jaarringen spijt
blik niet terug op de lente
één dood te vroeg op haar dorpel
en het glinsterend dauwvocht op mijn wimpers
vloeit weer in mijn oog terug
als ik de woorden tel, de stomme woorden
uur na uur, minuut na minuut
in ’t ritme van seconden tijd
verjaag ze niet, ‘t herinneren blijft
ondanks jaarringen spijt
zelfs wanneer elke boom die in ons groeit
uiteindelijk geveld, draai ik me nog naar je om
laat mijn gedichte regels herinnering kiezen
voor ik ze afvoer over verloren ringen
die enkel nog de bast van ons tonen
Zie ook: http://sunset.deds.nl
Schrijver: sunset, 24 augustus 2007
Geplaatst in de categorie: liefde