Alle inzendingen, jaar 2007, week 3

de muze laat zich zelden dwingen inspiratie komt en gaat wispelturig als verliefdheid het overkomt je vroeg of laat ga je het ietwat forceren dan zit je dikwijls fout verzen moeten je verwarmen het verplichte laat ons koud daarom mogen alle dagen van mij gedichtendagen zijn en wil het vrije vers niet vlotten dan dicht ik gewoon in rijm…

er heerst totale stilte in de straat de stoepen blinken door 't veelvuldig vegen hier zijn fatsoen en welvaart neergezegen de huizen staan erbij in vol ornaat een straatje weltevree en welgelegen bewoners ogen netjes en kordaat oneffenheden worden wijs verzwegen het perk is in een aangeharkte staat wat struikjes dragen fleurig bloem en blad…

ja het doet ertoe wat komt en blijft hangen als avondlicht de lange aftiteling van een gedicht het naspel waarin je verschijnt en langzaam weer verdwijnt het eind van de dag de echo van het licht een laatste oogopslag…

als de mens weer zijn god zou scheppen zo hier en nu in deze wereld en deze tijd dan zou hij vragen wat hebben wij nu nodig menselijk hersengeknars zou tranen deppen hij zou geen god met achterkamers wensen geen god die juichend sprak over politiek en niet zo’n god die Arabieren krijgshaftig verliet niet een die Afrikanen verdroogd liet sterven…

Geen kat was als jij en ergens ben ik blij dat ik geen andere heb gekend, verwend als ik was met jou ... 'Miauw' verschijnt bijna automatisch op papier. Vooruit, terwijl ik wat moeilijk knipper tegen het licht als iemand die wat heeft, weten alleen wij twee: jij hebt slechts geleefd voor dit, jouw en mijn gedicht.…

soms lopen de ogen over van wat het hart verzwijgt neem nu een grote liefde een van twee verdwijnt wordt ziek, gaat dood de ander breekt, vraagt waarom ik, waarom jij kan het maar niet vatten alsof de bekende stem er opeens weer is een gestalte in de deur soms blijft wat samen is gedaan en groeit als na een…

deze kant op, zeg jij en ik volg je lijf in liefde voor later en slierten vol licht voortdurend openen handen en ik vind je adem voel je huid weet het antwoord meer dan zwijgend zonder zwaarte ook als de dag herbegint volg me, zeg ik en je streelt mijn ziel het dichtstbijzijnd…

Waarom rood de kleur der liefde rood verbiedt zoveel gevaar stop als randje van verbod geel…. zonnig vrolijk kleur geel! en je mag het spel nog spelen.…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

Licht breekt op het rijpbedekte netvlies van de ochtend, de nacht versplintert en blindelings val ik in de scherven. Als geronnen bloed hangt mijn schreeuw boven de stilte, ik huiver en kruip terug, de warme diepte in.…

gezicht op hattem koeien staan te mijmeren boven hun spiegelbeeld versierd met waterlelies hattem ligt daarginds dromend in de zomerstilte als in voerman’s tijd de klokkenspelklanken kon hij niet schilderen zwolle was nog ver weg gelukkig maar…

ik zie peuters achter tralies het is slechts de dependance van kinderopvang 'jong dynamisch' maar goddank de schijn bedriegt ook al ogen ze wat bang hier heeft niemand levenslang…

Het parcours was nat het regende lichtjes, ik stierde op een zwarte schim zichtbaar in verloren lichtjes. M'n benen stappen argeloos door voeten benen droogjes mee water streelt m'n hoofd 't gutst in het riool. Zo'n zee van rust.…

De voeten stevig op de grond wacht zij gebogen de billen gespannen in het oranje broekje heen en weer wiegend. Tegen 200 de bal geretourneerd het rokje opslaand. De benen schuift ze alreeds uiteen over het gravel eindeloos een gave driehoek vormend. Ze rept zich naar de andere zijde helaas tevergeefs het game verloren. Op en neer deinend…

Vele Hollanders zijn heel erg gebelgd door 't vignet om in Belgie te rijden en roepen op om dit land te vermijden. Verbazend hoe men in zijn woede zwelgt. Ook tegen is Vlaamse kabouter Plop. Die vreest door dat vignet een reuzestrop!…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

één moment verstild in tijd tel ik wensen spaar ik dromen één moment waarin het lijkt dat hart en ziel samenkomen in één sentiment... het gevoel dat je veilig bent…

Het zal nog steeds wonderlijk zijn daar in die straat geleund tegen de kale muur en de garagedeur Je jas je lichaamswarmte waar jij armen om mij heen- sloeg bij regen en je hand mij ook verder wist te vinden Ons leven is nog steeds De duisternis van toen: klaarkomen in een hoek Lust werd Daar liefde Het zal nog steeds…

Misdadigers moeten naar het gevang, veilig opgesloten, krijgen aandacht. Onderling wel regels, snel weggebracht, want kinderverkrachters zijn hier bang. Opgesloten, verkracht en toen vermoord. 12 jaar, niemand heeft haar angstschreeuw gehoord.…

Als ik de zon zie schijnen door mijn tralies heen en ik denk dan aan God daarbij dan ben ik niet alleen. We zijn dan met zij tweeën heel dicht bij elkaar dat is voor mij dan mijn manier waar op ik God ervaar. Al is hij dan niet zichtbaar hem voelen doe ik wel hier in deze eenzaamheid van mijn kille cel.…

de grens van waan metselt dagen in beelden van uitstel om jou te zijn en te zien hoe het begon waar geboorte zich opdrong met bloed in de hand ook wind kan wuiven wanneer ik word niemand kan voelen niet voelen niemand in bloed lijn…

aarzelend toont de winter zijn ware gezicht schept hij een dun laagje waterijs tussen kleumende eenden in de sloot helder licht glijdt over het ochtendrijp verzilvert gras en grond ik hoop dat het eindelijk winter wordt met een witte, stille wereld mijn kinderblik verrast, verblijdt…

De Russische revolutie in de kunst kleurde een vierkant Zwart Nog jong - Avant-garde - maakte ik er kennis mee Heel apart Ik zag het van dichtbij na een val We hadden thuis zwart-witte tegels in de hal…

Zie daar: jij. Voor de spiegel van je ik kijk je naar jezelf. Jij bestaat, dus je denkt er het jouwe van. Je draait je om. Nu besta ik ook voor jou. Je spiegelt je aan mij. Je zegt minzaam ‘Dag’ en loopt langs me heen of ik niet besta, een spiegel ben, die jou elke morgen voor de vorm gelijk geeft wanneer je denkt dat je mooi en niet…

Hij wiegt zonder te rusten terwijl zijn vingers draaien om wat mij niets lijkt ik ga naast hem zitten observerend stil tot ik de drang om mee te gaan in zijn beweging niet meer kan weerstaan maar wanneer hij zegt hou op zo raak ik de draad kwijt gek stop ik verward…

de elfen die je me toereikt werken niet voor mij je krijgt ze dood terug ik zie de ijle treurnis de gebroken dans rondom mij en je reeds verloren keuze tussen de elfen en mij…

De mens is van nature goed Het leven is als eb en vloed Strijd heeft niet altijd te maken met bloed Mijn grootste vijand is mijn gemoed Het wijze geweten Door omstandigheden aangevreten Als een golf op de klip gesmeten Fluistert zachtjes dat ik beter hoor te weten Lange tijd in dienst van een ander Hoe ouder des te meer ik verander Stommiteiten…

jawel, we zien ze nu al jaren vliegen sprak zeer ontstemd het Haagse CDA dat kan toch zo niet doorgaan, denk eens na wat doen zij meer dan stelen en bedriegen hun luid gekwetter is toch al te dol ze luieren, ze eten en ze vechten ze fokken maar, bedreigen onze spechten het luchtruim in Den Haag raakt overvol verwijder a.u.b. dit groen gespuis…

op hoge hakken en strakke borsten kwam je mijn gedicht binnen de loop van mijn vers veranderde mijn zintuigen in balsem van fluweel woorden veranderden tussen mijn lippen je had grootse plannen maar ik werd wakker in hijgdruppels…

In mijn hersens- feest, ik loop op dons Ik ben een vrije dichter, ruim van geest Evenveel engel, als demonisch beest Ondanks de grote liefde tussen ons Ben ik alleen in fijngevoeligheid Zo eenzaam als een huismus op een tak Sinds vader ging en niet meer tot mij sprak Snak ik naar warmte en genegenheid De sabelslagen van mijn moeders tong…