar eens op zegt hij. Hier vliegen de vogels veel langzamer hebben veel minder haast. Waarom zouden ze ook, er is genoeg te halen hier kunnen ze de boel overzien. Bij jullie, bij jullie trekken ze altijd een spurtje zijn ze altijd bang te laat te komen, net als jullie. Ik ben toch echt niet van plan er een stopwatch bij te halen zeg…

aardbeien om te stelen lopen rood op van het wachten om geplukt te worden…

Telkens weer licht temidden van zorgen, telkens toch weer een nieuwe morgen; hoe machtig dit leven, ons zomaar gegeven, voor even.…

De dagen zijn te kort om van te leven de dagen zijn te kort om van te geven. Dagenlang denk je eraan wat te doen met dit bestaan maar denken is zonde van de tijd want je bent het leven zo maar kwijt. Leven is een gave genieten is een "must" Leven is zo heerlijk het moet voelen als een lust. De zekerheid van sterven is een ieder wel…

Ik wil geen zozocamera compleet met ziezomuziekspeler rot maar snel op oh zozoheler uit ziezozomersankara Ik mot geen ziezo-p-d-a en ook geen zozo-u-p-s die gij zo zonder scrupules gratis uitdeelt aan minima Gaat hene met uw ziezoles dat al een ieder zozo heeft u mag die ziezozakzooi houden ga er maar vliegtuigjes van vouwen ik wil…

hij is er al weer mijn oranje tipje wat jammer toch voor de vrouwtjes ook getipt op de voorvleugels maar dan in ‘t zwart dames niet getreurd in naam zijn jullie meegekleurd trouwens wat zal het hinderen eenmaal gestart bij al dat vrije vlinderen…

Hij pakt zijn oude handen vast. Een rimpel naar de dood. Nooit meer wordt hij groot. Nooit meer wacht zij om de hoek. Ieder woord raakt zoek. Alles was, is waar gebleven? Wend De steven nu voorgoed en paai de gondelier. Drink wijnen. Slurp het gistend bier. Stil de honger in de maag. Want Op de kaaien liggen rood, de taaie haken van de dood.…

Voor je neus ligt de horizon Een stille, rustige vlakte, eindeloze natuur Een paradijs, ik wou dat ik daar naar toe kon Zo rustgevend, stil, mooi en puur Als de horizon voor je ligt te lonken Dan vergeet je alles om je heen De sleur, de stress, de eenzaamheid verdronken De schoonheid van de natuur verscheen Het is een droom die als je wakker…

Als ik naar mijn dansles ga waar ik sinds kort op zit dan lijkt het of ik dans op een plaat bisonkit. Mijn voeten die verkrampen mijn knieën worden stijf. dat trekt zo naar mijn nekkie door mij hele lijf. Maar als ik in de pauze wat biertjes heb gehad dan moet je komen kijken dan zie je nog eens wat.…

zag je staan al jong geknoest éénzijdig zijn de takken uitgelopen ze bogen voor de wind die heersend waakte over jonge loten je wortelde zo diep na winterslang te wachten loopt in eerste lente dan verrassend uit jouw prille groen heeft niets van doen met al die oude krachten zij volgt het licht in vrijheid door ontplooien sluit…

de halve maan kuste de rokken van het wolkenfront ik keek in de nacht voorbij verdwenen buren schijnwerkelijkheid ik hield mijn adem in 1-hoog had even gelijk een ster verschoot…

hij hult zich in de deken van haar volledig afwezig zijn zwijgend als een monnik die gebukt zijn geloften ondergaat en devoot in stilte lijdt in de seconden vindt hij niets slechts een opeenhoping van getel naar het einde aan zijn afzondering wacht hem de louterende hunkering een jeuk die niet te bekrabben valt eens weer in haar armen…

Wanneer de droom van de jongen angstvallig zijn idealen koesterend sterft Maakt de illusie plaats voor het geloof in zichzelf Berusting in het leven zoals het is brengt kracht En wijsheid is de motor voor hem alleen die moed heeft…

Leep word ik langzaam door hem leeggezogen, ik kan slechts naar de dagen snakken dat hij mij nog niet zo wreed te pakken had, hij vloert mij vlijtig zonder mededogen. Ik strompel voort, amechtig, zwak en bleek. Vervloekt, vermaledijde hypo-teek !…

vallen vanuit hun oorsprong alles behalve toevallig samen met die van de mensheid lopen over van diepe inzichten omtrent de ware aard van beestjes tot knorrepotten zie de uitkomst van steekproef één die met de meest geknede doorsneepoëet herkenbaar aan paranoia acuut ontstaan tijdens samenzwering van tal van vrouwen langs wegen in woestijnen…

Je duizelt door de straten in de rook van een verdrongen vuur ... en ik zweef door de straten met een duizelend verlangen Morgen begrijpen wij de vlucht en kijken wij kroelend uit over de zee…

Onrustig brandende dromen als spits lekkende vlammetjes, likken aan zijn bezwete lijf. Onrustig werpt hij zich van zij naar zij op zij, mompelt steeds de naam van een verloren liefde. Troostend slaat zij haar zachte armen om hem heen, fluistert tere woordjes, maar hij wijkt, ontwijkt onbewust en onophoudelijk de lieve rondingen van…

marcherend door diepholle wegen onder taluds, dwarsend door 't veld, koester ik daar, windvrij gelegen, stilte en rust die vredig welt in gedachten zie ik Franse troepen galopperend uit de horizon er wordt geschreeuwd, getierd, geroepen hun wapens glinsteren in de zon de heuvels zetten hoge ruggen hun cavalerie stormt met geweld kanonvuur…

steeds meer spannende records na de warmste zomer en de zachtste winter nu het warmste voorjaar heerlijk toch zomer in april de terrassen zitten gezellig vol dat is goed voor de horeca strand wordt tenminste gebruikt is anders toch maar nutteloos zand alleen de zee is nog te koud daar moeten ze nou iets aan doen gewoon wat meer kerncentrales…

Als ik denk dat ik jullie kwijt ben dan neem ik een kijkje in mijn hart want daarin leven jullie voort en heb ik voor ieder een plekje apart Daarnaast zijn er de foto-albums waarin jullie gezichten tot leven komen en ook zijn er de nachten waarin jullie verschijnen in m'n dromen En dan weet ik weer heel zeker ik ben jullie helemaal niet…

dit huis verdraagt geen felle lichten en ook niets wat het trillen doet alleen het reciteren van gedichten en zachte zuchten doen het goed het geruisloos verschijnen en verdwijnen van zonnevlekken op de plankenvloer het kalme waaien van gordijnen en ver verwijderd duivengekoer en de weerspiegeling van kaarsen in de ruit wanneer de nacht…

als ze weg zijn heb ik de ruimte zegt ze als ze weg zijn heb ik de stilte zegt ze zacht als ze weg zijn zal de stilte de ruimte vullen zegt ze wijs…

Sterven is niet erg Maar creperen liever niet Janken vrolijk toegestaan Zielig doen dat weer niet Er zijn zo velen die voor gaan Naar een duister en ongekend gebied Tijd is dan ook zo betrekkelijk Zodat men elkaar nooit mist, noch ziet Het kan ook een troost zijn als men de ogen sluit En men ontspannen de zucht slaakt ik ga er even tussen…

Het nieuwe-lentepretje is goed aangekomen Jetje haar portretje is thans veel minder grijs she became a big scream van meisjesdromen gladgestreken doch afgekoeld onder zakjes ijs deed zij mee aan een hilarische make-over eenentachtig draaide zij eenvoudigerwijs om om prijs mee te dingen voor een sappige lover haar pigmentloos kapsel werd lichtoliedom…

Zomer in de bol zo rond is de zon als ik koprol in het gras…

de tijd die nog moet komen lijkt achter mij te liggen wellicht dat doelloos reizen mijn eindbestemming is hoe werkelijk zijn mijn dromen hoe schijnbaar mijn ontwaken ik voel mij de fantast die windmolens zo mist…

vandaag is helemaal blauw het blauwe blue blauw stil blauw voorafgegaan de lucht op deze lentedag weerkaatst in kabbelend water een mengeling grauw en wit en het blauwe blue blauw nestelt in veren van de kirrende stadsduif op zoek naar een droompaleis niet verdronken of vervlogen maar vederlicht dichtbij…