Alle inzendingen, jaar 2007, week 33

het loden leger draagt de dood op handen hamert de dood in het tedere hart in de vlijmscherpe, vlamrode zee van bloed wordt de mond tot stilte gekerfd woorden breken doof en zonder tranen staart ze in blinde duisternis nooit meer zal ze op zichzelf lijken het licht in haar ogen gedoofd…

De achtervolging blijft plagen, Elke vluchtpoging is tevergeefs Onmacht tot afschakelen, Destructief voor de dikste muur Onrust knaagt zijn weg, Sluipende onzekerheid Angst regeert … Angst voor teleurstelling, Falen, mislukking Angst voor verlies van eigenwaarde, Afkeuring, schaamte Angst voor leegte, Eenzaamheid, verdriet…

Live is a cabaret zelfs buiten jouw theater show en glitter plastic en glamour een ware maskerade tot slot de finale een salto mortale…

Mozart in the air een en al lichtvoetigheid kijk eens hoe hij swingt…

De stoeptegels dansen onder mijn voeten, Groot gevaar! Ik wil verder, Harder, Maar de stoeptegels trekken omlaag. Geen weg verder, Geen weg terug. Ik word naar beneden geslokt, Naar het diepe duister, Geen uitgang, Geen ingang meer nadat de tegels zich sluiten. Een triest gevoel, Een diep verlangen. Naar die mooie dingen van buiten. Nu…

De nieuwe buurman staat gekleed tot z'n middel in de vijver, orakelt maakt 'n vuist tegen de westenwind die het wateroppervlak kreukelt Hij strijkt met 'n lat 't water glad zegt dat z'n vissen door de deining niet naar buiten kunnen kijken Wanen vrezend deel ik z'n mening Wat doet U voor werk, vraag ik Ik ben gepensioneerde dorpsgek ik…

Elke keer maar weer en weer breken ze mijn hart keer op keer ik voelde me even goed maar nu niet meer het is steeds hetzelfde verhaal keer op keer als het zo moet hoef ik echt geen liefde meer steeds weer die pijn keer op keer is gewoon niet leuk meer het doet gewoon te veel zeer die pijn en dat verdriet keer op keer het is echt niet leuk…

Mijn dochter een meisje je bent nooit geboren had je zo graag gehad liefgehad vertellen over `t leven en jij mij eerst een staartje in je haar of ik zou `t leren vlechten later vertellen over liefde jongens hoe ze zijn jongens keuren samen hoe ze zijn of moeten worden want je zou mijn dochter zijn.…

Onbewogen voortbewogen, Niet omgekeken, Doch vooruit gestreden. Vleselijke lusten, bedreigend, der emotie, Verterend op het gebrek van devotie Genageld en getergd, Zwaklevend voortborduren, Op het borrelend beekje, dat de tijd laat stromen. Gewichtig in het begin, Eisend in het midden Bezinnend aan het einde. Voorgestuwd, Maar…

De eerste liefde draagt vleugels van wit papier onbeschrijflijk teer…

eerst in jezelf tot tien tellen bij moeilijke vragen waar je van uit je slof dreigt te schieten en dan onbeschaamd tien zeggen mooi die roos uit vlaanderen niet voor een gat te vangen deed dat in slikken of spuiten toen men haar uit het niets vroeg met hoeveel mannen zij het wel niet had gedaan daarbij zij gesteld dat zij alvorens een…

Hoop doet pijn. Geloven in iets wat niet waar kan zijn. Hoop is vals. En ik wist dat ik gelijk had. Nee, een glimlach hoeft niet. De zon komt niet meer op. Ik weet ook dat je het niet meer hield, dus gaf je maar gewoon op. Hoop is een illusie. Het maakt alleen maar dingen kapot. Het is een transfusie van de sleutel naar het verkeerde…

hij legt schoenen neer als een minnaar uit verboden nachten dweept met naaldhakjes en de perfecte snit van lingerie hij likt en ik ril om verwondering, om onschuld die verdwaalt in ogen het genieten van alles dat lijfelijk past alsof het zwarte leder hem uitdagend roept, bijtgraag en nooit genoeg wanneer hij feest viert…

voor mireille verwachtingsvol uitkijken naar jullie roze baby meisje, jongen, hoofdzaak is gezond!…

blik niet terug op de lente één dood te vroeg op haar dorpel en het glinsterend dauwvocht op mijn wimpers vloeit weer in mijn oog terug als ik de woorden tel, de stomme woorden uur na uur, minuut na minuut in ’t ritme van seconden tijd verjaag ze niet, ‘t herinneren blijft ondanks jaarringen spijt zelfs wanneer elke boom die in ons groeit…

wij barsten niet in glazenland maar klinken vriendelijk gedragen op de vingers van één hand ze stelen ons ja volgens etiquette maar langevingeren te snel en graag naar bitterballen en kroketten dan is het glas verleden tijd en vraagt de maag om liefde die wordt bijgetankt en dan nog beter glijdt maar in het afdruiprek steken…

Niet schuldig. Wel boos Terneergeslagen Geschoven schuld In mijn schoenen Hij knokte. Verloor Geheel onterecht Zij wanen zich Kampioenen Hij vraagt zich slechts af: 'Zullen zij echt sterven met een waar, echt schoon geweten'? Waardigheid zal ik Echt nooít verliezen Tegengesteld aan hen De proleten…

dit heftig woord spreekt de Pythia, vrouw van kennis, geduldig, 'Luister, jij sterveling, jij, mens van vlees en bloed, luister naar deze woorden: de eeuwigheid fluistert jouw en mijn goden alle geheimen in, van ooit en heden, de eeuwigheid heerst' ik schrik en ik zwijg, bedek mijn hoofd met sneeuwwitte banden, ik maak me nu nog kleiner…

Of onze doping-Deen de zaak bedroog staat te bezien. Wát critici ook zeiden. Hij mag dus best een wielerronde rijden ondanks het feit dat hij de Tour uitvloog. Maar dan dat kijkersvolk! Hoe onsportief! Ze reageerden allen positief!…

zonnemorgen zonder zorgen sans souci oui oui oui zon der zorgen opgeborgen opgegeten in bloemenregen ha ha ha alles is mooi alles in lentetooi blij als een kind, door allen bemind o wat fijn in het hier en nu te zijn…

zo had ik het bijlange nog niet gezegd, jij mijn bij ik jouw bloem en dat het steken mag recht waar het al zolang jeukt jou tot het einde te verplegen in het malse lentegras de vlinders niet meer volgen op hun dartelwolken vluchten maar zoet en zacht gevooisd de lippen op elkander drukken vergeten adem halen toch en dan opveren in ons…

Ik ben al in de Oorlog gestorven, zestig jaar geleden in vredestijd. Mijn premature dood heb ik georven vanuit de kampen in de Nazi-tijd. Mijn vader zweeg over zijn oorlogsleed; heeft het eindoordeel aan mij gelaten. Maar er is zoveel dat ik niet weet, want ik hoor enkel dode soldaten. Wat is het verschil tussen lafheid, angst of verzet…

Je armen om me heen Ik denk laat me los Maar voel me tegelijkertijd zo verloren Ik kan niks meer We zitten daar maar Geen idee van tijd Wat we wel weten is.. Dat we elkaar nooit meer loslaten Voor eeuwig bij elkaar We hebben misschien twee harten Maar ze kloppen als één!…

Bekend en berucht als tocht der tochten, geliefd bij achteloze onervaren amateurs, berucht bij de ware profs op de fiets, stampend, dreunend, hijgend, verder niets. Meer dan 250 kilometer op de pedalen, heuvel op en heuvel af, eten, drinken, water halen, geen tijd om te recupereren, of geen kracht om te demarreren. De ene naar de andere kuitenbijter…

Het dichten is voor mij een grote zegen. Ik start weer met een blanco vel A-vier en klim vast in de pen met veel plezier! - Maar 't zit me deze keer een beetje tegen, Ik blijf maar bezig - nu al drie kwartier - met woorden op een goudschaal af te wegen. Helaas blijft inspiratie achterwege: al peins ik mij ook suf, het geeft geen zier! …

De lach die warmte schiep voer langzaam door, wervelend met trotse snelheid. Mensen zagen, ervoeren, behaaglijk op't terras, haar passionele stappen warmden de straat. Oprecht was de stemming, Warmte straalde van uit haar heupen, wiegend met haar achterwerk. Oprecht was het, zo was het echt..…

Het pad dat je neemt is het pad dat je kiest, de dag dat je aarzelt is de dag dat je verliest.…

Kijk me aan Zie je me ? Kijk tot in m'n ziel Je zult zien... Hoe mooi Hoe lief Hoe opwindend Mijn lief is Je zult jezelf zien In mijn ogen En in mijn ziel Ik heb je zo lief !…

ik voel je adem tintelend op mijn huid ik hoor je stem huiverend in mijn oor ik proef je zilt in mijn mond ik ruik je geur krachtig in dit vreemde bed ik zie je opwinding stralend, bezitterig en ik lach zo moet het zijn Kom mijn lief ik wacht straks mag je terug naar haar.…

wat is nu twee keer? niets... maar twee keer twee keer maar twee keer is teveel te vaak om afscheid te nemen van je kind twee keer in handen van de dood een keer kwam je terug twee keer kwam je terug twee keer is niet niets het is genoeg.…